Przyszliśmy pod hotel. Nie powiem, bo bałam się. Bałam się spotkania z Remkiem. Może wydawać się to dziwne, ale tak było. Nie wiedziałam jak zareaguje on i ja. Michał, chyba zauważył moje zdenerwowanie, bo złapał mnie za ramię i zapytał :

- Ej !  Co się dzieje ?

- Boje się trochę - mruknęłam cicho.

- Czego? - otworzył oczy ze zdumienia.

- Remka...- westchnęłam.

- Oj nic się nie stanie - objął mnie ramieniem.

Nim skończyliśmy rozmowę znaleźliśmy się pod wyżej wspomnianym budynkiem. Po przywitaniu się z recepcjonistką weszliśmy do pokoju.

- Michał idź sprawdź, czy jest Remek - poprosiłam.

- Ide, ide - powiedział i wyszedł.

Usiadłam i czekałam na powrót chłopaka. Po chwili usłyszałam ciche pukanie do drzwi i nim zdarzyłam coś powiedzieć, te otworzyły się i staną w nich Remek. Gdy tylko mnie zauważył zaczął powoli do mnie podchodzić. Patrzyłam prosto w jego oczy.

- Tak strasznie się martwiłem - mruknął cicho przytulając mnie.

Stałam całkiem zszokowana. Zapomniał, czy co ? Dosłownie sekundę później do pokoju wbiegł Michał. Gdy zobaczył, że Remek mnie przytula stanął w przejściu i patrzył na nas z szeroko otwartymi oczami.

- Jedziemy... Jedziemy do... do domu ? - zapytałam jąkając się.

- Jak chcesz - powiedział Remek.

Wyszliśmy z budynku i ruszyliśmy w drogę powrotną. Nie chciałam siedzieć obok Remka, więc siadłam z tyłu obok Rychlika, a tą zmianę wytłumaczyłam moim złym samopoczuciem.

~*~

Weszłam do domu i bez żadnego przywitania ruszyłam do mojego pokoju. W nim rzuciłam się na łóżko i nabrałam powietrza do płuc. Po kilku minutach bezczynnego leżenia usłyszałam dźwięk nowej wiadomości.  Spojrzałam na telefon :

Remek :

Hej. Coś się stało ? Miałem wrażenie, że przez całą drogę nie chciałaś się do mnie odzywać.

Nie jasne, że nie... Ty prawie mnie zgwałciłeś, ale nic nie pamiętasz. No jasne wszystko ok.

Wyszłam z aplikacji "Wiadomości" i od razu w oczy rzuciły mi się dwie cyferki obok słuchawki.

27 połączeń nie odebranych? Od Jeremiego?!

No, a czego ja mogłam się spodziewać? Zostawiłam go bez żadnego słowa pożegnania, czy choćby wyjaśnień.

"Ledwo przyjechałam, a już mam same problemy"

*********

Obudziło mnie pukanie do drzwi. Zaspana otworzyłam oczy.

- Diana kochanie masz gościa - usłyszałam zza drugiej strony drzwi głos matki.

- Kogo?! - wrzasnęłam z niesmakiem.

Nie miałam ochoty na przyjmowanie gości szczególnie wtedy, gdy była sobota i miałam wole od szkoły.

- To ja - powiedział "ktoś" i wszedł do pokoju.

- Mów co masz mówić i wyjdź - powiedziałam chowając głowę w poduszkę.

- Jejku jaka straszna - oburzył się "ktoś".

Odwróciłam głowę w stronę gościa, którym okazał się być nie kto inny jak znany na całym Bożym świecie Michał Rychlik.

Zszokowania jego przybyciem patrzyłam na niego nic nie mówiąc.

- Co nie cieszysz się? - zapytał.

- NIE!! - wrzasnęłam - A teraz daj mi spać - wróciłam do poprzedniej czynności.

Przez dłuższy czas nic nie słyszałam. Nie przejmowałam się tym zbytnio, bo byłam za bardzo zajęta moją wcześniejszą robotą.

Po chwili poczułam uginanie się materaca obok.

- Niezły tu masz syf - Michał szepnął wprost do mojego ucha przez co się lekko wzdrygnęłam.

- No jeszcze się nie wypakowałam, a z resztą siedź cicho i daj mi spać.

- Już spokojnie.

Zbytnio nie wiedząc co przed chwilą się wydarzyło, usnęłam.