Chào các bạn! Vì nhiều lý do từ nay Truyen2U chính thức đổi tên là Truyen247.Pro. Mong các bạn tiếp tục ủng hộ truy cập tên miền mới này nhé! Mãi yêu... ♥

|07|

Todos llegaron a la casa de Jeongin quedaba cerca así que no fue problemas, llegaron con un Jisung casi desmayado.

Chan:Llamala, llamala-le decia rápidamente a Hyunjin enseguida el marco.

En unos minutos una chica pelinaranja llegó pero cuando entro a la sala se quedo estática.

Bai:¿Que le paso?-pregunto sin poder creer lo que veía.

Minho:No hay tiempo para explicar, por favor.

Bai:Bien.

Enseguida comenzó a curarle la herida a Han que tenía en la cara, por lo menos no fue tan profunda pero dejará una cicatriz.

Bai:Bien, solo dejenlo descansar, fue suerte de que no le halla pasado nada a su ojo, ¿que fue lo que pasó?.

Jeongin:Ese monstruo-la chica cayó en cuenta de lo que hablaba.

Bai:Entonces Seungmin, ¿y Changbin?.

Minho:Es uno de ellos el muy desgraciado.

Jeongin:Pero lo lanzó a tus pies.

Minho:SIgue siendo lo que es, un maldito monstruo, Denia y el mataron a Seungmin son un par de desgraciados.

Bai:Denia oh, ¿ella?, sí era muy rara, pero nunca pensé que fuera esa cosa y menos de Changbin-estaba sorprendida, siempre estaba al lado de un monstruo.

El grito de Han hizo que sus pensamientos se fueran, este comenzó a llorar e inmediatamente Minho lo abrazo.

Han:Me van a matar.

Minho:No te van a matar, no voy a dejar que te hagan algo-susurraba mientras trataba de no romperse hay, odiaba ver a su Jisung llorar de esa manera.

Bai:Hay están los medicamentos, cualquier cosa llaman yo iré a casa a cuidar de mis hijos-le agradecieron y ella se fue.

Tenían conocimiento de que hacer ya que Bai es una doctora y les enseño lo esencial pero en momento asi no tiene cabeza para nada, Jisung quedo dormido en los brazos de Minho él se aferraba a Minho, Minho no quería levantarse de ahí ni lo haría.

Bạn đang đọc truyện trên: Truyen247.Pro