- Na większość. Do Kanady pewnie nie. W tym czasie mam sporo zajęć na uczelni.

- Widziałeś już wiele turniejów.

Daehyun wyjmuje miękkie dynie z pieca.

- Tak. A co w tym dziwnego? - pyta z powagą, ale w jego oczach pojawia się błysk.

Z trudem powstrzymuję się, by nie rzucić w niego ścierką.

- Jak to jest z Sohee i drugim miejscem? Zaraz po powrocie mówiłeś...

- Sohee od lat uchodzi za największy talent wśród kobiet, a jednak w żadnym ważnym turnieju nie udało jej się pojechać dwóch programów pod rząd bezbłędnie. Uważa, że ktoś rzucił na nią klątwę. To dlatego w kółko zmienia trenerów i dlatego woli być trzecia niż druga. Kiedy ma brąz, cieszy się, że w ogóle załapała się na podium. Ale srebro... Tak blisko złota.

Znowu przerywam pracę.

- Fakt, drugie miejsce to przykra sprawa. - Przygląda mi się przez chwilę, po czym ponownie pochyla się nad dyniami.

Heechul wałkuje ciasto i z zainteresowaniem słucha naszej rozmowy. Odkłada wałek, sprzepuje mąkę z koszulki z napisem „Chwała serom! "

- A co u ciebie, Daehyun? Co właściwie studiujesz?

- Mechanikę precyzyjną. Niezbyt fajne, co?

- Akurat dla ciebie - zauważam.

Uśmiecha się pod nosem.

- Fakt.

- To znaczy, chciałem powiedzieć, że, no wiesz, zawsze coś konstruowałeś. Roboty, machiny...

- Automaty - poprawił. - Takie do niczego niepotrzebne roboty.

Niepokojący jest negatywny ton jego głosu. To u Jung Daehyuna rzadka sprawa. Zanim jednak zdążę zareagować, zbywa to śmiechem.

- Ale masz racje, to coś dla mnie.

- Nie znam drugiego człowieka, który potrafi to, co ty - zauważa Heechul. - I to tak w młodym wieku. W życiu nie zapomnę, jak naprawiłeś nam toster zwykłym wieszakiem, kiedy miałeś, bo ja wiem? Pięć lat? Rodzice są pewnie z ciebie bardzo dumni.

Daehyun wzrusza ramionami. Czuje się nieswojo.

- No.

Heechul lekko przechyla głowę i przez chwilę przygląda mu się uważnie.

Daehyun ponownie zajmuje się pracą, co uświadamia mi, że ja także powinienem to zrobić. Rozgniatam bataty na purèe. Monotonna czynność pozwala się wyciszyć. I choć nie podoba mi się, że marnuję wolny dzień, uwielbiam biznes ojca. Wpadł na ten pomysł przypadkiem, gdy upiekł na przyjęcie klasyczny placek ze śliwkami, kruszonką i wszyscy oszaleli. Chyba nigdy wcześniej nie jedli domowego ciasta.

Już na tamtej imprezie ktoś poprosił, żeby upiekł to samo na następny raz i następny, potem jakieś przyjęcia. W mgnieniu oka rozwinął się calu interes. Gunhee żartobliwie mówił o Heechulu, że to City Pie Boy i nazwa została. Logo to facet w stylu retro, z wąsami, uśmiechem, w fartuchu, z dymiącym plackiem w dłoni.

W miarę jak zbliża się godzina zero, rozmawiamy coraz mniej. Kiedy pakujemy ostatnie placki, Heechul znowu się denerwuje. Wszyscy ociekamy potem. Ojciec biegnie na dwór, otwiera samochód. Biorę dwa pudełka i ruszam z nim. Układamy je, gdy drzwi ponownie stają otworem.

Heechul nabiera głęboko tchu.

Podnoszę głowę i widzę że Daehyuna trzyma sześć pudeł... po sześć pudeł w jednej ręce. I zbiega ze schodów.

- O BożeBożeBoże - szepcze Heechul. Przerażony łapię go za ramię, ale Daehyun swobodnie zbiega na podjazd.

- Gotowi? - pyta.

Pudła w jego rękach ani drgną.

Heechul milczy przez chwilę, a potem parska śmiechem.

- Do samochodu.

- Co jest? - dziwi się Daehyun, gdy mój ojciec odchodzi.

- Następnym razem może weź mniej, zbiegając ze schodów?

- Och. - Uśmiecha się.

- Byłby z ciebie świetny cyrkowiec - śmieję się.

Wraca Heechul, klepie go po plecach i ponownie, na szczęście, zajmujemy się pakowaniem ciast. Siadam na tylnym siedzeniu, żeby je przytrzymać. Daehyun idzie w moje ślady i choć wcale nie musi z nami jechać, oczywiście wydaje się, że będzie nam towarzyszył. W naszej dzielnicy są, jak zwykle korki, kiedy w końcu się z nich wydostajemy, Heechul szybko jedzie, mija widoczne w oddali widoczne tramwaje, skręca w jedną z najdroższych okolic San Francisco.

W końcu znajdujemy miejsce do parkowania. Bierzemy ciasta - ze zdumieniem obserwuję, jak Heechul ufnie powierza Daehyunowi gigantyczną stertę pudeł - i biegniemy pod wskazany adres, dwie przecznice dalej.

- Dziesięć minut po czasie. - Drzwi otwiera nam surowa kobieta z włosami zaczesanymi do tyłu. - Postawcie tutaj. Wytrzyj buty - rzuca do Daehyuna, gdy przekracza próg, nie widząc niczego zza stery pudeł.

Cofa się, wyciera buty i idzie do przodu.

- Znowu syf! - burczy kobieta.

Patrzę na dywan. Daehyun nie naniósł brudu. Powtarza całą procesję jeszcze raz, a potem kładzie stertę pudeł na stole, obok kolekcji kryształowych karafek w jadalni. Kobieta łypie na nas groźnie, jakby nie podobało jej się, to co widzi. Jakby nie chciała, żeby nastolatki miały jakikolwiek wkład w jej przyjęcie. Stoimy w niezręcznym milczeniu, gdy wypisuje Heechulowo czek. Ojciec składa go wpół i wsuwa do kieszeni.

- Dziękuję. - Zerka na nas i mówi dalej: - Więcej proszę się do mnie nie zgłaszać. Nie będę dla pani pracował.

I wychodzi.

Kobietę zamurowało z oburzenia. Brwi Daehyuna wędrują, aż pod linię włosów, a ja z trudem powstrzymuję śmiech, gdy mijamy ją gęsiego w drodze do drzwi.

- Wiedźma - syczy Heechul, gdy jesteśmy już na zewnątrz. - Tyraliście dla niej cały dzień.

Daehyun patrzy na siebie krytycznie.

- Trzeba było ukryć tatuaże gangu.

- Ja tam nie wpuszczę cię do domu - burczy Heechul.

Brzuch boli mnie ze śmiechu.

- A skoro o wyglądzie mowa. - Daehyun patrzy na mnie. - Już prawie zapomniałem, jak naprawdę wyglądasz.

Natychmiast przestaję się śmiać. Kiedy rano Heechul mnie obudził, nie było czasu na kombinowanie, więc założyłem dżinsy i zwykłą czarną koszulkę Jaebuma. Jestem bez makijażu, moje włosy opadają smętnie. Nie sądziłem, że dzisiaj zobaczy mnie ktoś spoza najbliższej rodziny.

- Och. - Krzyżuje ręce na piersi. - Tak, to właśnie ja.

- Masz rzadką okazję zobaczyć Yoo Youngjae - mówi Heechul.

- Wiem. - Daehyun kiwa głową. - Poza pierwszym wieczorem po powrocie nie udała mi się tak sztuka.

- Lubię wyglądać inaczej.

- I to jest w tobie fajne - przyznaje. -  Ale najfajniejszy jesteś prawdziwy.

Peszę się tak bardzo, że nie wiem, jak odpowiedzieć. Droga do domu jest nie do zniesienia. Heechul i Daehyun zapełniają ciszę rozmową, ja wbijam wzrok w okno i staram się nie myśleć o chłopcu obok mnie. Zajmuje sobą tyle przestrzeni.

Przysuwam się do drzwi po mojej stronie.

W domu wite nas entuzjastycznie Betsy i słodki zapach pieczonego ciasta. Pochylam się nad Betsy, obejmuję ją, wciągam nosem psi zapach. Tak będzie bezpieczniej, Daehyun proponuje, że pomoże przy sprzątaniu, ale Heechul dziękuje mu i sięga po portfel.

- I tak już nam dzisiaj pomogłeś.

Daehyun jest zaskoczony.

- Nie dla pieniędzy.

Heechul wyciąga rękę z kilkoma banknotami.

Daehyun wbija dłonie w kieszenie.

- Czas już na mnie. Chciałem tylko przynieść tę przesyłkę. - Wskazuje zaadresowaną do mnie paczkę, nadal leżącą na podłodze w przedpokoju

Na twarzy Heechula maluje się przerażenie .

- Dzwoniłeś do rodziców? Wiedzą, gdzie jesteś?

- Wszystko w porządku, mieli sporo planów z Sohee. Pewnie nawet nie zauważyli, że mnie nie ma.

Ale Heechul nie jest przekonany. Coś nie daje mu spokoju.

- Na razie. - Daehyun kładzie dłoń na klamce.

Heechul robi krok do przodu.

- A może w przyszłą niedzielę wybierzesz się z nami do lasów Muir? Jedziemy na piknik. Byłbym zaszczycony, jeśli do nas dołączysz. Przynajmniej tyle możemy zrobić.

Lasy Muir? Piknik? Co on plecie?

- Och. - Daehyun zerka na mnie niespokojnie. - Dobrze.

- Super! - oznajmia Heechul i zaraz zaczyna planować kosze piknikowe i kanapki, a mój umysł pracuje w przyśpieszonym tempie. Po pierwsze, po raz pierwszy słyszę o tej wyprawie. Po drugie... Jaebum.

- A co z niedzielnym lunchem? - wpadam mu w słowo. Betsy wierci się niespokojnie, gdy obejmuję ją mocniej.

Heechul wraca do mnie wzrokiem.

- Jutro, jak zawsze.

- A w przyszłą niedzielę?

- Och - mruczy, jakby dopiero teraz przyszło mu to do głowy, choć to nieprawda. - Po prostu go odwołamy.

Jestem w szoku, gdy Daehyun żegna się i wychodzi. Rodzice w życiu nie zaprosiliby Jaebuma na taką wyprawę. Jaebuma, który jest moim chłopakiem. A Daehyuna to... nawet nie wiem, kim dla mnie jest! Jak mam to wyjaśnić Jaebumowi? Nie mogę mu przecież oznajmić, że jedziemy na wycieczkę z Daehyunem! Otwieram usta, ale jestem zbyt wściekły, by coś powiedzieć.

Heechul z westchnieniem zamyka drzwi.

- Nie mógłbyś umawiać się z kimś takim?