— I jak głowa? — zapytał złośliwie Midorima, gdy dziewczyna weszła do kuchni. Brunetka wzruszyła ramionami.

— Jak zwykle — odparła. — Mówiłam, że taka ilość alkoholu to nic.

Zielonowłosy skupił się na grzance przed sobą i sięgnął po kubek herbaty.

— Mógłbyś w końcu dorobić mi klucz — mruknęła dziewczyna, opierając się o blat i czekając aż woda w czajnik zacznie wrzeć.

— Mogłabyś w końcu przestań to powtarzać — westchnął.

— Mogłbyś w końcu to zrobić — warknęła z irytacją. Midorima spojrzał na nią obojętnie.

— Dzisiaj w nocy też wychodzisz?

— Yhym... — przytaknęła, wpychając do ust bułkę. — A co?

— Przychodzi Takao — mruknął. — Postaraj się nie zrobić bałaganu.

— Jasna sprawa — mruknęła i zalała herbatę wrzątkiem. — Nie martw się. Najprawdopodobniej nie wrócę tu przed północą.

Chłopak zaczął poważnie zastanawiać się nad tym, gdzie pracuje brunetka, jednak z drugiej strony, powinien mieć to gdzieś.

— Dzisiaj ty wynosisz śmieci — przypomniał jej, na co zareagowała jękiem.

— Niech będzie — westchnęła, biorąc łyka herbaty i spoglądając na chłopaka. — Pozdrów ode mnie Takao.

***

— I że niby nie wróci przed dwunastą? — jęknął Takao, wchodząc za przyjacielem do mieszkania.

— Dzięki bogom — mruknął Midorima, zamykając za nimi drzwi. Zdjął buty i ułożył je idealnie czubkami wzdłuż linii dywanu.

— Nadal cię nie rozumiem — westchnął Takao, wchodząc do salonu. Przeszedł przez korytarz, mijając kuchnię i łazienkę, i złapał za klamkę drzwi jej pokoju. — Tutaj mieszka?

— Takao — westchnął zielonowłosy. — Mamy taką niepisaną zasadę, żeby szanować swoją przestrzeń.

— Wiesz ile można się dowiedzieć o dziewczynie po wyglądzie jej pokoju?

— Nie bardzo — mruknął chłopak, stając za progiem i patrząc na przyjaciela.

— Gdzieś o tym czytałem — odparł czarnowłosy. — No chodź, Shin-chan! Tylko zerkniemy. Na pewno jesteś ciekaw.

— Niezupełnie — mruknął.

— Czy to są świerszczyki?! — zawołał Takao, nachylając się nad biurkiem dziewczyny. Midorima uniósł brwi ze zdziwieniem i podszedł do przyjaciela.

— Mam cię — uśmiechnął się Takao. Zielonowłosy prychnął tylko i rozejrzał się po sypialni współlokatorki.

— Ale tu syf — mruknął. Wszędzie walały się jakieś papiery i ubrania. Łóżko było niezaścielone, a zasłony w oknach zasłonięte.

— Jest twoim totalnym przeciwieństwem — powiedział Takao. — Dobra, chodźmy. Widziałem już wystarczająco.

Midorima prychnął i wyszedł z pokoju, zamykając za sobą drzwi. Takao opadł na kanapę w salonie i westchnął cicho.

— I co wydedukowałeś? — zapytał Midorima, siadając obok przyjaciela.

— Jesteście dla siebie stworzeni, ale ty jesteś zbyt ślepy, żeby to zauważyć. Albo zbyt dumny, żeby przyznać mi rację.

— Jesteś idiotą, Takao — powiedział chłopak.

— Powiedz mi coś czego jeszcze nie słyszałem — westchnął czarnowłosy.

— Pizza?

Takao wyszczerzył zęby.

— Pizza.

***

Dziewczyna westchnęła ciężko i zdjęła buty z nóg. Ustawiła je równo obok lakierek Midorimy i weszła do salonu. Spojrzała nieprzytomnie na dwójkę nastolatków, siedzących na kanapie i zmarszczyła brwi.

— O! Hej, Maki-chan — uśmiechnął się Takao. Brunetka uniosła z trudem kącik ust i zdjęła z siebie sweter.

— Hej, Takao — mruknęła nieprzytomna. — Co ty tu robisz o tej godzinie?

— Zostaje na noc — wtrącił Midorima, nie odrywając wzroku od ekranu telewizora, na którym właśnie leciał jakiś amerykański serial.

— Uciekł mi ostatni pociąg — zaśmiał się Takao. — Mam nadzieję, że nie ma problemu...

— Nie, spoko — mruknęła dziewczyna i już miała odejść do siebie, gdy kątem oka dostrzegła kwadratowe pudełko, leżące na stoliku kawowym. — Czy to jest pizza?

— Pepperoni — przytaknął Takao. — Jeszcze zostało. Chcesz trochę?

— No ba! — zawołała z uśmiechem, siadając obok czarnowłosego. Sięgnęła po pudełko i oderwała jeden z trzech pozostałych kawałków. Odgryzła kęs i westchnęła z rozkoszy, czując cudowny smak zimnego sosu pomidorowego.

— Dzięki — mruknęła do Takao. — Midorima nigdy by się ze mną nie podzielił.

— Nie zaprzeczam — mruknął chłopak, nadal wpatrując się w serial.
Dziewczyna przewróciła oczami i odgryzła kolejny kęs.

— Ciężko pracujesz — zauważył Takao. Brunetka wzruszyła ramionami, sięgając po kolejny kawałek.

— Niektórzy nie dostają ot tak mieszkania od ojca — uśmiechnęła się złośliwie, patrząc na Midorimę.

— Gdybym dostawał wystarczającą ilość kieszonkowego, nie byłoby cię tutaj — mruknął.

— Ale dostajesz tyle, że stać cię na połowę — warknęła i wsunęła do ust ostatni kęs pizzy. — I jeszcze ma do mnie pretensje, że późno wracam — zwróciła się do Takao. Czarnowłosy posłał jej porozumiewawcze spojrzenie. — Idę spać — poinformowała chłopaków, odchodząc. — Wam też to radzę.

— Dokończymy ten odcinek i zmykamy — obiecał Takao, uśmiechając się do dziewczyny.

— No ja myślę — uśmiechnęła się. — Dobranoc.

— Słodkich snów — odparł Takao, odwracając się do telewizora, gdy tylko dziewczyna zniknęła za drzwiami. — I naprawdę ci się podoba? — zapytał Midorimę.

— Ani trochę.

Takao westchnął ciężko.

— Niektórzy naprawdę nie doceniają tego co mają.

***

Midorima wstał z łóżka i stopą szturchnął w ramię, leżącego na podłodze przyjaciela. Takao mruknął coś niewyraźnie i przekręcił się na drugi bok.

— Wstawaj — mruknął tamten i wyjął z szafy dresy i czystą koszulkę. Takao podniósł się do pozycji siedzącej i przetarł zaspane oczy.

— Shin-chaaaaan — jęknął, nie bardzo wiedząc dlaczego i podniósł się z futonu z cichym westchnieniem. Midorima rzucił mu jakieś ubrania i obaj zaczęli się przebierać.

— To będzie za duże — ostrzegł Midorima, gdy Takao wciągał przez głowę bluzę. Czarnowłosy wzruszył ramionami i podwinął rękawy.

— Ujdzie — mruknął i ziewając ruszył do kuchni. Idący zanim Midorima dostrzegł przy blacie sylwetkę brunetki i uśmiechnął się złośliwie.

— Ej, Takao, ty też czujesz zapach spalenizny? — zakpił. Dziewczyna nie odwracając się pokazała mu środkowy palec.

— Pierdol się, Midorima, nie dostaniesz ani kęsa — powiedziała. Chłopak przewrócił oczami, podczas gdy Takao już zaglądał brunetce przez ramię.

— Uuu... Co to? — zapytał. Dziewczyna dźgnęła go w żebra drewnianą łopatką do smażenia, wywołując na twarzy czarnowłosego wesoły uśmiech.

— Won! Jeszcze nie skończyłam — zaśmiała się. Takao usiadł przy kuchennym stole i spojrzał na nią z niecierpliwością.

— Mówiłaś, że nie gotujesz — zauważył Midorima, dosiadajac się do przyjaciela.

— Nie gotuję, bo nie mam czasu ani ochoty — odparła. — A że teraz mam i czas i ochotę, plus jest u nas Takao, to mnie naszło na naleśniki. Radzę się nie przyzwyczajać.

— Będę wpadać częściej — obiecał Takao z uśmiechem, kiedy brunetka postawiła na stole stertę amerykańskich naleśników, posmarowanych kremem czekoladowym i z mnóstwem małych granatowych owoców dookoła.

— Czy to są borówki?! — zawołał zachwycony Takao, wrzucając jedną do ust. Uśmiechnął się z przyjemnością i nałożył na talerz kilka naleśników. — Kobieto wyjdź za mnie.
Dziewczyna zaśmiała się i usiadła obok czarnowłosego. Midorima sięgnął po porcję, jednak brunetka szybko zdzieliła go po ręce z wrednym uśmiechem.

— Myślałam, że nie lubisz spalenizny — wyszczerzyła zęby. Takao parsknął śmiechem, kryjąc twarz za wazonem na stole. Midorima zmierzył współlokatorkę wściekłym spojrzeniem.

— W takim razie zjem zupę z puszki — powiedział pewnie, podnosząc się. Dziewczyna pociągnęła go za rękaw i z westchnieniem nałożyła mu dwa naleśniki.

— Mam nadzieję, że dostaniesz cukrzycy — uśmiechnęła się słodko i zajęła swoją porcją.