- Widziałeś mój skok? Sto dwadzieścia osiem i pół metra! - krzyknął uradowany Kevin, wieszając się swojemu narzeczonemu na szyi.

- Widziałem. Prawie na zawał zszedłem, jak zobaczyłem Ciebie w powietrzu. Nie wiem jakim cudem wpadłeś na bycie skoczkiem.

- Takim samym, jak ty na zostanie studentem polonistyki - odpowiedział kpiąco.

Mackenzie prychnął, udając obrazę. Nie trwała ona jednak zbyt długo, gdyż po kilku minutach dołączył do nich trener Amerykanina.

- Clint Jones - przedstawił się mężczyzna, ścigając rękawiczkę.

- Mackenzie Boyd-Clowes - odparł blondyn, odwzajemniając uścisk. - Co pan sądzi o wynikach?

- Powiem szczerze, że nie spodziewałem się ich tak dobrych. Kevin nie trenował w zasadzie od... od 2014 roku. A tu proszę, taka niespodzianka. Oczywiście w pozytywnym tego słowa znaczeniu.

Konwersacja zajęła im dobrą godzinę. Po tym czasie, mężczyźni pożegnali się z trenerem i udali się w stronę pobliskiej kawiarni, by napić się dla odmiany gorącej czekolady.

Pogrążeni w rozmowie, nie zauważyli idącej w ich stronę kobiety, niosącej ogromną siatkę z zakupami.

- Ał! - krzyknęła jednocześnie cała trójka.

- Ojej, przepraszamy! - Kevin wyglądał na przejętego. - Chodź, Mac, trzeba to pozbierać - dodał, wskazując na część rzeczy poza torbą.

- Spokojnie, przynajmniej nie miałam tutaj jakiejś cennej wazy - parsknęła czarnowłosa. - Jestem wykończona zakupami i tak się rozglądałam za jakąś kawiarnią.

- My do takowej właśnie zmierzamy! Może w ramach przeprosin dasz się zaprosić na czekoladę?

- Czemu nie. Tylko płacę za siebie! - uprzedziła.

- Ale...

- Albo po połowie, bo już widzę niezadowolonego Maca, a to źle wróży - zaśmiał się rudowłosy.

- Nie jestem niezadowolony!

- Niech będzie - przyznała szatynka. - Prowadźcie

***

- Naprawdę jesteście narzeczeństwem?

- Od trzeciego listopada - oznajmił radośnie Kanadyjczyk, całując Bicknera w skroń.

Możesz pakować walizki, Larson - pomyślała dziewczyna. - Nie przyłożę ręki do ich nieszczęścia.

- To naprawdę cudownie. W sumie jesteście pierwszą parą chłopaków - narzeczonych, których znam. I to miłe uczucie. A co na to Wasi rodzice?

- Mój ojciec to się nawet ucieszył i nie był przesadnie zdziwiony... chyba coś przeczuwał - odparł Amerykanin, dopijając napój. - A rodzice Maca...

- Nie żyją od pięciu lat.

- Oh... - zmieszała się. - Przepraszam, nie powinnam pytać.

- Przecież nie wiedziałaś - uśmiechnął się blondyn.

- Ja mieszkam tylko z matką, ojca nigdy nie poznałam.

- To przykre.

- Wiecie co, proponuję zmienić temat, bo jeszcze chwila i ze spotkania zrobi się stypa - parsknął Kevin.

- Racja - odparł jego narzeczony. - A ty, Blanche? Studiujesz?

- Moim marzeniem jest nauka norweskiego, ale mam chorą matkę na utrzymaniu i zwyczajnie nie mam na to ani czasu, ani pieniędzy - wyjaśniła.

Mężczyźni pokiwali głowami ze zrozumieniem, uśmiechając się smutno.

- A wy?

 - Cóż, Kenzie studiuje polonistykę, a ja, o ile to tak można nazwać - skoki narciarskie.

- Poważnie, jesteś skoczkiem narciarskim? Mogę autograf? - ożywiła się.

Dalsza część rozmowy toczyła się w bardzo przyjemnej atmosferze. Blanche opowiadała im różne anegdotki ze swojego życia, a Kevin zdecydował się powiedzieć o chorobie.

Słuchała w skupieniu, a na końcu wyraziła swoją pomoc w razie jakichkolwiek trudności. Nie zdawała sobie sprawy, że śmierć stoi tuż za rogiem.

- O kurczę, już po siedemnastej! - Mac złapał się za głowę, zakładając w pośpiechu kurtkę. - Miło było Cię poznać, kochaniutka, ale musimy wracać do domu! Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś się spotkamy!

- W zasadzie to i ja muszę się zbierać, obiecałam mamie, że będę o szesnastej. Jeżeli nie macie nic przeciwko, to wyjdę z Wami.

Uiścili rachunek i opuścili przytulną kawiarenkę. Już mieli się rozejść, każdy w swoją stronę, ale przeszkodziła im dość krótka, aczkolwiek głośna rzecz.

Strzał.

///

Jakiś taki nudny ten rozdział XD