Zamykam oba zamki poniżej okna
Zasłaniam obie żaluzje i odwracam się
Czasami rozwiązania nie są takie proste
Czasami pożegnanie jest jedynym wyjściem

A słońce zajdzie dla Ciebie
Słonce zajdzie dla Ciebie
I cień dnia
Spowije świat w szarości
A słońce zajdzie dla Ciebie

W pocztówkach i kwiatach na Twoim oknie
Wszyscy Twoi przyjaciele błagają, abyś została
Czasami początki nie są takie proste
Czasami pożegnanie jest jedynym wyjściem

A słońce zajdzie dla Ciebie
Słonce zajdzie dla Ciebie
I cień dnia
Spowije świat w szarości
A słońce zajdzie dla Ciebie

A cień dnia
Spowije świat w szarości
A słońce zajdzie dla Ciebie

A cień dnia
Spowije świat w szarości
A słońce zajdzie dla Ciebie

***

Rankiem. Bogini i jej syn siedzieli na wzgórzu, obserwując wschodzące słońce.

- Kocham cię - powiedział Andrew.

Bogini skinęła głową. Jej syn był dla niej czymś więcej niż oczkiem w głowie. Był jej sercem.

- Ja również ciebie kocham.

Andrew wtulił się w ramię matuli.

- Mamo? Jak bardzo mnie kochasz?

- Kocham cię tak bardzo, że byłabym w stanie wznieść i opuścić dla ciebie słońce.

- Aż tak bardzo?

- Aż tak.

Pojedyncza łza wypłynęła z oka Andrew, bowiem zobaczył jak wielką miłością darzy go bogini. Jak wielką miłością darzyła swojego męża, który się upił i zdradził ją. Sześcioletni Andrew nie wiedział jak, lecz zapamiętał słowa mamy.

-Mamo czemu tatuś to zrobił. - Jego łzy zrobiły się jeszcze gęstsze.

-Andrew... Chodźmy do domku...

Słońce było centymetr nad oceanem.

***

- Mamo! Idę na dwór pooglądać sarenki.

- Dobrze, ale wróć przed zachodem słońca!

Bogini robiła na drutach szalik dla Andrew, bowiem zbliżała się jesień. Liście miały piękne barwy, w których dominował pomarańcz.

Słońce powoli zaczynało obniżać się... Gdy znajdywało się tuż nad linią morza, Anabell złapała się za serce.
Zwinęła się z bólu i błyskawicznie wybiegła z domu.

- Andrew! - Krztusiła się bólem wydobywającym się spod lewej piersi.

Płakała. Znowu płakała.

Zaczęła przedzierać się przez las, nie zwracając uwagi na gałęzie, które bezustannie haratały jej twarz.

Zaczęła biec w stronę wzgórza i właśnie tam ujrzała bezwładne ciało chłopca.

Wykorzystała wszystkie siły, aby do niego podbiec.

- Synu! Synu! Kto ci to zrobił? - Szlochała i nie mogła tego opanować.

- Mamo, teraz tobie uwierzyłem. - Chłopiec postarał się uśmiechnąć.

- Ale w co mi uwierzyłeś. - Ściszyła głos i złapała bezwładną główkę.

- Że potrafisz władać słońcem... Widzisz? Kiedy się rodziłem, opowiadałaś mi, że był ranek i że wstałem jednocześnie ze słońcem... - Po jego policzku potoczyła się łza bólu, którą spowodowało przemówienie.

- Tak? - Słone krople ponownie zapełniły jej oczy.

- Teraz pójdę spać razem ze słońcem...

Zamknął oczy, a jego matula po raz ostatni usłyszała uderzenie jego serduszka.

A świat pogrążył się w szarości. W cieniu dnia.