Πάντα μου άρεσε να παρατηρώ τους ανθρώπους.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου παρατηρούσα όλους όσους έβλεπα μπροστά μου. Τα χαρακτηριστικά τους, τον τρόπο έκφρασής τους, τις κινήσεις των χεριών τους. Κάθε αντίδραση που θα μπορούσε να έχει κάποιος άνθρωπος. Έκανα τόσες υποθέσεις στο μυαλό μου, για το τι θα μπορούσε να τους βασανίζει εκείνη τη στιγμή, τι είναι εκείνο που τους διαφοροποιεί από τους γύρω τους και άλλα πολλά.

Οι διαφορές που παρατήρησα, είναι η ταμπέλα που τοποθετούν στο συναίσθημα που τους προκαλεί ένα γεγονός και ο τρόπος που το αντιμετωπίζουν. Μια 'δυσκολία' με άλλα λόγια. Όλα τα υπόλοιπα είναι ακριβώς τα ίδια. Δεν υπάρχει ή τουλάχιστον δεν βρίσκω εγώ κάποια άλλη διαφορά. 

Όλοι έχουν δέρμα, τρίχες, καρδιά, μυαλό, μάτια, αυτιά, χέρια, πόδια...

Όλοι έχουν λογική και συναισθήματα.

Αυτό, όμως, που με δυσκολεύει στο να καταλάβω ακόμη, είναι μία απλή αλλά ταυτοχρόνως τόσο περίπλοκη ερώτηση.

Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά, ακόμη κι αν έχουν αλλάξει τόσες συνθήκες;

Η απάντηση είναι απλή. Βρίσκεται ακριβώς μπροστά μου. Ίσως να μη θέλω να την παραδεχτώ, όπως ο καθένας μας άλλωστε.

Ας γυρίσω όμως σε αυτό που έλεγα εξ αρχής. Πάντα μου άρεσε να παρατηρώ τους ανθρώπους. Είχα την εντύπωση ότι μπορώ να το κάνω σε όλους. Η διαδικασία ήταν απλή. Θα τους κοιτούσα, θα παρατηρούσα τις κινήσεις τους τη δεδομένη στιγμή και θα έβγαζα ένα πόρισμα. Δε χρειαζόταν να μάθω τίποτα περισσότερο για εκείνους, γιατί εκείνη τη στιγμή μπορούσα να καταλάβω πολλά. 

Μπορούσα, λοιπόν, να καταλάβω πολλά. Όχι όμως ένα άτομο.

Ένα άτομο ανάμεσα σε τόσα πολλά, που έχω συναντήσει έως τώρα, παραμένει ένα αίνιγμα για εμένα. Τη μία στιγμή που νομίζω ότι τον έχω προσεγγίσει σε τέτοιο σημείο που να μπορώ να καταλάβω πως σκέφτεται, τι είναι εκείνο που τον κάνει να αντιδρά με τέτοιο τρόπο, κάτι θα συμβεί και μετά θα έχει μετατραπεί πάλι σε εκείνο το ερωτηματικό που με έχει στοιχειώσει.

Θέλετε να μάθετε ποιος είναι; Ονομάζεται Μαύρο.

***

Έχετε νιώσει πως γεννηθήκατε για να εκπληρώσετε ένα σκοπό πάνω σε αυτό τον κόσμο; Εγώ ναι. Δεν μπορώ να εξηγήσω το πως ή το γιατί. Το μόνο που ξέρω είναι ότι δεν έχω έρθει για καλό. Όπως τουλάχιστον λένε οι υπόλοιποι.

Όλα ξεκίνησαν την πρώτη στιγμή που αντίκρισα κάποιον να χαμογελά. Ήθελα να τον σκοτώσω εκείνη ακριβώς τη στιγμή. Και το έκανα. Χωρίς να το καταλάβει, αργά και βασανιστικά του αφαίρεσα το δικαίωμα να χαμογελά. Αυτός ο άνθρωπος όπως τόσοι άλλοι δεν χαμογέλασαν ποτέ ξανά... Μπορεί να το έκαναν για ένα δευτερόλεπτο, όμως ποτέ δεν ένιωσαν τη χαρά. Ποτέ δεν έδειξαν στους άλλους ένα χαρούμενο πρόσωπο.

Αυτό ήταν μόνο η αρχή, πιστέψτε με.

Αργότερα, ένιωσαν κι άλλο πόνο. Όχι οι ίδιοι, άλλοι. Ένιωσαν την απογοήτευση, την ντροπή και την προδοσία. Και φυσικά εγώ ήμουν υπεύθυνος για αυτό. Σαν μία κοφτερή λεπίδα, τους ξέσκιζα κάθε σπιθαμή του κορμιού τους. Αλλά κι εδώ ακολούθησα την ίδια τακτική. Αργά αργά, χωρίς να βάζω όλο το μαχαίρι μέσα τους. Γέμισαν από μαχαίρια. Ένα μέρος μόνο έμενε άθικτο. Εκείνο της καρδιάς. Φυσικά και θα το φύλαγα για το τέλος. Ήταν τόσο βαθιά πληγωμένοι από τα μαχαίρια που κουβαλούσαν ήδη, που στο τέλος τους το έδωσα εγώ ο ίδιος να το κάνουν μόνοι τους. Οι περισσότεροι ήταν εκείνοι που αφαίρεσαν τη ζωή τους οικειοθελώς χωρίς δεύτερη σκέψη. Αυτό κι αν ήταν ικανοποίηση.

Οι χειρότεροι ήταν εκείνοι που τραυματίζονταν από μικρή ηλικία. Έβλεπαν χωρίς να μιλούν, χωρίς να αντιδρούν. Σαν σε βουβό κινηματογράφο, που δεν ακούγεται τίποτα πέραν από τον ήχο του παλιού φιλμ που παίζει. Εκείνοι πίστευαν ότι θα καταφέρουν να μου ξεφύγουν... Δεν τους οδήγησα εγώ στην καταστροφή, αλλά οι διεστραμμένοι,ανασφαλείς εαυτοί τους. Δεν το διασκέδαζα καθόλου με εκείνους, γιατί το μόνο που έκανα, ήταν να τους τοποθετώ στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή.

Πέρασα από κάθε άνθρωπο. Από μωρά, παιδιά, εφήβους, ενήλικες. Όλους.

Μα όταν έφτασα σε ένα άτομο, έμεινα έκπληκτος. 

Για εμένα, όλοι ήταν προβλέψιμοι. Ο κάθε θάνατος, η κάθε δυστυχία, ο κάθε τσακωμός, η κάθε διχόνοια ήταν προβλέψιμα. Γιατί ήξερα με ποιους είχα να κάνω. Ήξερα ότι όλοι σχεδόν το επεδίωκαν...

Αλλά με αυτό το άτομο, δεν είχα ιδέα. 

Θέλετε να μάθετε το όνομά του; Την έλεγαν Λευκό.

-Starstruck-

Σε λίγο θα ανεβάσω και το δεύτερο κεφάλαιο. Όπως και θα καταλάβατε, είναι μικρό και αποτελεί τη συμμετοχή μου στο διαγωνισμό.(Check την ετικέτα)