- Dzień dobry, panie Yoo. Co słychać?

Byulyi szepcze bezgłośnie:

- Czego on się najarał?

Jestem równie zbity z tropu jak ona. To jakby Daehyun do dziesiątej potęgi.

- W porządku. - Heechul zerka na mnie, nie wie, czy ma go przepędzić z naszego domu. Ledwie zauważalnie kiwam głową. Heechul ponownie koncentruje się na Daehyunie, w czym właściwie nie ma nic dziwnego, biorąc pod uwagę bijącą od niego energię. - A u ciebie? Nadal konstruujesz tajemnicze, dziwne machiny?

- Och. - Daehyun się waha. - W dzisiejszych czasach nie ma na nie specjalnego zapotrzebowania. Ale słyszałem, że pan rozwinął działalność cukierniczą?

Ojcu chyba pochlebia, że dotarła do niego ta wiadomość.

- Właśnie chciałem poczęstować Byulyi i Youngjae nowym ciastem. Może też spróbujesz?

- Bardzo chętnie. - Wyprzedza Heechula, który w ślad za nim wchodzi do środka.

Na ganku zapada cisza. Patrzę na Byulyi.

- Co to się przed chwilą wydarzyło?

- Twój ojciec zaprosił twoją dawną wielką miłość na kawałek ciasta.

- No właśnie, tak mi się zdawało.

- Przez chwilę milczymy.

- Jeszcze możemy się wykręcić - zauważa Byulyi . - Nie musimy tam iść.

Wzdycham ciężko.

- Niestety, musimy.

- I dobrze, bo na tego kolesia trzeba mieć oko. - Wkracza do środka.

Zerkam ponownie na żółtą plamę - okazało się, że zdążyła wyschnąć. Cholera. Pryskam sprejem na bok buta, odstawiam oba tam, gdzie nikt się o nie nie potknie, i wchodzę do domu, gotowy na nowe tortury. Cała trójka stoi przy wyspie pośrodku naszej kuchni. Jak na dom w mieście, mamy bardzo dużą kuchnię, bo rodzice rozbudowali ją kosztem jadalni ze względu na pracę Heechula. Przed każdym z nich stoi talerz z ciastem i szklanka mleka.

- Nie do wiary. - Daehyun wyciera palcami okruszki z ust. - W życiu nie przyszłoby mi do głowy, by dodać kiwi do ciasta.

Heechul dostrzega mnie w progu.

- Lepiej się pospiesz, bo inaczej ten tutaj wszystko pożre. - Wskazuje naszego gościa. Na pierwszy rzut oka ojciec wydaje się spokojny, ale widzę, że w głębi duszy puchnie z dumy. Nie do wiary, jak szybko człowiek zmienia zdanie pod wpływem komplementów. Uśmiecham się, jakby to wszystko nie miało znaczenia, choć tak naprawdę jestem o krok od wybuchu. Jung Daehyun. W mojej kuchni. Nad talerzem z ciastem kiwi. A potem siadam koło niego.

Heechul wskazuje widelcem połowę zielonego ciasta.

- Zjedz wszystko, Daehyun.

- Och nie, nie mogę. - Ale jego spojrzenie mówi coś innego.

- Nalegam. - Ojciec podsuwa mu talerz pod nos. Gunhee wiecznie narzeka, że chcę go utuczyć, więc lepiej, żeby wszystko zniknęło, zanim wróci.

Daehyun odwraca się do mnie całym ciałem - głową, barkami, klatką piersiową, rękami i nogami. Jung Daehyun niczego nie robi połowicznie.

- Jeszcze kawałek?

Wskazuję swój talerz, na którym leży nietknięty kawałek.

- Byulyi? - upewnia się.

Przecząco kręci głową.

- Często tu bywam i ciast mam po uszy.

Właściwie dlaczego tu jest? Nie powinien teraz brylować na jakiejś imprezie w kampusie? Im dłużej o tym myślę, tym bardziej się irytuję. Jak on śmie przychodzić tutaj i jeszcze oczekiwać, że będę do niego miły? Takich rzeczy się po prostu nie robi.

- Co u was słychać? - pyta Heechul.

Daehyun przełyka ślinę.

- W porządku. U rodziców wszystko po staremu. Ojciec za dużo pracuje, mama za bardzo się cieszy, ale poza tym wszystko dobrze. A Sohee oczywiście ciągle trenuje. To ważny rok, olimpijski. A Himchan się ożenił.

- Nadal komponuje? - dopytuje Heechul. Himchan to starszy brat bliźniąt. Kiedy Sohee zaczęła trenować łyżwiarstwo, był już w liceum, więc rodzinne melodramaty właściwie go ominęły. Cała trójka młodych Jungów nie mogła narzekać na brak talentu.

- I uczy. - Daehyun kiwa głową. - W zeszłym roku urodziło mu się dziecko.

- Chłopiec czy dziewczynka? - pyta Byulyi.

- Dziewczynka. Hyunhae.

- Wujek... Daehyun - mówię.

Byulyi i Heechul jednocześnie parskają niekontrolowanym śmiechem, Heechul zaraz jednak peszy się i poważnie.

Łypie na mnie groźnie.

- Youngjae!

- Nic nie szkodzi - zapewnia Daehyun. - Brzmi idiotycznie, to fakt.

- Przepraszam - mruczę.

- Nie masz za co, naprawdę. - W jego głosie jest jakaś dziwna nuta. Mówi to tak szybko, że patrzę na niego ze zdziwieniem. Przez ułamek sekundy patrzymy sobie w oczy. Widzę w jego spojrzeniu ból. Uciekam wzrokiem.

Nie zapomniał.

Jung Daehyun pamięta wszystko. Policzki mi płoną. Bez chwili namysłu odsuwam od siebie talerz.

- Muszę... przygotować się do pracy.

- No właśnie! - Byulyi łapie mnie za rękę. - Bo się spóźnisz!

Heechul zerka na kalendarz ścienny, w którym wpisuję swoje dyżury. Marszczy brwi.

- Nie wpisałeś tego?

Byulyi już ciągnie mnie na górę.

- Zastępuje koleżankę! - wołam.

- Mam po ciebie przyjechać? - dopytuje Heechul.

Opieram się o balustradę i zaglądam do kuchni. Daehyun patrzy na mnie z rozchylonymi ustami i marsem na czole. Ma minę jak przy trudnym równaniu. Jakbym to ja był problemem, nie on. Odrywam od niego wzrok.

- Tak, o tej, co zawsze. Dzięki, tato.

Resztę drogi do mojego pokoju pokonujemy z nim z Byulyi biegiem. Zamykam drzwi na klucz.

- Co zrobisz? - pyta cicho, spokojnie.

- Z Daehyunem?

Sięga pod mojej łóżko i wyjmuje poliestrową kamizelkę.

- Nie. Z pracą.

Szukam pozostałych części służbowego stroju i staram się nie rozpłakać.

- Pójdę do Jaebuma. Odwiezie mnie pod kino, zanim Heechul po mnie przyjedzie.

- Dobrze. - Kiwa głową. - To dobry plan.

✂✂✂

Jutro zaczyna się szkoła, ale tego wieczoru naprawdę pracuję. Yongguk, ja i jego chłopak,ma się rozumieć, siedzimy w okienku kasowym. Foyer naszego kina jest gigantyczne. Osiem kas pod wysokim sufitem, na którym widnieją krzyże i gwiazdy. Potężne białe kolumny i wykończenia z ciemnego drewna wpisują się w klimat historycznego przepychu i zdradzają, ze początkowo nie był to sieciowe kino. Pierwotnie w tym budynku mieścił się elegancki hotel, potem - ekskluzywny salon samochodowy.

Kolejny nudny wieczór. Bang pisze coś w notesie, a Zelo i ja kłócimy się co do dokładnych wymiarów naszego kina. Yongguk znalazł kolejną pracę, właściwie praktykę - pisze recenzje książek. A ponieważ jest nowy i dopiero zaczął studia, dają mu same kiepskie książki do recenzowania. On jednak nie ma nic przeciwko temu.

- Fajnie się pisze o książce, którą ci się podoba - tłumaczył mi wcześniej. - Bardzo łatwo jest wyjaśnić, czemu coś ci się podoba; czasami trudniej uzasadnić, dlaczego uważasz, że coś jest super.

- Ja na przykład wiem, że on ci się podoba - zwraca się do mnie Zelo. Rozpiera się na krześle. - Ale i tak jest dla ciebie za stary.

Znowu się zaczyna.

- Jaebum nie jest stary - zaczynam. - Jest tylko o kilka lat starszy od Yongguka.

- No, właśnie mówię. Stary.

- Wiek nie gra roli.

Zelo prycha.

- Jasne, może i nie, kiedy jesteś w śradnim wieku i...

- Kochasz golfa - podsuwa ochoczo Yongguk, nie podnosząc głowy znad zeszytu.

- Spłacasz hipotekę - ciągnie Zelo.

- Kupujesz SUV-a.

- Z poduszkami powietrznymi w bocznych drzwiach.

- I stojakiem na kawę!

Puszczam mimo uszu ich śmiech.

- Nawet go nie znacie.

- Bo nigdy tu nie wchodzi. Wysadza cię przed kinem - zauważa Zelo.

Rozkładam ręce, w których nerwowo ściskam długopis bic.

- Macie pojęcie, jak cholernie trudno w tym mieście o miejsce do zaparkowania?

- Chciałem tylko powiedzieć, ze gdyby chodziło o Yongguka, chciałbym poznać jego współpracowników. Wiedzieć, gdzie spędza tyle czasu.

Przyglądam mu się twardo.

- No jasne.

- No jasne. - Uśmiecha się szeroko.

Krzywię się w odpowiedzi.

- Pracy poszukaj.

- Może poszukam.

Bang podnosi głowę znad zeszytu.

- Jak zobaczę, to uwierzę. - Ale uśmiecha się do niego. Bawi się szklanym wisiorkiem na szyi. - O, dzwoniła twoja mama. Pytała, czy nadal wybieramy się jutro na kolację...

I już znikają w swoim świecie. Jakby i bez tego nie widywali się bez przerwy. W ciągu tygodnia Zelo nocuje w jego akademiku, w weekendy - on u niego. Choć muszę przyznać, że to jest urocze. Mam nadzieję, że pewnego dnia tak samo będzie ze mną i z Jaebumem. Właściwie to mam nadzieję, że pewnego dnia po prostu razem zamieszkamy...

- Ej! - Zelo znowu mówi do mnie. - Zgadnij, kogo dzisiaj widziałem!

- Byulyi? - Nadstawiam ucho.

- Nie, twojego dawnego sąsiada, Daehyuna.

Zdobiony sufit wybrzusz się i faluje.

- A skąd wiesz, że Jung Daehyun to mój dawny sąsiad? - wykrztuszam z trudem.

Zelo wzrusza ramionami.

- Sam mi powiedział.

Przyglądam mu się.

- No i?

- Mieszka w akademiku na tym samym piętrze co ja. Rozmawialiśmy na korytarzu, powiedziałem, że właśnie idę do Yongguka, wspomniałem, gdzie pracuje...

Jego chłopak rozpromienia się, a ja odczuwam dziwne ukłucie zazdrości. Czy Jaebum opowiada o mnie wszystkim wokoło?

- I powiedział, że też zna kogoś, kto tu pracuje. Ciebie.

Minął zaledwie tydzień, a już nie mogę się od niego uwolnić. Trzeba oczywiście mieć mojego oecha, żeby Daehyun mieszkał obok jedynej poza nim osoby, którą zanm w Berkeley. Zresztą, skąd właściwie wie, gdzie pracuję? Mówiłem coś o kinie? Nie, na pewno nie. Czyli zapytał Heechula po tym, jak opuściłem dom.

- Pytał o ciebie - mówi Zelo. - Fajny koleś.

- Hm - mruczę w końcu.

- Za tym "Hm" kryje się dłuższa historia - orzeka Yongguk.

- Żadna historia - zaprzeczam. - Skądże.

Bang zastanawia się przez chwilę i patrzy się na Zelo:
- Przejdziesz się po salach?

Unosi brew. Dopiero po chwili rozumie, o co mu chodzi.

- Och tak, oczywiście. - Całuje go na pozegnanie. Yongguk odprowadza go wzrokiem, aż w końcu odwraca się do mnie z lekkim uśmieszkiem.

Nadymam się.

- I tak powiesz mu później, kiedy zostaniecie sami.

Uśmiecha się szerzej.

- No.

- Nie ma mowy.

- Chłopie. - Yongguk siada koło mnie. - Przecież tak bardzo chcesz o tym opowiedzieć, że mało nie pękniesz.

Fakt. Więc opowiadam.

✂✂✂

Za osiem dni koncert bap, czujecie to? Bo ja nie. Pewnie obudzę sie dopiero, kiedy będę wchodzić na hale XD. Noo, więc pisać, jeśli ktoś się wybiera. Może się spotkamy ;D
Kto wie? Haha