Będę krzyczeć, choćbym miała cierpieć,

Już moje kości strzelają mimo młodego wieku,

Będę płakać, choć nic to nie daje,

Wykopię grób dla nas,

Będę krzyczeć, choćbyś miał cierpieć,

Już moje kości chcą odpocznąć od wysiłku,

Będę płakać, choć wtedy jestem odpadkiem,

Nie mogę mówić, bo to ci się nie podoba,

Ilekroć otwieram usta syczysz jak żmija w moją stronę i plujesz jadem,

Nie zgadzam się z tobą,

Nasze nagrobki nie są idealne,

Nie możemy się jeszcze w nich położyć,

Nie wyglądasz zbyt dobrze,

Nie wyglądam zbyt dobrze,

Moje miejsce jest w śmietniku,

Nigdy nie trafię w dobre ręce,

Nigdy nie wezmę od ciebie markera,

Bo wiesz,

Trzeba odnowić nasz napis,

Już wszyscy zapomnieli kiedy poszliśmy spać na zawsze,

Od zawsze moje usta wypełniał piach, nawet kiedy żyłam,

Zabronili mi krzyczeć,

Zabronili mi płakać,

Zabronili mi spać,

Zabronili mi iść,

Zabronili mi żyć,

Zabronili mi być,

Dusiłam się,

Duszę się,

Dusisz mnie,

Dusicie mnie,

Nie mogę wypluć tego piachu,

Mam wrażenie, że jest go więcej,

Powoli wypełnia mój umysł, moje płuca, mój żołądek

Chciałabym być blisko ciebie,

Wydusić z siebie cokolwiek w twoją stronę,

Przeprosić ciebie,

Czuję niepokój,

Czuję się przezroczysta,

Nie śpię,

Nie myślę,

Nie widzę,

Nie słyszę,

Może ludzie są inni,

Może zaczną słuchać,

Może przestaną nie kochać,

Może przestaną się obrażać,

Może przestaną się niszczyć,

Może przestaną być egoistyczni

Czy pamiętasz o markerze do nagrobków?

Jego złoty odcień próbował mnie ukryć,

Wszyscy nosimy maski,

Nie widzimy fałszywych ludzi,

Ślepo patrzymy w nasze autorytety,

Idealizujemy arystów,

Zakładamy złote płaszcze,

Ufamy nim,

Zapominamy, że są tylko ludźmi,

Nie jesteś bóstwem,

Nie jestem bóstwem,

Chcę poczuć twój dotyk,

Chcę cię przytulić,

Chcę wiedzieć czy żyjesz,

Nie jestem gotowa, by umierać sama,

Chcę usłyszeć ostatni raz twoje przemyślenia,

Więc rozpadłeś się,

Nasz cmentarz jest bez ciebie pusty.