Wiem. Pamiętam o tym, że za dawnych lat byliśmy najlepszymi przyjaciółmi. Pamiętam, że obiecywałem ci, że zawsze będę cię po przyjacielsku kochał i zawsze będę taki jak wtedy.

Wiem, że nie umiem dotrzymywać obietnic.

Kiedy wreszcie wyjdę z pudła, mam nadzieję, że mnie zobaczysz. Nie chodzi mi o to, żebyś popatrzyła na mnie jak patrzy się na zwykłe, codzienne rzeczy. Jednak nie chcę również, abyś patrzyła na mnie jak na potwora. Chcę, abyś znalazła to dawne uczucie, te dziecięce lata. Uwierz, że to dla mnie wielki stres. Zawiodłem cię. Nie chcę na siebie patrzeć. Nie chcę patrzeć na ciebie. Jest mi wstyd.

Ale jeśli... znajdziesz we mnie choć nutkę człowieczeństwa lub tę iskrę dziecięcej radości, która podobno się wypaliła - choć ja wierzę, że ona płonie w nas wiecznie - powiedz mi to. Jeśli jednak tego nie znalazłaś, również mi to powiedz. Prosto z mostu.

Prosto w oczy.

Ale, jeśli potrafisz mnie znów zobaczyć...

Błagam, znajdź we mnie tę iskrę człowieczeństwa. Bez ciebie nie dam rady. Jestem słaby.

Wierzę, że potrafisz mnie znów zobaczyć...