- Dzień dobry - powiedział Matt, gdy weszłam do kuchni.

- Hey - odparłam i podeszłam do szafki, aby wyciągnąć z niej moje ulubione płatki - czekoladowe. - Głodny? - spytałam, podchodząc do stołu.

- Nie - spojrzał na niego. - Już jadłem - wyjaśnił. - I miałem Ci przekazać, że masz odprowadzić Lily do przedszkola.

- Okey - odpowiedziałam, sięgając po mleko z lodówki i wlewając je do garnka.

- Oo.. Płatki! - wszędzie poznałabym ten słodki głosik.

- Cześć Lily - przywitałam się z siostrą.

- Siemka - odparła radośnie. - Gdzie mama?

- Musiała wyjść - odezwał się nasz nowy współlokator.

- Trzymaj mała - postawiłam jedną z misek przed jej śliczną twarzyczką.

- Dzięki duża - odpowiedziała i szybko pochłonęła zawartość naczynia. - Mniam!

- Jak już zjadłaś, to leć się ubrać - kiwnęła głową na znak zrozumienia i pobiegła w stronę drzwi.

- Gotowa! - zawołała i po jakieś kilku minutach wyszliśmy z domu.

***

- Lily!

- Spokojnie - powiedział Matt. - Niech sobie mała trochę pobiega - trochę to dziwne, ale jego słowa od razu mnie uspokoiły i poczułam jakby.. Magię? Nie, to niemożliwe. Przecież magia nie istnieje, prawda?

- Sam - ktoś wyrwał mnie z zamyślenia. Niestety nie był to syn przyjaciółki mojej mamy tylko.. - Miło Cię w końcu zobaczyć.

- Tak - co innego miałam powiedzieć?

- Możemy pogadać? - zapytał i spojrzał na mojego towarzysza. - Na osobności?

- Poszukam Lily - rzekł Matt i po chwili się oddalił.

- Więc o czym chciałeś pogadać? - spytałam, przerywając ciszę.

- O nas - powiedział krótko.

- Słucham? - chyba coś mi się poprzewracało w głowie.

- Dlaczego mnie unikasz?

- Nie unikam Cię - odparłam. - Po prostu nie mam Ci nic do powiedzenia - wyglądał na zranionego, ale mam to głęboko w du.. No sami wiecie.

- Sam - jak on pięknie wypowiada moje imię. Chwila. Nie to miałam na myśli. Cholera. Ogarnij się Sam! - Co się dzieje?

- Nic - chciałam go wyminąć, ale mi na to nie pozwolił.

- Co się dzieje? - powtórzył.

- Nic - nadal stawał przy swoim.

- Sam - spojrzał mi głęboko w oczy. Boże! Nie nawidziłam, że tak na mnie działa. - Co. Się. Dzieje?

- Chcesz wiedzieć, co się dzieje? - krzyknęłam, odsuwając się od niego. - Jak śmiałeś mnie podrywać skoro masz dziewczynę! - może zabrzmiało to oskarżycielsko, ale nic mnie to nie obchodziło. Już nie.

- Ja.. - czyżby go zatkało?

- I co?! Zaskoczony?!

- Ja..

- Myślałeś, że się nie dowiem?!

- Sam posłuchaj. Ja..

- Nie! To Ty posłuchaj! - zaczęłam. - Myślałeś, że to ujdzie Ci na sucho?!

- Ja..

- To się grubo pomyliłeś! - nareszcie mogę to z siebie wyrzucić. - Monic może i nie jest moją najlepszą przyjaciółką, ale nawet ona nie zasługuje na takiego chłopaka - po tych słowach odwróciłam się i ruszyłam w stronę przedszkola.

- Sam! - usłyszałam za sobą głos Thomasa, lecz nie spojrzałam na niego ani nic z tych rzeczy, chociaż bardzo chciałam.

***

- Wszystko w porządku? - zapytał Matt, gdy dochodziliśmy do szkoły.

- Tak - odparłam.

- Kto to był? - zaciekawił się.

- Ktoś kogo nie mam ochoty już nigdy więcej widzieć - powiedziałam. Matt chyba zrozumiał, że nie chcę o tym rozmawiać. - Hey ludzie! - zawołałam , podchodząc do moich przyjaciół.

- Hey Sam! - odparli chórem.

- Kochani - zaczęłam. - To jest Matt, mój nowy współlokator - przedstawiłam go. - Jego mama musiała wyjechać, więc zamieszkał u nas.

- Siema stary - rzekł mój kumpel. - Jestem Mike.

- Matt - uścisnęli sobie dłonie.

- A to jest Jess - wskazałam na brunetkę - i Bianca - pokazałam na drugą przyjaciółkę.

- Cześć dziewczyny.

- Hey przystojniaku - rzuciła Jessica​. Czyżby jej się spodobał? - Oprowadzić Cię?

- Pewnie - odparł Matt i razem z Jess weszli do szkoły.

- A tej co się stało? - zapytał Mike.

- Tak reaguje, kiedy ktoś jej się spodoba - rzekła Bianca.

- Sądzisz, że będą razem? - zaciekawiłam się.

- To bardzo prawdopodobne.

Nagle zadźwięczał dzwonek i we trójkę ruszyliśmy na lekcje.

***

- Hey Monic - powiedziałam, podchodząc do szafki. Tak, miała szafkę obok mojej.

- Hey - uściskała mnie.

- Co tam u Ciebie? - spytałam. Musiałam jakoś zacząć tę rozmowę.

- Wszystko okey - odparła, zamykając drzwiczki. - A u Ciebie co tam nowego?

- Po staremu - przełknęłam ślinę. - Wiesz, muszę Ci o czymś powiedzieć.

- Coś się stało?

- Chodzi o Thomasa. On.. - jak mam jej to powiedzieć.

- Co z nim?

- On.. On..

- Sam. Wykrztuś to - kiwnęłam głową i wzięłam głęboki oddech.

- On mnie podrywał, a ja mu tak jakby uległam, ale kiedy tylko się dowiedziałam, że jest Two chłopakiem, skończyłam to zanim w ogóle się zaczęło - wyrzucił z siebie.

- Czy między wami do czegoś doszło? - zapytała po chwili milczenia.

- Nie - zaprzeczyłam niemal natychmiast. - To znaczy było blisko, ale nic z tych rzeczy. Przysięgam - mówiąc to, położyłam rękę na sercu.

- Czyli podobał Ci się? - dopytywała.

- Tak, ale to już przeszłość.

- Mam rozumieć, że nie chcesz mi go odbić?

- Nie mam takiego zamiaru.

- A wcześniej?

- Powiem tak - zaczęłam. - Nigdy, za żadne skarby nie odbiłabym chłopaka przyjaciółce, nawet gdybym się w nim zakochała.

- A jeśli nie byłybyśmy przyjaciółkami.

- To też bym go sobie odpuściła.

- Nie chciałabyś mi wtedy zrobić na złość?

- Nie.

- Dlaczego?

- Bo nie jestem taka. Nie lubię się mścić na ludziach.

_______________

Hej, hej!

Tęskniliście?

Od paru dni mam doskonały humor, ale powiem wam więcej później 😘

Dobra, ja zmykam.

Może jutro coś się pojawi, ale nic nie obiecuję.

Buziaki 💋💋