- Youngjae? - Daehyun jest wyrażenie zaskoczony. - Co ty tu robisz?

- Ja... - Teraz, gdy tu stoję, moje wytłumaczenia wydają się idiotyczne. No wiesz, byłem w okolicy i pomyślałem sobie, że wpadnę pogadać. A, i jeszcze chciałem odebrać ten nieszczęsny segregator, który wziąłeś tylko dlatego, że jesteś na tyle miły, że pomożesz mi przy sukni - Byłem ciekawy, czy coś wymyśliłeś w sprawie rogówki. Trochę... zależy mi na czasie.

Zależy mi na czasie? W życiu nie użyłem tego określenia.

Daehyun nadal jest w szoku.

- To znaczy, oczywiście chciałem się też z tobą zobaczyć.

- No, to mnie widzisz. Część.

- Wszysko w porządku? - Zza jego pleców wyłania się dziewczyna. Jest wysoka i bardzo szczupła. Ma złote włosy spływające naturalnymi falami, i opaleniznę, która wygląda jak rodem z deski surfingowej, a nie z butelki z samoopalaczem.

I jest wyraźnie wściekła na mój widok. Władczym gestem kładzie mu rękę na ramieniu. Ma podwinięte rękawy i dotka jego gołej skóry. Robi mi się niedobrze.

- Przepraszam. Nie powinienem zjawić się bez uprzedzenia. Pogadamy później, dobrze? - I szybkim krokiem oddalam się korytarzem.

- Youngjae!

Zatrzymuję się i odwracam powoli.

Jest zagubiony.

- Dokąd się wybierasz?

- Nie chciałem ci przeszkadzać, byłem w okolicy, na zakupach i ... ale ty oczywiście jesteś zajęty. - Nie świruj. Daehyun może się spotykać, całować, nawet, o Boże, chodzić do łóżka, z kim tylko zechce.

- Pada? - Dziewczyna mierzy surowym wzrokiem mój sztormiak.

- Och, nie, po prostu pasował mi do butów. - Daehyun rusza się nerwowo, jakby dopiero teraz poczuł na sobie jej rękę. Odsuwa się.

- To moja koleżanka Jessica. Uczyliśmy się razem fizyki. Jessica, to Youngjae. Ten, o którym... o którym ci opowiadałem.

Ona nie wydaje się tym zachwycona.

Opowiadał jej o mnie.

- Chciałeś popracować nad sukienką? - pyta.

- To nic takiego. - Pochodzę bliżej.- Możemy to zrobić kiedy indziej.

- Nie! Przecież tu jesteś! A zazwyczaj cię tu nie ma. - Zerka nerwowo na Jessicę. - Jutro skończymy, dobra?

- Dobra. - Łypie na mnie krwiożerczo i odchodzi. Daehyun niczego nie zauważa. Szeroko otwiera drzwi.

- Wchodź. Jak mnie znalazłeś?

- Zelo mi pomógł.

Dwa łóżka. Nad jednym jest plakat z nocnym niebem i konstelacjami, tablica Mendelejewa, obok - biórko uginające się pod stosami papierów, drucików i metalowych części. Nad drugim - jeszcze więcej nagich kobiet ze świata fantasy, ogromny telewizor i kilka konsoli.

- Masz wspólokatora.

- No tak. - Nie wie, do czego zmierzam.

- Bo widzisz, zaskoczył mnie... rysunek na drzwiach.

- Och nie, nie. Ja... preferuję.... mężczyzn, przecież wiesz. - Milknie na chwilę, zakłopotany.

Jestem trochę skrępowany, ale siadam na jego łóżku.

Uśmiecha się, ale poważnie, widząc, jak się wiercę. Jest jakiś nieswój.

- Co jest?

- Jesteś w moim pokoju - mówi cicho. - Jeszcze pięć minut temu cię nie było, a teraz jesteś.

Podnoszę się, nagle świadomy zarówno tego, że jestem na jego łóżku, jak i ledwie wyczuwalnego zapachu mydła i smaru. Patrzę w kierunku jego głowy, ale unikam jego wzroku.

- Nie powinienem był tak wpaść bez uprzedzenia. Przepraszam.

- Nie, fajnie, że tu jesteś.

Zdobywam się na odwagę i patrzę mu w oczy, ale Daehyun już tego nie widzi. Sięga po coś na biurku. Niemal cały blat niknie pod stosem kartek i niedokończonych projektów, ale jedna część jest czysta, leży tam tylko mój segregator. 

- W ostatni weekend zacząłem nad tym pracować, kiedy byliśmy w Nowym Jorku...

- O, właśnie. - Sprawdziłem, że zawody odbywały się w tym roku właśnie tam. Zachowuję się jak należy. - Jak poszło Sohee? - pytam uprzejmie.

- Dobrze, dobrze. Pierwsze miejsce.

- Czyli przełamała złą passę drugiego miejsca?

Podnosi głowę.

- Co? Och nie. Na początku sezonu zawsze wygrywa. Nie żeby jej to w czymkolwiek ujmowało - dodaje roztargniony. Skoro pytanie o siostrę nie robi na nim wrażenia, zakładam, że nie wie o naszej rozmowie. I lepiej niech tak zostanie. - No, dobra - mruczy. - Zobacz, nad czym pracowałem.

Siada koło mnie na łóżku. Jest teraz w trybie szalonego naukowca wynalazcy, więc zapomniał o własnej zasadzie zachowania dystansu. Wyjmuje szkice, które wsunął do środka, opowiada o materiałach, obwodach i innych sprawach, o których w ogóle nie myślę, bo widzę tylko, z jaką czułością trzyma na kolanach mój segregator.

Jakby był kruchy. Jakby był bezcenny.

- I co ty na to?

- Super - odpowiadam. - Wielkie dzięki.

- Będzie ogromna. Ale taką właśnie chciałeś zrobić, prawda? Masz dość materiału?

Kurde. Powinienem go był uważniej słuchać. Wczytuję się w jego zapiski. Podaje mi kalkulator. Wbijam cyfry i sam nie mogę uwierzyć, jak to wszystko do siebie pasuje.

- Tak. Na szczęście kupiłem więcej materiału, tak na wszelki wypadek.

- Jutro odbieram wszystko, co mi będzie potrzebne do rogówki, więc w weekend u rodziców mogę zacząć pracę. Ale będą mi potrzebne... - Rumieni się.

Uśmiecham się.

- Wymiary? Wymiary mojej znajomej? Kurde... akurat teraz nie ma jej w mieście, żebym mógł po nią zadzwonić, aby przyszła do mnie. Emm... Chyba, że zrobisz to na mnie? Nie jestem chyba, aż taki grubszy...

- Oczywiście, że nie. Jesteś doskonały.

Powiedział to. A tak bardzo uważał.

- Niepotrzebnie to powiedziałem. - Odkłada mój segregator i siada. Odsuwa się tak daleko ode mnie, jak to możliwe bez wkraczania na teren współlokatora. - Przepraszam. - Pociera tył głowy, patrzy w okno.

- Nie szkodzi. Dziękuję ci.

Milczymy. Na dworze zapada zmrok.

- Wiesz co? - Nerwowo bawię się zapięciem sztormiaka. - W kółko się za coś przepraszamy. Może powinniśmy już przestać. Może powinniśmy bardziej postarać się być przyjaciółmi. Przyjaciele mogą sobie mówić takie rzeczy bez specjalnego stresu.

Daehyun odwraca się do mnie.

- I zjawiać się bez zapowiedzi.

- Co prawda, gdybyś dał mi swój numer, nie musiałbym tego robić.

Uśmiecha się. Wyjmuję telefon z kieszeni i rzucam do niego, a on odrzuca mi swój. Wbijamy sobie wzajemnie nasze numery. Jest w tym coś oficjalnego. Daehyun oddaje mi moją ze słowami: 

- Jestem pod Naga Tygrysica.

Śmieję się.

- Poważnie? A ja pod niewinne Tygrysiątko.

- Naprawdę?

Śmieję się jeszcze głośniej.

- Nie. Pod Youngjae.

- Jedyny i niepowtarzalny.

Podchodzę do niego i wkładam mu telefon w otwartą dłoń.

- Z twoich ust to nie lada komplement. Daehyun.

Powoli, pytająco unosi brwi.

A potem w pokoju zapala się światło.

- Oj, sorry. - Chłopak o połowę niższy i bardziej zbudowany od Daehyuna, rzuca na łóżko paczkę chipsów o smaku cebulowym. - Sorry, sorry.

Daehyun zrywa się na równe nogi.

- To mój współlokator, Jongup. Jongup, to Youngjae.

- Hm - mruczy Moon. - To twój chłopak?

- Hm? Mój chłopak? - odpowiada Daehyun.

-No dobra. - Jongup kręci głową i rzuca się na łóżko, obok chipsów. - To już nie muszę się bać, że na mnie lecisz.

Spinam się cały.

- Po pierwsze, skąd pomysł, że miałbym na ciebie lecieć? Przecież ty też nie lecisz na każdą dziewczynę na świecie, prawda? A po drugie nie, to nie jest mój chłopak.

- Ej! - Jongup patrzy na Daehyuna. - To o co tu chodzi?

Daehyun odchrząka.

- Chodźmy już, Youngjae. Nie chcesz przecież spóźnić się na pociąg.

- Nie uczysz się tutaj? - Moon zwraca się do mnie.

- Nie. - Wsuwam segregator do torby.

Mierzy mnie wzrokiem.

- Studencik sztuki, co?

- Nie. Uczeń.

- Słucham?

- Liceum - dopowiadam.

Jongup unosi brwi. Patrzy na Daehyuna.

- Stary, to legalne!? - krzyczy, gdy zatrzaskują się za nami drzwi.

Daehyun zamyka oczy.

- Przepraszam.

- Nie przepraszaj, a już na pewno nie za niego. - Wzdrygam się. Wychodzimy na zewnątrz. Nic dziwnego, że Daehyun tak często wraca do domu. - zresztą przywykłem już - dodaję. - Ciągle słyszę takie...

Daehyun staje w miejscu.

- Bzdury. - Hm.

- No tak. Oczywiście. - Z wielkim wysiłkiem odpycha od siebie ducha Jaebuma. Zawsze obecny, zawsze z nami. - A co dzisiaj robi twój chłopak?

- Nie wiem, jeszcze z nim dzisiaj nie rozmawiałem.

- A zazwyczaj rozmawiacie? Codziennie?

- Tak - odpowiadam niespokojnie. Tracę go. Dzisiaj jednak odsuwa się ode mnie fizycznie, a w myślach buduje między nami barierę, żeby się ode mnie odciąć. - Chcesz zjeść czy coś? - rzucam nagle. Nie odpowiada. - Zresztą nieważne, na pewno masz coś do roboty - dorzucam.

- Nie! - I już spokojniej, z opanowaniem. - Tak, chodźmy coś zjeść. Szczególe życzenia?

- Cóż... Heechul dał mi pieniądze na pizzę.

Daehyun oprowadza mnie po kampusie, pokazuje poszczególne budynki - wszystkie bez wyjątku dostojne i dumne - w których ma zajęcia. Opowiada o wykładowcach i innych studentach i po raz kolejny dociera do mnie, że ma inne życie. Życie, którego częścią nie jestem.

Wędrujemy najbardziej ruchliwą ulicą w centrum Berkeley.

- Ej - mówi cicho Daehyun. Uśmiecha się. - Jesteśmy na miejscu.

W knajpie upieram się, że zapłacę kasą od Heechula. Siadamy przy kontuarze, przy oknie wychodzącym na ulicę i zjadamy pizzę - ja dwa kawałki wegetariańskiej, Daehyun trzy z peperoni. Sączy też wiśniową colę.

- Fajnie, że Heechul dał nam pieniądze na obiad - stwierdza. - Ale czemu akurat pizza?

- Och, bo pizza była po drodze - odpowiadam. Patrzy na mnie pustym wzrokiem, więc dodaję. - Po drodze do Byulyi. Myśli, że jestem u Byulyi.

Daehyun odstawia puszkę.

- No nie, powiedz, że to żart.

- Nie. Tak było łatwiej, niż tłumaczyć mu... - Urywam. Sam nie wiem, co miałbym dalej powiedzieć.

- Niż tłumaczyć mu, że chciałeś się ze mną spotkać?

- Nie. To znaczy, tak. Ale nie sądzę, żeby mieli coś przeciwko temu - dodaję szybko.

Traci cierpliwość.

- Więc dlaczego im nie powiedziałeś? Jezu, Youngjae. A gdyby coś ci się stało? Nie wiedzieliby, gdzie jesteś!

- Powiedziałem Byulyi. - Co prawda już po fakcie. Odsuwam solniczkę od siebie. - Wiesz, mówisz ja moi rodzice.

Daehyun spuszcza głowę, przeczesuje palcami swoje włosy. Kiedy znowu podnosi głowę, włosy sterczą bardziej niż zwykle. Wstaje.

- Chodź.

- Co?

- Musisz iść do domu.

- Jem. I ty też.

- Nie możesz tu zostać, Youngjae.

- Nie do wiary. Mówisz poważnie?

- Tak. Nie chcę mieć tego... na koncie.

- Co to ma znaczyć, do cholery?

- To, że kiedy twoi rodzice dowiedzą się, że byłeś tu bez ich wiedzy, będą mieli mi to za złe.

Teraz i ja wstaję. Jest ode mnie trochę wyższy, ale staram się patrzeć na niego z góry.

- A niby czemu tak ci zależy na tym, żeby byli o tobie dobrego zdania? Czy naprawdę muszę ci przypomnieć - po raz kolejny - że mam chłopaka?

To okrutne słowa. Żałuję, że je wypowiedziałem, ale jest już za późno. W oczach Daehyuna maluje się gniew.

- W takim razie dlaczego tu właściwie jesteś?

Wpadam w panikę.

- Bo obiecałeś mi pomóc.

- I ci pomagałem. A ty nagle zjawiasz się... w moim pokoju! Wiedziałeś, że w weekend będę w domu...

- W zeszły nie byłeś!

- A teraz jeszcze mam prosić cię o pozwolenie, zanim wyjadę? Co, taką przyjemność sprawia ci świadomość, że siedzę tam i... wzdycham do ciebie?

Ciskam niedojedzony kawałek pizzy do śmierć, wybiegam z restauracji. Dogania mnie, jak zawsze. Łapie mnie za ramię.

- Poczekaj, Youngjae. Sam nie wiem, co mówię. Wszystko dzieje się za szybko. Zacznijmy jeszcze raz.

Wyrywam mu się, idę w kierunku dworca. Dotrzymuje mi kroku.

- Wracam do domu, Daehyun. Robię to, co mi każesz.

- Nie odchodź, proszę. - Słyszę desperację w jego głosie. - Nie tak.

- Nie możesz mieć wszystkiego, nie rozumiesz? - Zatrzymuję się gwałtownie, chwieję się na nogach. Mówię do siebie, nie do niego.

- Staram się - zapewnia. - Bardzo się staram.

Te słowa łamią mi serce.

- Cóż. Ja też.

Zmieszanie. A po chwili.

- Ty... ty się starasz? Tak jak ja? - Słowa padają szybko, wpadają na siebie.

Wszystko byłoby o wiele łatwiejsze, gdybym mógł mu powiedzieć, że mnie nie interesuje, że nie ma u mnie żadnych szans. Ale to jak Jung Daehyun na mnie patrzy, jakby to, co teraz powiem, było dla niego najważniejsze na świecie, sprawia, że tylko prawa przechodzi mi przez usta.

- Nie wiem, rozumiesz? Patrzę na ciebie, myślę o tobie i... nie wiem. Jeszcze nigdy nie byłem tak zagubiony.

- I co to znaczy?

- To, że wracamy do punktu wyjścia. A ja na stację. Idę.

- Pojadę z tobą...

- Nie.

Chce protestować, chce mieć pewność, że cały i zdrowy dotrę do domu, ale wie, że jeśli ze mną pojedzie, przekroczyć linię, która ma zostać nietknięta.

Więc żegnamy się.

A kiedy mój pociąg odjeżdża, czuję, że i tak go już straciłem.

✂✂✂

Powiedzmy, że powracam kochani 💞