Po spokojnej przejażdżce pociągiem wruciłam do domu.

W domu nikogo nie było poza moim młodszym bratem Tsukim.

Moi rodzice są kucharzami i do późna pracują w restauracji.

- I jak? Zdążyłaś na lekcję? - mówi Tsuki.

- Mało brakowało, a bym się spóźniła.

- He? Jak?! Przecież ci zegarek przestawiłem! - Powiedział zszokowany.

- A więc przyznajesz się do popełnionej zbrodni?

Na mojej twarzy pojawił się cwany uśmiech.

- Emm.... Ja....

Nagle zaczął biec w na górę do swojego pokoju. Pobiegłam za nim.

- WRACAJ TU MAŁY GÓWNIAKU! - Krzyczę.

Gdy już miał przekroczyć próg swojego pokoju chwyciłam go za ramię i zmieniłam mu płeć.

- Czemu ty się nade mną znęcasz? - Zapytał ze łzami w oczach. - Miałem zostać najbardziej męskim super bohaterem. - Z jego oczu zaczęły lecieć łzy.

- Znam cię na tyle dobrze, że już się nie na biorę. - Rzekłam krzyżując ręce i opierając się o framugę drzwi.

- Cholera!

Strzeliłam go w łep.

- Nie przeklinaj. Za młody jesteś.

- A kiedy mnie od mienisz? Nie chcę by koledzy się że mnie znowu nabijali. - Powiedział pocierając się w tył głowy.

- Jutro jak wrucę ze szkoły.

Odwróciłam się na pięcie i zaczęłam iść w stronę mojego pokoju.

Chyba nauczyciele nas nie lubią, bo zadali pracę domową już pierwszego dnia szkoły. A co jeżeli nauczyciele to sługi szatana, który chce nas karać zanim jeszcze pójdziemy do piekła?

Usiadłam przy biurku i zaczęłam odrabiać pracę domową.

~Time Skip~

Minęło pół godziny. A ja nadal mecze się z tą matematyką. (Dałam matematykę bo większość ludzi nie lubi matmy, a jeżeli ty lubisz to pomyśl, że to dział którego nie rozumiesz czy coś.) Zadanie polegało na obliczenie zarobku z sprzęgi ciasta w kawiarni...

Kawiarnia...

Cholera! Randka!... Znaczy spotkanie. Głupia Natsuki.

Matma poczeka, albo... Nie. Matma poczeka.

Na szczęście jest dopiero 16:25. Podeszłam do szafy i zacząłem przeglądać ciuchy.

Sukienki i spódniczki odpadają dopóki jestem w tej formie. A brata nie od mienię, bo później zamknie się w pokoju i ominie go moja kara. Więc założyłam [Strój jaki tylko chcesz].

Zbliżał się czas naszego spotkania. Na szczęście nie mam tak daleko do tej kawiarni, ale znając siebie i tak lepiej się pośpieszyć.

Zeszłam na dół i założyłam [Kolor butów] [Rodzaj obuwia] które idealnie pasowały do mojego stroju. Spakowałam kilka potrzebnych rzeczy do worka i wyszłam.

(Worek taki jak na wf, praktyczny i poręczny)

Po krótkim spacerku doszłam do kawiarni.

Kawiarnia posiadała średniej wielkości okna przed którymi znajdowały się doniczki z stokrotkami i szklane drzwi. Na tarasie znajdowało się parę stolików, niektóre były już zajęte.

Weszłam do środka i się rozejrzałam. Ściany były pomalowane ciepłymi barwami, przez co czułam się bardziej zrelaksowana. Stoliki były poustawiane przy oknach jak i na środku sali. Po krótkiej chwili zauważyłam też dwu kolorową czuprynę.

Poszłam w tamtym kierunku i przysiadłam się do stolika.

- Przyszłaś punktualnie. - Powiedział.

- Co? Na serio? - Wyciągnęłam telefon by zobaczyć godzinę, była 17:00. - Wow. A ja już myślałam że spóźniłam się 10 minut. - Zaczęłam się nerwowo śmiać.

(Taki lekki nerwowy śmiech, no wiecie jak zrobicie coś głupiego przy crashu i on się z tego śmieje)

- A mogła byś wyjaśnić dlaczego jesteś teraz chłopakiem? - Zapytał.

- Pamiętasz sytuację z rana? No więc brat zmienił mi godziny na zegarkach. Strasznie nie przepada za byciem dziewczyną, bo wtedy koledzy w szkole się wyśmiewają. A jak bym się odmieniła to pewnie by się w pokoju zamknął, wtedy nie miała bym do niego dostępu. I moja zemsta by się nie spełniła. - Wyjaśniłam już trochę spokojniej

- Rozumiem. Nie masz łatwo z takim bratem.

- Taa... - Uśmiechnęłam się lekko.

I nastała cisza, którą po krótkim momencie przerwała kelnerka.

Miała blond włosy związane w wysoką kitkę i brązowe oczy. Jest chyba po dwudziestce.

- Przepraszam. Czy mogę przyjąć już zamówienie? - Zapytała z szerokim uśmiechem.

- Tak. Pewnie. - Odwzajemniłam uśmiech. - Ja poproszę [Ulubiony napój] i [Ulubione ciasto]. A ty Todoroki co bierzesz?

- Ja poproszę kawę rozpuszczalną z lodem i kawałek sernika na zimno.

(Jakoś tak zawiało chłodem xD. Ogólnie to polecam kawę rozpuszczalną z lodem, ale nie przesadzajcie z nadmiernym piciem. Kawa rozpuszczalna nie jest zdrowa)

Kelnerka zapisała wszystko w notesie, uśmiechnęła się i poszła w kierunku lady, zostawiając nas w niezręcznej ciszy.

Nienawidzę tego. Nie wiem co zrobić... O. Już wiem.

- A więc... Chodzisz na bohaterstwo, tak?

- Tak. Skąt takie wnioski?

- Skoro twój tata to super bohater numer 2. To bardzo pewne, że poszłeś w jego ślady. I najprawdopodobniej chodzisz do UA. - Wyjaśniłam.

- Po pierwsze nie pujdę w jego ślady, a po drugie znowu masz rację. - Powiało chłodem. - A ty też poszłaś na bohaterstwo?

- Ja?! I mój dar?! Na bohaterstwie?! Haha. Kiedyś chciałam, ale to mało możliwe. - Uśmiechnęłam się. - Ale nadal chce pomagać ludziom więc wybrałam inny kierunek.

- Szkoła policyjna?

- Haha. Jakoś nie widzę by mój dar by się tam przydał. Haha.

- No to powiesz. Zanim jeszcze bardziej się pogrąże?

- Jestem na medycynie. Trochę też tam mój dar nie pasuje. Ale przynajmniej mogę pomagać ludziom. A ludzie nie będą musieli się męczyć na operacjach zmiany płci. Haha. - Powiedziałam znowu z nerwowym śmiechem.

- W sumie wykorzystanie twojego daru najlepiej się tam sprawdzi.

- Oto wasze zamówienie. - Powiedziała kelnerka kładąc napoje i talerzyki z ciastem na stoliku.

- Dziękuję, ale zamawialiśmy po jednym kawałku ciasta. - Zwróciłam uwagę.

- A, to na koszt firmy. - Powiedziała z uśmiechem puszczając nam oczko.

Gdy odeszła zaczęłam śmiać się po cichu. Po czym zaczęłam jeść ciasto.

Po zjedzeniu pyszności i wypiciu [Ulubiony napój] przyszedł czas zapłaty. Zaczęłam przeszukiwać moją torbę w celu odnalezienia mojego portfela, a go nie było. Zaczęłam nerwowo przeszukiwać jeszcze raz torbę. Lecz go nadal nie ma.

- [Twoje imię] coś się stało? - Zapytał Todoroki.

- Emmm... Ja.... Ten... No... Portfela nie mogę znaleźć. - Powiedziałam sciszając głos.

- Nie przejmuj się, ja...

- O. Tu jest! - Powiedziałam zadowolona widząc swój portfel pod stołem. - Pewnie mi wypadł jak wyciągałam telefon.

Zapłaciłam za wszystko i wyszliśmy z kawiarni.

- Pozwolisz, że cię odprowadze? - Zaproponował.

- Tak, pewnie. - Powiedziałam z uśmiechem na ustach.

Nasz spacer już nie był taki niezręczny jak połowa spotkania, gdyż rozmawialiśmy... Bardziej ja mówiłam, a on słuchał.

Gdy doszliśmy pod mój dom wymieniliśmy się numerami, by być w kontakcie.

Gdy weszłam do domu. Poszłam pod prysznic i położyłam się spać. Wiem, że jest jeszcze wcześnie, ale jestem zmęczona.

Powoli zasypiałam, do momentu w którym przypomniałam sobie o matmie.

______________________________________

Przepraszam, że tyle kazałam wam czekać, ale brak weny. Nie wiedziałem co by mogło się wydarzyć podczas spotkania. I uważam, że i tak nie wypaliło. A wy co uważacie?

Jeśli macie jakieś pomysły to zostawię tutaj koszyczek na sugestie
         ↓
\_________/

A jeśli chodzi o brata naszej Reader, dam wam pare informacji.

Imię: Tsuki
Nazwisko: Shinsetsu

Wiek: 13 lat
Urodziny: 9 maja
Rodzina: Mama, tata, siostra

Dar: Wymiana
Opis daru: potrafi coś zmienić o równej wartości. Czyli jak ma pieniek drewna, potrafi to zmienić w domek dla ptaszków lub coś innego z drewna.

Wzrost: 160 cm
Kolor włosów: czarne
Kolor oczu: zielone

Charakter: Wredny, pamiętliwy, dwulicowy, gdy chce czegoś od kogoś potrafi być tak miły, że dostaje się bólu dupy. Potrafi grać na czyich uczuciach.
Mimo swojego charakteru chce zostać bohaterem.