Rozdział specjalnie dla Pieciur i Nerwowy_Polsat. Miłego czytania :)
______________________________________

Zamurowało mnie.

Czyżby było możliwe żeby ktoś się dowiedział, że kłamię? To niemożliwe, prawda? Przecież pilnowałem się by nic się nie wydało!

Moje pesymistyczne myśli, przerwał głos Kuramy:
-Spokojnie Naruto. Możliwe, że to jakaś pomyłka, a nawet jeśli nie jest, bezpieczniej będzie jeśli będziemy udawać że nic nie wiemy.

Zrobiłem tak jak powiedział ten przerośnięty zwierzak. Wszedłem do domu na tyle spokojnie na ile pozwalały mi nerwy.

-Kuso* - syknąłem pod nosem.
Jakim cudem ktoś się dowiedział? Czy naprawdę jestem takim idiotą, by zdradzić się jakimiś słowami? A może to były gesty?

Wogóle nie wiedziałem co o tym wszystkim myśleć, zrozpaczony położyłem się do łóżka.
Jak na zawołanie pojawiły mi się wspomnienia z dzisiejszego dnia:
Moje spotkanie z tatą, moje kłamstwa, spotkanie z Obito, z Kakashim i resztą oraz kartka w drzwiach.
Po około dwóch godzinach udało mi się zasnąć.

*************************************

*???*

- Jesteś pewien, że to jedyne wyjście?- zapytałem.

- Mówiłem ci, że mam tylko jedno wyjście, a ta technika to jedyna możliwość - odpowiedział spokojnie mój towarzysz.

- Ale czy zdobycie tych informacji to powód by tak się narażać?

- Po części tak, ale dowiedziałem się czegoś ważnego - odpowiedział.

- Czego?- spytałem.

- On tam jest- powiedziawszy to obrócił się i sięgnął po zwój, odpieczętował go i po chwili zniknął.

- Rany, żeby tak się poświęcać dla tego idioty...

***************************************
*Naruto*

Obudziłem się zmieszany.

Co to za dziwaczny sen i co on może oznaczać?
___________________________________

*Cholera
___________________________________

Mam nadzieję, że rozdział był fajny i nie popełniłam żadnych rażących błędów. W razie "wu" jak napiszecie mi gdzie, to je poprawię.

Następny rozdział pojawi się jak pod tym będzie 7 gwiazdek (magiczna liczba 😉) lub trzy komentarze od trzech osób z chęcią czytania kontynuacji.