(Ciemna uliczka, ranek, New York).

Jean-Pierre podnosi się z ziemi.

J.P.: A więc witaj świecie! Gdzie jest mój telefon?! Ach tak, w kieszeni...

Jean-Pierre wybiera numer Nicolasa i dzwoni do niego. Przyjaciel odbiera po kilku sygnałach.

N.: Słucham, kto dzwoni?

J.P.: Jean! A kogo innego się spodziewałeś?

N.: Ach, to ty padalcu. Co u ciebie słychać i czemu mnie budzisz?

J.P.: Wczoraj wieczorem napadli na mnie Harvey i Colin.

N.: Czyli umarłeś?

J.P.: Tak, umarłem. I nie orientuję się za bardzo, gdzie mogę się znajdować. Może pomożesz?

N.: Ech, ty zawsze wpakujesz się w jakieś kłopoty. Zacznij od znalezienia jakiegoś dobrze rozpoznawalnego punktu.

J.P.: Dobra. Jak go znajdę, to ci powiem. A tak na marginesie, to gdzie wczoraj byłeś?

N.: W ciemnej dupie, Jean.

J.P.: Śmieszny jesteś. Pytam się ciebie na serio, gdzie byłeś?

N.: U Katiany.

J.P.: Tej wiedźmy?! A po co?

N.: Chciałem spróbować przekonać ją drugi raz, żeby zdjęła z nas tą klątwę.

J.P.: I co, zgodziła się?

N.: A jak myślisz? Oczywiście, że się nie zgodziła, ale zawsze warto było spróbować.

J.P.: Coś jeszcze?

N.: Dała mi jedną laleczkę voodoo. Jak już wrócisz, to ci ją pokażę.

J.P.:  Dobrze wiesz, że nie przepadam za takimi rzeczami.

N.: Tak, wiem. Znalazłeś już ten łatwo rozpoznawalny punkt?

J.P.: Nie. Chociaż tak!

N.: To mów co tam jest.

Przyjaciele rozmawiają jeszcze chwilę. Jean-Pierre zostaje w umówionym miejscu i Nicolas wychodzi z kamienicy, gdzie aktualnie przebywają.