Po zjedzonym posiłku miała chwilę czasu na odpoczynek. Nie wie ile dokładnie minęło, ale przyszedł po nią w końcu Janson tak jak zapowiedział wcześniej.

- Radzę ci nic nie kombinować - powiedział i pokazał dziewczynie broń, którą schował w wewnętrznej kieszeni płaszcza.
- Po co miałabym coś kombinować skoro jestem tu sama, nie uzbrojona a wszędzie wokół są faceci w czarnym gotowi do mnie strzelić?
- Bo to ty

Pomimo, że wizja kopnięcia mężczyzny tam gdzie światło nie dociera, czy uderzenie go pięścią w jego krzywy nos wydawała się kusząca - Caitlin wiedziała, że musi się hamować. Janson był równie niezrównoważony jak chory psychicznie człowiek z bronią w ręku latający po mieście.

- Wsiadaj

Została wepchnięta przez Jansona do windy, w której znajdowała się Teresa i swoje mężczyzn w kombinezonach. Zdążyła przez te dwa dni się przyzwyczaić, że jest ich tu pełno. Przerażało ją to nieco, jednak pokazywało to też w pewnym sensie, że DRESZCZ się boi i potrzebuje ich. Potrzebuje obrony i ochrony.

  - Oh Tereso, co ty tu robisz? Przecież już skończyłaś pracę trzy godziny temu - powiedział szczurowaty ze swoim uśmiechem na twarzy, którego dziewczyna wręcz nienawidziła.
  - Praca po godzinach - odpowiedziała prosto brunetka i odwróciła wzrok.
  - Rozumiem, nie ma to jak włączyć się w wir pracy, w tak ważnym celu

Clarie powstrzymała komentarz, jednak i tak prychnęła pod nosem. Mężczyźnie nie uszło to uwadze.

  - Co cię tak rozbawiło Clarisso?
  - No ty na pewno wiesz co to wir pracy i również wiesz jak bardzo ważny jest ten cel - nie zmieniła swojego wyrazu twarzy i udawała nawet swojego rodzaju fałszywy podziw, za którym kryła się pogarda i chęć uderzenia mężczyzny w twarz.
  - Lepiej niż ty

Dziewczyna spojrzała na niego a w jej głowie kłębiła się myśl : *ty tak na serio? a może chcesz wylądować w labiryncie na trzy lata i walczyć o życie? *
Jeden z ochroniarzy niespokojnie się za nią poruszył.

  - Gdzie ją wieziesz? - zapytała brunetka spoglądając na Clarie.
  - Robię jej eskortę do laboratorium. Chcieli powtórzyć jakieś badania

W windzie nastała niezręczna chwila ciszy, którą znowu przerwał Janson.

  - W ogóle Tereso, jesteśmy dobrymi przyjaciółmi, więc powinienem ci coś powiedzieć... - zrobił chwilę przerwy w swojej wypowiedzi - Thomas był widziany w mieście. Nie wykluczone, że będzie próbował się z Tobą skontaktować. Powinnaś uważać

Clarie zmarszczyła brwi i otworzyła usta lekko zaniepokojona. Serce jej szybciej zabiło.
*Nie powinien tu być. *

  - Dziękuję za ostrzeżenie... To moje piętro, więc. Miłego wieczoru Janson

Wysiadła a tuż za nią mężczyźni w mundurach DRESZCZu. Jeden z nich odwrócił się na chwilę w jej stronę. Przymrużyła na chwilę oczy a po chwili je szerzej otworzyła.

  - Nie - szepnęła bezgłośnie sama do siebie.
  - No proszę, Twoi przyjaciele przyszli Cię uratować szybciej niż zakładałem - zakpił Janson i wyjął z kieszeni pistolet.
  - Przydasz się w końcu do czegoś

Ścisnął jedną rękę wokół jej ramion a drugą przyłożył broń do jej skroni. Dziewczyna była w zbyt wielkim szoku czy też przerażeniu, żeby zareagować szybciej. Zaczął ją ciągnąć za nimi.

  - Uciekajcie! - krzyknęła i próbowała się szarpać jednak usłyszała jak mężczyzna przeładowuje pistolet.
  - No Thomas, nie przemyślałeś tego. Jak zwykle z resztą

W tej kwestii nie dało się zaprzeczyć. Thomas nie przemyślał wielu rzeczy w swoim życiu, a zwłaszcza większości decyzji które podjął.
Jej przyjaciele zdjęli maski i spojrzeli na nich. W Newta oczach widziała ból i nutę strachu.

  - Nie powinno was tu być - szepnęła i obserwowała ich.
  - To ciebie nie powinno tu być - odpowiedział blondyn zdenerwowany.

Dziewczyna poczuła mocniejszy nacisk broni na jej skórze.

  - Jak słodkie, przyszliście ratować swoich przyjaciół. Poddajcie się to nic jej się nie stanie - na te słowa Thomas chwycił Teresę tak samo jak Janson Clarie.
  - Zrób coś jej, to ja zrobię coś jej
  - Zabawne. No ale w porządku. Proszę. Strzel do niej, śmiało - mężczyzna odsunął trochę pistolet od skroni.

Dziewczyna policzyła do trzech i zrobiła zdecydowany ruch ręką i wyrzuciła broń od siebie i kopnęła mężczyznę w krocze. Jak najszybciej podbiegła do przyjaciół. Janson zwinął się z bólu a za nim pojawili się ludzie w kombinezonach. Mięli zdecydowaną przewagę w tym momencie.
Nagle Teresa ich wepchnęła do jakiegoś korytarza i zamknęła za nimi jakimiś szklanymi drzwiami włączając tym samym alarm.

- Czy to jest część waszego planu? - zapytała i przyglądała się dziewczynie za szybą.
  - A czy to tak wygląda? - zapytał sarkazmem Thomas patrząc również na Teresę.
  - Gdzie chcecie się dostać?
  - Laboratorium
  - Za mną

Zaczęli biec wzdłuż korytarza jak najszybciej mogli. Wokół roznosił się stukot ich stóp i alarmu.
Newt w ostatniej chwili chwycił dziewczynę i pociągnął ją do tyłu kiedy przed jej twarzą przeleciał ładunek oszałamiający.
Schowali się za ścianą.

  - Możesz mi powiedzieć co tobie siedziało w głowie robiąc to?! - zapytał Newt nadal trzymając rękę na jej ciele.
  - Czy naprawdę chcesz o tym rozmawiać w tym momencie?! - odpowiedziała pytaniem na pytanie a Thomas w tym czasie ustrzelił trójkę mężczyzn.
  - Chcę o tym porozmawiać póki oboje jesteśmy jeszcze żywi 
  - Ruszcie się! - brunet ponaglił ich i ruszył przodem.

Biegli a Thomas przed nimi starał się ustrzelić każdego w czarnym kombinezonie DRESZCZu.

  - Skończyła mi się amunicja
  - Ponowie pytanie, czy wy mieliście jakikolwiek przemyślany do końca plan?! - zapytała podniesionym głosem i rozejrzała się wokół.

Podbiegła do nieprzytomnego mężczyzny i zabrała z jego pasa bombę ogłuszającą i pistolet.

  - Kryć się - powiedziała zdecydowanym głosem i rzuciła kulę pod nogi zbliżającego się tuzinu mężczyzn w kombinezonach.

Schowała się wraz z chłopakami za ścianą i usłyszeli jak ładunek wybucha a następnie opadające kilka ciał.

  - Minho musi gdzieś tu być
  - Powinien być na dole wraz z innymi
  - Tam go nie było
  - Nie znajdziemy go jeśli nas złapią, minęliśmy kilka sal. Tam go nie było. Musi być gdzieś dalej