(Park, popołudnie, New York)

Na ławce siedzi Pastor Maximilian. Spostrzega idącego w stronę sklepów Jeana i Nicolasa.

P.M.: Czekajcie! Czekajcie, muszę z wami porozmawiać!

Jean i Nicolas obracają się w jego stronę. Pastor podchodzi do nich w pośpiechu.

P.M.: W końcu was znalazłem! Szukam was już kilka dni.

N.: Po co nasz szukasz, Ojcze?

P.M.: Musicie być wysłannikami od Boga! Tak bardzo mi przykro, że w pierwszym momencie podważałem wasze istnienie. Powiedzcie mi, co Bóg ma mi do przekazania?

J.P.: Nicolas, co się tu dzieje?!

Nicolas szepcze coś do ucha Jeana.

N.: Jean, daj mi to załatwić. I spróbuj wczuć się w rolę Bożego wysłannika. I to szybko.

P.M.: Więc co macie mi do przekazania?

N.: Mamy dla ciebie ważną wiadomość! Bóg chce, abyś wyruszył w pielgrzymkę i głosił słowo Boże. Masz wyruszyć jak najprędzej!

P.M.: Och, oczywiście! W takim razie wyruszam już dzisiaj!

Pastor szybko opuszcza park. Jean i Nicolas nadal stoją w tym samym miejscu.

J.P.: Myślałem, że powiesz mu o jakiejś apokalipsie albo o budowaniu arki, która będzie dla ludzi i zwierząt jedynym sposobem na przeżycie, gdy naszą Ziemię ogarnie wielka powódź.

N.: Nie pierdol. Ale popatrz na to z innej strony. Teraz wyjedzie z Nowego Yorku i więcej nie będzie nas męczyć. Zwłaszcza, że nie mam ochoty słuchać o Bogu i podobnych rzeczach.

J.P.: Może i masz rację.

N.: To w takim razie możemy ruszać dalej. Dziewczyny się zdenerwują, jak znowu się spóźnimy.

J.P.: W takim razie powinniśmy już iść.

N.: Dokładnie. Tak na marginesie, co sądzisz o Katianie?

J.P.: To zwykła walnięta wiedźma. Boję się jej.

N.: Chodziło mi o jej wygląd.

J.P.: Aaaaaa, o to ci chodziło. Jest ładna, ale to nie mój typ. Czemu pytasz?

N.: Nieważne.

J.P.: Nieważne? Nick, chcę wiedzieć wszystko! Podoba ci się Katiana?

N.: Może mi się podoba. Idziemy?

J.P: Tak, oczywiście.

Mężczyźni odchodzą.