13/02/2006

Καθόταν στις σκάλες και κοιτούσε τα παιδιά που έπαιζαν ποδόσφαιρο μαζί του ο φράνκο ο μοναδικός φίλος που είχε από την ημέρα που έφτασε στο ίδρυμα οπού ζει τα τελευταία 7 χρόνια όταν τον έφεραν ήταν μόλις 5 χρονών ,ένα μικρό παιδί που είχε δει την μαμά του να δολοφονείτε μπροστά στα μάτια του .

-Σαλβαδόρ η δεσποινίδα Άννα σε περιμένει στο γραφείο της έλα μαζί μου απάντησε με ένα νεύμα και την ακολούθησε

Η πόρτα του γραφείου της άνοιξε και πίσω από αυτήν ένα ψιλό και αδύνατο αγοράκι δώδεκα ετών με κοντό καστανό μαλλί. Φορούσε μια μαύρη φόρμα με μερικά γδαρσίματα , κυρίως στα γόνατα και ένα παλιό γκρι μπουφάν. Το πρόσωπό του ήταν σχεδόν ανέκφραστο, όπως πάντα.

Στο παράθυρο του γραφείου στεκόταν ένας ψηλός μελαχρινός άντρας γύρω στα σαράντα πέντε. Φορούσε ένα σκούρο μπλε κουστούμι και στα χέρα του κρατούσε μια μαύρη καμπαρντίνα και έναν χαρτοφύλακα. Στο παντελόνι του διακρινόταν μια αλυσίδα η οποία κατέληγε σε ένα ρολόι τσέπης.

-Σαλβαδόρ να σου γνωρίσω τον Κ.Αντόνιο του είπε δείχνοντας μου έναν Κύριο με μαύρα μαλλιά ψηλό και αρκετά καλοντυμένο

-χαίρομε που σε γνωρίζω Σαλβαδόρ μου είπε δίνοντας μου το χέρι του

-ο Κ.Αντονιο από δω και πέρα θα είναι η νέα σου οικογένεια

Το πρόσωπο του παρέμενε ανέκφραστο ακόμα και μετά από αυτά που είχε ακούσει τα μάτια του ήταν κολλημένα στον Αντόνιο

-τι λες θα ήθελες να μείνεις σε ένα καινούργιο σπίτι ? μια αδερφή? έχω μια κόρη που είμαι σίγουρος ότι θα τα πάτε πολύ καλά , η έπαυλη έχει ένα αρκετά μεγάλο κήπο για να παίζετε μαζί μου είπε περιμένοντας την απάντηση μου , εγώ όμως σκεφτόμουν όλα όσα είχα ακούσει μια οικογένεια , ένα νέο σπίτι μια νέα ζωή που θα μπορούσα να έχω .

Βρισκόμουν ξανά έξω από το πατρικό μου σπίτι μετά από πολύ καιρό, όταν αποφάσισα να φύγω για να ξεκινήσω τις σπουδές μου ήμουν 20

χρόνων διπλά μου εκτός από τον Αντόνιο την Σοφία  και την Κάρμεν που πλέον ήταν η οικογένεια μου ήταν πάντα και ο Φράνκο ο μονός φίλος που είχα στο από όταν ήμουν στο ίδρυμα ακόμα θυμάμαι την ημέρα που έφυγα και την υπόσχεση που του έδωσα όταν τον αποχαιρέτησα.

Είχα ετοιμάσει τα λίγα πράγματα που είχα σε ένα μικρό σακίδιο έτοιμος να φύγω .Ο Φράνκο με βοήθησε, όμως από το πρωί έδειχνε στεναχωρημένος. Μετά από τόσο καιρό μαζί στο ίδρυμα οι δρόμοι μας θα χώριζαν χωρίς να ξέρουμε αν θα ξανασυναντιόμασταν

-ελπίζω να μην με ξεχάσεις

-θα έρχομαι να σε βλέπω συχνά. Σου υπόσχομαι ότι θα φύγεις και εσύ από εδώ.

-Δεν ξέρω, εξάλλου δεν πάνε πάντα καλά τα πράγματα για τα παιδιά του ιδρύματος.

Αγκάλιασα τον φίλο μου για να τον αποχαιρετήσω μέχρι που μας διέκοψε η διευθύντρια για να με συνόδευσε μέχρι το αμάξι που περίμενε έξω από την πύλη του ιδρύματος.

αμάξι σταμάτησε έξω μέχρι ο φρουρός να ανοίξει την καγκελόπορτα για να μπορέσει να το αμάξι να περάσει, σταμάτησε κοντά στην είσοδο της έπαυλης , ο κήπος ήταν όντως όπως τον είχε περιγράψει , στην μια μεριά υπήρχαν πολλά λουλούδια χρωματιστά , στην πόρτα του σπιτιού περίμενε ο κρατώντας από το χέρι ένα κορίτσι λίγα -

χρόνια μικρότερο από εμένα καστανόξανθο με πράσινα μάτια και η δίπλα η μητέρας της να την κρατάει 

-καλώς ήρθες στο σπίτι μας . Αυτή είναι η κόρη μου η Κάρμεν.και η γυναίκα μου Σοφία , θέλω να νιώθεις σαν το σπίτι σου χαμογελώντας μου ενώ λίγο μετά στράφηκε προς το μέρος της Κάρμεν

-γιατί δεν δείχνεις στον Σαλβαδόρ το σπίτι και το δωμάτιο του? Έκεινη ενθουσιασμένη ήρθε κοντά μου

-έλα μαζί μου θα σου αρέσει πολύ εδώ με έπιασε σφιχτά από το χέρι για να μπούμε μέσα και ξεκίνησε να μου δείχνει το σπίτι ,ηταν η πρώτη φορά που έβλεπε ένα τόσο μεγάλο σπίτι 

-το δικό μου δωμάτιο είναι ακριβώς απέναντι οπότε θέλεις παρέα μπορείς να έρχεσαι να καθόμαστε μαζί

-σε ευχαριστώ πολύ

-σε αφήνω να ξεκουραστείς είπε αγκαλιάζοντας με ακόμα μια φορά Δεν είχα συνηθίσει να μου φέρονται έτσι δεν ήθελα όμως να την στεναχωρήσω λέγοντας της οτιδήποτε , ξάπλωσα να ξεκουραστώ δεν είχα μαζί πολλά πράγματα ούτος η άλλος εκτός από ένα σακίδιο για να τακτοποιήσω κοιτούσα το χώρο γύρω μου για πρώτη φορά θα έχω εάν δικό μου δωμάτιο δεν θα χρειαστεί να το μοιράζομαι με κανέναν πλέον , το μεσημέρι με φωνάξαν να κατέβω στην τραπεζαρία για φαγητό πρώτη φορά έβλεπα ένα τόσο μεγάλο τραπέζι γεμάτο φαγητά στο ίδρυμα δεν είχαμε την πολυτέλεια να φάμε τίποτα από όλα αυτά πόσο μάλλον να το μοιραζόμαστε σαν οικογένεια

-αύριο θα πάμε να γραφτείς στο σχολείο και αμέσως μετά να πάρεις οτι χρειάζεσαι

-μπορώ να έρθω και εγώ μαζί?

-δεν γίνετε αυτό έχεις σχολείο

-ωω έλα μπαμπά σε παρακαλώ

-θα μπορούσαμε μετά να έρθουμε να σε πάρουμε για να συνεχίσουμε όλοι μαζί την βόλτα πρότεινα βλέποντας πόσο πολύ είχε στεναχωρηθεί η μικρή από το πρόσωπο της

-είναι πολύ καλή ιδέα αμέσως μετά το σχολείο θα πάμε όλοι μαζί για φαγητό

-εντάξει τότε και ένα χαμόγελο ζωγραφίστηκε ξανά στο πρόσωπο της.

Ο Αντόνιο έβλεπε στο Σαλβαδόρ ένα παιδί έξυπνο ευγενικό και αρκετά ώριμο για την ηλικία του ήξερε ότι ήταν σωστή η απόφαση του να τον πάρει κοντά του και να τον μεγαλώσει σαν γιο του.

Τέλος Flashback

Η τελευταία επίσκεψη στο ίδρυμα ήταν στα 18α γενέθλιά του Φράνκο εκείνη την ημέρα φύγαμε μαζί από εκεί χωρίς να κοιτάξει ξανά πίσω .

Ξεκινήσαμε τις σπουδές μας εκείνος στο οικονομικά εγώ στην διοίκηση.

Μετά από 5 χρονιά αποφασίσαμε να γυρίσουμε πίσω έχοντας τελειώσει την σχολή με άριστα και πριν λίγες μέρες μάλιστα είχα επιτέλους τελειώσει και με το μεταπτυχιακό μου .

Ο άντρας που αντίκρισε η Κάρμεν δεν είχε καμία σχέση με το παιδί που έφυγε πριν λίγα χρονιά φορούσε μαύρο κουστούμι τα μαύρα μαλλιά του ήταν λίγο πιο μακριά από την τελευταία φορά που το είχε δει ενώ το πρόσωπο του το κάλυπταν μαύρα μούσια το σώμα του έδειχνε πιο γεροδεμένο , τα μαύρα ματιά του κοίταξαν τα δικά της και αμέσως έτρεξε στην αγκαλιά του , διπλά του ήταν ο Φράνκο με τον οποίο είχαν γνωριστεί αφού τους είχε επισκεφτεί αρκετές φορές .Ο Φράνκο δεν είχε καμία σχέση με τον Σαλβαδόρ είναι καστανόξανθος με μελί ματιά είναι γύρω στο 1.80 δέκα πόντους πιο κοντός από εκείνον και φορούσε ανοιχτόχρωμα ρούχα γαλάζιο πουκάμισο και μπεζ παντελόνι κάθε φορά που την έβλεπε τις χαμογελούσε

-αδερφούλη ήρθες επιτέλους, αργήσατε άκουσα την φωνή της Καρμεν γεμάτη παράπονο αλλά και ενθουσιασμένη με την άφιξη μας έπεσε στην αγκαλιά μου όπως κάθε φορά που είχε καιρό να με δει

-δεν αργήσαμε Κάρμεν υπερβάλεις

-τι κάνεις Φράνκο ?καλώς ήρθες

-μια χαρά εσύ μικρή όλα καλά ? είπε και την αγκάλιασε λίγο παραπάνω

-πολύ καλά χαίρομαι πολύ που ήρθατε επιτέλους είπε εκείνος της χαμογέλασε κερδίζοντας ένα άγριο βλέμμα από τον Σαλβαδόρ .

Είναι ο καλύτερος του φίλος αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα ξέχναγε τον τρόπο που δείχνει ενδιαφέρον σε μια γυναίκα ποσό μάλλον να πληγώσει την αδερφή του του είχε ξεκαθαρίσει από την αρχή να προσέχει σε ότι έχει να κάνει μαζί της αν και πιστεύε μέσα του ότι ενδιαφέρεται πραγματικά για εκείνη

-ο μπαμπάς είναι στην δουλειά η μας περιμένει ?

-μας περιμένει μέσα άντε ελάτε είπε και την ακολουθήσαμε ως το σαλόνι οπού μας περίμενε ο πατέρας μου

-γιε μου καλώς ήρθατε είπε αγκαλιάζοντας με δεν ξέρεις πόσο χαίρομε που επιτέλους γύρισες μας είχες λείψει πολύ

-και εγώ χαίρομε που ήρθα πατέρα

Ακόμα και αν του είχαν λείψει και οι δύο πολύ ο Σαλβαδόρ δεν μιλούσε για να συναισθήματα του προτιμούσε να τα δείχνει του πήρε αρκετό καιρό μέχρι να μπορέσει να φωνάξει τον Αντόνιο μπαμπά παρόλα αυτά δεν μαρτυρούσε το πρόσωπο του κανένα συναίσθημα αν δεν το ήθελε

-να σου συστήσω τον Φράνκο Φράνκο ο πατέρας μου

-χαίρομε πολύ που σας γνωρίζω Δον. Αντόνιο εχω ακούσει πολλά από τον Σαλβαδόρ

-και εγώ αγόρι μου καλώς ήρθες σπίτι μας

-καθίστε έχουμε πολλά να πούμε Δέλια φέρε μας καφέ και όταν το φαγητό είναι έτοιμο να μας ειδοποιήσεις

-μάλιστα

Χωρίς να χάσουν χρόνο άρχισαν να με βομβαρδίζουν με ερωτήσεις

-πες μου το μεταπτυχιακό σου πήγε καλά?

-όλα πολύ καλά άργησα λίγο παραπάνω από ότι ήθελα αλλά πήγε πολύ καλά ο καθηγητής έμεινε πολύ ευχαριστημένος

-χαίρομε πού αγόρι μου για σένα

-εσύ Κάρμεν πως πάει η σχολή

-τέλεια σε δύο χρόνια από τώρα θα είσαι περήφανος για την αδερφή σου μου είπε χαμογελαστά η Κάρμεν έχει πάντα ένα χαμόγελο για όλους ,έχει πράσινα ματιά και καστανά μαλλιά δεν είναι πολύ ψηλή και αρκετά λεπτή , γλυκιά και μερικές φορές ανυπόφορα πεισματάρα

-είμαι σίγουρος ότι θα τα καταφέρεις

-δεν θέλω τίποτα περισσότερο είναι ακριβώς ότι ήθελα

Λίγο αργότερα καθίσαμε στην τραπεζαρία τρώγαμε και μιλούσαμε αν και έχω αντιληφθεί το έντονο ενδιαφέρον του Φράνκο για την αδερφή μου από τον τρόπο που την κοίταζε μέχρι τις ερωτήσεις που τη έκανε κάθε λίγο και λιγάκι δεν είπα όμως τίποτα για να μην χαλάσω την όμορφη ατμόσφαιρα που είχαμε δημιουργήσει ,προτιμώ να το αφήσω στην άκρη για την ώρα