- Aaa..!

- Vic? Vic!

- Obudź się!

Otworzyłam oczy i ujrzałam przerażone twarze moich przyjaciółek.

- Uff.. co za ulga – powiedziała Malwina.

- Co się stało? – przeciągnęłam się. – Co się stało? – zapytałam nieco głośniej.

- Nie wiem. Tak nagle zaczęłaś krzyczeć – odparła Maja. – Śniło ci się coś strasznego? – spojrzała na mnie zmartwiona.

I w tej chwili wszystko sobie przypomniałam.

- Tak – przełknęłam ślinę. – Śniło mi się, że całujemy się z Adrianem, ale nagle jego twarz się rozpłynęła i przekształciła się w oblicze Nicka – mówiąc to, poczułam łzy na policzkach.

- Tylko nie płacz – podała mi chusteczkę. – Dzisiejszy dzień będzie najszczęśliwszy w twoim życiu, więc w tej chwili marsz do łazienki i za 10 minut widzę cię na dole – powiedziała Maja i razem z Malwiną wyszły z mojego pokoju.

***

- No nareszcie – rzekła Maja. – Ile można czekać.

- Dalej Vic, bo się spóźnimy – dodała Malwina.

- Na co? – Boże, co one znowu wymyśliły?

Czekałam na odpowiedź, ale one tylko się uśmiechnęły. Wzięły mnie pod rękę i ruszyłyśmy w nieznane mi miejsce. Jak się później okazało było to tylko pobliskie centrum handlowe.

- Vic, zobacz – spojrzałam w stronę Mai i ujrzałam naprawdę piękną sukienkę. Była wykonana z miękkiego jedwabiu w kolorze od granatu u góry aż po błękit u dołu.

- Idealna – zachwyciłam się.

- Wiedziałam, że ci się spodoba – podała mi ubranie.

- Znasz mnie na wylot – uśmiechnęła się, a ja poszłam do przymierzalni.

- Leży jak ulał – Maja klasnęła w dłonie, kiedy wyszłam zza firanki.

- I podkreśla kolor twoich oczu – dodała Malwina.

***

- Mamy mało czasu, aby zrobić cię na bóstwo – powiedziałam Maja. – Siadaj – przyjaciółka wskazała na krzesło, a ja szybko na nim usiadłam bo byłam pewna, że jak tego nie zrobię, to ona mnie nawet to niego przykuje.

Maja zajęła się moim makijażem, a Malwina włosami. Po jakiejś pół godzinie, a może dłużej, przebrałam się w nową sukienkę i ubrałam do niej niebieskie trampki ze śnieżnobiałymi sznurówkami, które sięgały za kostki.

- Mogę już spojrzeć w lustro? – zapytałam zniecierpliwiona.

- Jeszcze nie – rzekła brunetka, a ja zaczęłam tupać nogą jak małe dziecko, ale ona w ogóle nie zwracała na mnie uwagi. Uśmiechnęła się tylko i nałożyła mi jeszcze trochę błyszczyku na usta. – Gotowe – no nareszcie! – Teraz może zobaczyć nasze dzieło – kiwnęłam głową i podeszłam do lustra. Ku mojemu zdziwieniu ujrzałam w nim nieznajomą dziewczynę. Nie mogłam uwierzyć, że to naprawdę ja. Serio wam mówię.

Nagle rozległ się jakiś dźwięk i dopiero po kilku sekundach domyśliłam się.

- Pójdę otworzyć – ruszyłam do drzwi, ale Malwina zagrodziła mi drogę.

- Nigdzie nie idziesz - zagrodziła mi palcem. – Ja otworzę – i zniknęła, zanim spróbowałam chociaż otworzyć usta.

- Cześć – Adrian. – Vic gotowa?

- Prawie – odparła. – Za chwilę zejdzie – i nagle spanikowałam.

- Vic, uspokój się – spojrzałam na przyjaciółkę. – Wszystko będzie dobrze – i mocno mnie do siebie przytuliła. Boże, jak ja ją kocham. – Ja Ciebie też – szepnęła i lekko się odsunęła. – A teraz idź i baw się dobrze.

- Dziękuję – odparłam.

Stanęłam na szczycie schodów, wzięłam głęboki oddech i trzymając się balustrady, zeszłam powoli na dół. Idąc, spojrzałam na Adriana, który stał bez ruchu i patrzył na mnie z szeroko otwartymi ustami.

- Wyglądasz nieziemsko – powiedział, kiedy znalazłam się już naprzeciwko niego.

- To zasługa tych dwóch brunetek – wskazałam na uśmiechnięte dziewczyny i pocałowałam chłopaka w policzek.

- Gotowa? – zapytał.

- Jeszcze jak – uśmiechnęłam się i we dwójkę ruszyliśmy w stronę parku.

Był ciepły jesienny wieczór. Słońce powoli chowało się za horyzontem. Wkoło mieniły się różnokolorowe liście, a nasze ciała muskał lekki wietrzyk wiejący z północy.

- Jesteśmy prawie na miejscu – powiedział nagle. – Zamknij oczy – zrobiłam to, o co mnie poprosił. – I nie podglądaj – dodał i wziął mnie za rękę. – Ostrożnie – szliśmy tak jeszcze przez chwilę. – Możesz już otworzyć oczy - podniosłam powieki i ujrzałam małą polanę, na której został rozłożony koc, a na nim same pyszności.

- To wszystko dla mnie? – zapytałam i nagle przede mną zmaterializował się Adrian z wielkim bukietem tulipanów we wszystkich możliwych kolorach.

- Oczywiście – uśmiechnął się.

- Są piękne – wzięłam od niego kwiaty. – Dziękuję – odłożyłam je i usiedliśmy naprzeciwko siebie. Spojrzałam na niego, a on otwierał jakiś pojemnik. Były w nim truskawki w czekoladzie!

- Spróbuj – wyciągnął jedna w moja stronę, a ja ugryzłam kawałek.

- Mm.. pyszna – powiedziałam. – Skąd wiedziałeś?

- Tajemnica – uśmiechnął się zagadkowo. – Masz czekoladę na policzku – moja ręka od razu powędrowała w górę. – Poczekaj – wyciągnął dłoń i starł ją. – Gotowe – zarumieniłam się. – Mam coś jeszcze dla ciebie – wyciągnął jakieś pudełko i usiadł z nim obok mnie. – Proszę – wzięłam je i podniosłam wieczko. Na dnie leżała srebrna bransoletka z serduszkiem.

- Pomożesz mi? – wziął biżuterię i zapiął mi ją na nadgarstku. Lekko musnął moją skórę i odwrócił zawieszkę, aby zobaczyła, co na niej było napisane. – A jak Adrian? – skinął głową i spojrzał mi głęboko w oczy.

- Vic – przełknął ślinę - zostaniesz moją dziewczyną?

___________

Hej kochani!

Dzisiaj przychodzę do was aż z trzema rozdziałami. Miałam trochę czasu (w sumie mam jeszcze ferie) i postanowiłam dodać wszystko, co napisałam. W sumie, co przepisałam, ale nieważne.

No to życzę Wam miłego czytania! :)