Kiedy nadszedł nowy dzień chłopcy wraz z Minato, udali się do Sarutobiego. Zapukali i usłyszeli pozwolenie na wejście. Kiedy weszli ujrzeli sporą ilość segregatorów, zwoi oraz prze różnych dokumentów walących się po całym gabinecie.

- Ohayo staruszku. - przywitał się Naruto.

- Witajcie chłopcy, Minato. - odpowiedział - Co was do mnie sprowadza, tak wczesną porą?

- Wracamy do domu. - powiedział wprost blondyn.

- Nie mogę na to pozwolić. - oznajmił i wypuścił dym z fajki - Okradliście bibliotekę.

- Fakt. - uśmiechnął się cwaniacko - Pewnie doszły cię słuchy o słowach Minato-samy w bibliotece, ale powinieneś zdawać sobie też sprawę, że cała zawartość jaka była w zwojach jest w naszych głowach. - Sasuke dotknął skroni, po czym zadowolona twarz zmieniała się w poważną - Władamy mocą, która może zniszczyć Konohę. - powiedział zimno. - Nie łączy mnie z nią praktycznie nic dobrego.

- Bracie zapominałeś o dwóch groźnych sprzymierzeńcach. - upomniał go blondyn.

- Mianowicie? - zapytał Sasuke, w głosie było słyszeć wesoły ton.

- Jesteśmy zaprzyjaźnieni z dwoma Ogoniastymi Bestiami. Jeśli ich poproszę, z chęcią pomogą. - powiedział Naruto i uśmiechnął się delikatnie, z wyższością. Wzrok Sarutobiego przychodził na pewnych siebie dwunastolatków. Namikaze stał na uboczu i nie wtrącał się, ale był zdumiony ich chłodem.

- Naruto, czy ty mi grozisz? - zapytał i wypuścił dym z fajki.

- Nie, tylko cię ostrzegam. - oznajmił - Jeśli się nie zgodzisz. Umrą niewinny ludzie. - powiedział bez krzty emocji.

- Minato i ty im na to pozwalasz? - zwrócił się do niego z niepokojem.

- Mówiłem ci, jeśli nie pozwolisz im na opuszczenie wioski. Sam im pomogę. - odpowiedział tylko. - Chłopcy już czas.

- Dobrze Tou-chan. - Namikaze kiwnął głową i zniknął w żółtym błysku.

- Zwoje są bezpieczne. - oznajmił Sasuke i wskazał na palcem sufit. Sarutobi zmarszczył brwi, w dalszym ciągu nie rozumiejąc.

- Moje klony, które są rozesłane na całym świecie Shinobi. Wiedzą to i owo. - mrugnął.

- Nie chcemy walki. Wolimy odejść w pokoju. - powiedział Sasuke. - Jeśli chcesz nas wykluczyć z wioski, proszę bardzo. Nie czujemy się z nią jakoś mocno związani. - wzruszył ramionami.

- Nie zrobię tego. - powiedział w końcu - I co chcesz powiedzieć przez "są bezpieczne"? - zapytał starzec.

- To, że z naszym odejściem wiele shinobi z różnych miejsc może szykować atak na wioskę, ale... - przerwał brunet.

- Ale wiedzą też, że nie wejdą do Konohy, póki jej strzeżemy. - zakończył blondyn z uśmiechem. Hiruzen zakrztusił się dymem.

- Co?! Jak?! - wykrzyknął.

- Zwykła plotka. - wzruszył ramionami Naruto.

- Plotka? - oparł się o fotel.

- Chodzi o to, że demon uciekł z wioski i zdobył taką moc, że jedna technika zmiecie wioskę z powierzchni ziemi. - uśmiechnął się brunet.

- Ale to zwykłe kłamstwo... No może nie do końca. - zaśmiał się lekko.

- Skończyliśmy, więc do zobaczenia Hokage-sama. - pożegnał się Sasuke i wyszedł z gabinetu. Minął się z zmachanym i zszokowanym shinobi z bardzo znajomym zwojem w dłoni. Brunet uśmiechnął się i zaczął schodzić na dół.

- Nie powstrzymasz nas ani ANBU. - ostrzegł i zniknął, zostawiając zszokowanego starca, w tej samej chwili wpadł do gabinetu ów shinobi. Naruto pojawił się obok Sasuke, który właśnie schodził z ostatnich schodów.

- Z głowy? - zapytał brunet, na co Uzumaki kiwnął potwierdzająco. - Znaleźli zwój. - powiedział, na co blondyn parsknął śmiechem, ale nic na to nie odpowiedział. - Kiedy wyruszamy?

- Jeszcze dziś. Źle się tu czuję. - westchnął i włożył dłonie do kieszeni czarnej bluzy

- Ja też. - blondyn złapał brata za ramię i razem przenieśli się do rezydencji Uchiha, gdyż tam byli wszyscy, wraz z Kakashim. Kurama spał w najlepsze na kanapie i wyglądało na to, że nawet nie miał zamiaru się obudzić. Shukaku leżał obok lisa i pochrapywał cicho. U braci ten widok wywołał uśmiech na twarzy.

- Jak? Zgodził się? - zapytał Gaara i wstał z krzesła.

- Jasna sprawa. - uśmiechnął się w stronę miętowookiego.

- Kiedy wracamy do domu? - uśmiechnął się lekko.

- Dziś. Byle jak najszybciej. - odpowiedział Gaarze, który skinął głową.

- Kakashi-sensei? - zwrócił się brunet do Kaszalota.

- Tak Sasuke? - spojrzał na niego.

- Miej oko na Sakurę. - powiedział, co zaskoczyło mężczyznę.

- Zgoda. - odpowiedział po chwili.

- A ciebie co tak naszło? - spytał zdziwiony.

- Zaczyna oczy otwierać. - odpowiedział tylko, a blondyn parsknął śmiechem.

- Choć Sas, trzeba się spakować. - westchnął.

- Już to zrobiłem za was chłopcy. - odezwał się Minato i delikatnie się uśmiechnął.

- Dziękujemy Tou-chan! - wykrzyknął szczęśliwy. - To możemy ruszać. - wszyscy kiwnęli głowami i pożegnali się z Kakashim. Starszy blondyn złapał Gaarę i przenieśli się pierwsi. Naruto obudził bestie, które oburzone, że ktoś im przerwał sen, warknęły na niego, ale znikały do pieczęci. Również chłopcy zniknęli.

- Naruto naucz mnie Hiraishinu. - powiedział nagle Sasuke.

- Nie widzę problemu. - odpowiedział spokojnie. Chłopcy podeszli do rodzeństwa Gaary i się przywitali. I tak zaczęła się długa opowieść, jak to pokonali Danzo. Zeszło im to prawie do samego wieczora, gdyż Temari, Kankuro i Gaara nieprzerwanie zadawali pytania dotyczące walki i technik użytych w niej. Kiedy skończyli opowiadać, byli już u siebie w domu i siedzieli w salonie.

- Tou-chan? - odezwał się blondyn.

- Słucham? - niebieskie oczy spotkały się.

- Jak oddać część mocy? - zapytał. Namikaze nie zdziwiło go to pytanie.

- To akurat w waszym przypadku jest zadziwiająco proste. - odpowiedział, co zaskoczyło chłopca.

- Czyli, jak? - zapytał brunet, który przysłuchał się ich rozmowie.

- Możecie to zrobić nawet tu i teraz, siedząc na kanapie. - powiedział z lekkim uśmiechem na zszokowane twarze dzieci.

- Co? - powiedzieli jednocześnie i otworzyli szeroko oczy.

- To, że wystarczy, żebyś Naruto powiedział parę zdań i tyle. - wtrącił Kurama i usiadł na kolanach blondyna.

- Co?! - powtórzyli.

- Myśleliśmy, że to będą jakieś pieczęcie, czy coś. - mruknął brunet.

- Bo tak miało być, ale Kurama można powiedzieć, że już użył tej techniki. - oznajmił starszy Namikaze.

- Chodzi o... - zaczął blondyn.

- Jutsu Przyjaźni albo Braterstwa jak się to zwie. - westchnął.

- Wszystkie warunki zostały spełnione. - mówił dalej Minato - Ufacie sobie. Jedno za drugiego życie poświeci. - skończył. Chłopcy spojrzeli na siebie i uśmiechnęli się.

- Co mam powiedzieć? - zapytał blondyn.

- A to już sam mówisz wymyślić, ale musisz mieć uruchomione dojutsu. - powiedział Minato, na te słowa blondyn uśmiechnął się szeroko.

- Kurama zejdź, proszę. - lis wykonał polecenie. - Zaraz wracamy.

- Co chcesz zrobić? - zapytał brunet podejrzliwie.

- Zobaczysz. A teraz idziemy. - złapał go za nadgarstek i pociągnięciem zmusił go do wstania z kanapy.

- Czekaj. - zatrzymał brata i odwrócił się w stronę starszego blondyna. - Minato-san co poczuję?

- Nie wiem, ale na pewno nie ból. - uśmiechnął się.

- Dziękuję. - Naruto przeniósł ich na polanę.

- Gdzieś ty to miejsce znalazł? - zapytał Sasuke i spojrzał na okrągłą polanę. Zza drzew zobaczył jezioro i mały wodospad. Ogólnie to było piękne i spokojne miejsce, a w tle było słychać świergot ptaków i szum spadającej wody.

- Taką ważną sprawę w salonie nie zrobię. Jesteś moim bratem, nie pozwolę, abyś był ode mnie gorszy. - powiedział pewnie i stanął naprzeciw Uchihy. - Podaj mi dłoń. - brunet wykonał polecenie, blondyn złapał przedramię i zamknął swoje błękitne oczy, by po chwili ukazać Kinshigana. - Ja Namikaze-Uzumaki Naruto, syn Namikaze Minato i Uzumaki Kushiny chcę oddać tobie, Uchiha Sasuke, mój przyjacielu... Bracie połowę mocy moich oczu. Chcę, aby ta moc doskonaliła się. Chcę abyś z tą powierzoną mocą, nigdy nie był za mną w tyle. - gdy skończył, jego oczy zabłysły dosłownie tęczą, a Sasuke poczuł delikatne ciepło w okolicach oczu. Czuł, jakby jego ciało stało się lżejsze.

- Czuję ciepło Naruto. - powiedział cicho. Blondyn uśmiechnął się szeroko i puścił brata, ale zaraz go przytulił.

- Nigdy nie będziesz ode mnie słabszy. Obiecuję. - powiedział i z oczu bruneta pociekły łzy.

- Dziękuję braciszku. - odwzajemnił uścisk. Stali tak, póki Sasuke się nie uspokoił.

- A teraz Sas. - powiedział głośniej - Pokaż je. - brunet uśmiechnął się i zrobił tak, jak go poproszono.

- O cholera! - wykrzyknął blondyn. - Twój Sharingan jest trój kolorowy, dattebayo.

- Co?! - chłopak jeszcze bardziej uchylił oczy i patrzył na tęczę odbitą w oczach brata.

- Czerwony kolor zastąpił ciemnoniebieski z zielonymi przebłyskami, a gwiazda stała się złota.

- Dobra, mniejsza z kolorami. Sprawdzimy moc. - powiedział szybko i w równym stopniu podekscytowany.

- Zobaczmy, czy skopiujesz Hiraishin. - zaproponował szybko blondyn.

- Zgoda. - Sasuke patrzył uważnie na Naruto, ten dał znak, że zaczyna i zniknął, pojawiając się parę metrów dalej.

- Masz?! - wykrzyknął.

- Zobaczymy?! - odpowiedział i zniknął w błękitnym błysku, pojawiając się, ale na czubku drzewa, zwisając głową w dół. Chłopka był bardzo zdezorientowany.

- Sasuke! - wykrzyknął blondyn i zaczął szukać brata. Nagle spojrzał w górę i zobaczył, jak wisi z szeroko otwartymi oczami na jednej z gałęzi. Od razu się do niego przeniósł. - Trzeba poćwiczyć. - zaśmiał się z miny Uchiha.

- Cholera. To serio działa. - powiedział i spojrzał na Naruto, który pomógł mu usiąść na konarze. Po chwili Uzumaki buchnął niepohamowanym śmiechem.

- Oj działa. - powiedział między spazmami śmiechu, zirytowany brunet pchnął blondyna, który stracił równowagę i runął w dół. Słychać było tylko, jak uderza w gałęzie i głośne stękniecie, kiedy zatrzymał się na ziemi. - Ty draniu! - wykrzyknął z dołu. Sasuke zaśmiał się i skupił. Po raz drugi użył Hiraishinu i pojawił się na ziemi, prawie przy blondynie, który wstał i masował sobie tyłek. - To było chamskie. - warknął.

- Wiem, ale sam tego chciałeś. - odpowiedział z uśmiechem. - Wracajmy już.

- Zgoda, ale sam sobie wracaj. - powiedział ze złośliwym uśmieszkiem i zniknął w pomarańczowym błysku.

- Młotek. - westchnął, ale zaraz się skupił i wyobraził sobie plac w wiosce Wiru. Zamknął oczy i przeniósł się, pozostawiając po sobie tylko błękitny błysk. Chłopcy nie wiedzieli, że przyglądał się im pewien młody czarno włosy mężczyzna, który uśmiechnął się na ten widok.

***Wir***

W Uzushio rozbrzmiał śmiech pewnego blondyna, który nabijał się z takiego jednego bruneta, który siedział na dachu.

- Draniu idealnie tam pasujesz! - wykrzyknął i zaczął się śmiać.

- Młotku, a tobie kury umoszczą gniazdo na twojej wypchanej sianem głowie! - odkrzyknął i sam zaczął się śmiać, gdyż blondyn poczerwieniał ze złości, co jeszcze bardziej rozbawiło bruneta, który zeskoczył na ziemie.

- Co tu się dzieje?! - warknął Kurama, który wyszedł z budynku. - Co wyprawiacie?

- Ten młotek ma siano zamiast łba. - wskazał na niego.

- Sprawdź, czy nie ma cię na dachu, chyba twoi kumple na ciebie czekają. - odpyskował mu Naruto.

- Zamknąć się, idioci! - wrzasnął i od razu się uspokoili.

- On zaczął. - powiedział blondyn.

- Nie obchodzi mnie, kto zaczął, jeśli macie tyle energii, to siedemdziesiąt kółeczek zrobić, ale to już! - wrzasnął po raz drugi. Chłopcy popatrzyli wrogo na siebie.

- Młotek. - syknął.

- Drań. - przezywali się nawzajem, ale ruszyli biegać.

- Chwila spokoju. - westchnął lis i w tej samej chwili podszedł do nich Minato.

- Co mnie ominęło? - spytał z lekkim uśmiechem, widząc wyzywających się chłopców.

- Nic ciekawego, prócz wyzwisk. - odparł.

- Co oni robią? - zapytał i spojrzał na chłopców.

- Biegają. Dobrze im to zrobi. - odpowiedział i zaczął kierować się z powrotem do środka, a za nim ruszył blondyn.

- Ile? - zaśmiał się.

- Siedemdziesiąt. - odpowiedział spokojnie. Blondyn uniósł brew.

- Dadzą radę? - spytał.

- Jeśli chodzi u nich o rywalizację, to są pod tym kątem cholernie uparci, żaden się nie podda. - westchnął, ale się uśmiechnął.

- Rozumiem. Kurama?

- Tak? - spojrzał na blondyna.

- Czas na mnie. - powiedział, nie zdziwił tym lisa.

- Powiesz młodemu? - wskazał, jak chłopak akurat pchnął bruneta w plecy.

- Tak. Widzę, że jest tu szczęśliwy. Tu z wami. Dość widziałem w wiosce. Jego stosunek i zachowanie tu, jak i tam są całkowicie odmienne.

- Nie bierz tego do siebie, Minato. - położył dłoń na jego ramieniu - Naruto kocha ciebie i Kushinę. - pochylił się lekko i spojrzał w błękitne oczy.

- Właśnie. Kushina. Wiem, że to już niepotrzebne, ale powiedz mu, proszę, żeby ożywił ją. Ja tego nie powiem, czego ona chce. To musi być ona. - poprosił. - I jeszcze jedno, niech odnajdzie Jiraiyę i Tsunade.

- Dobrze. - uśmiechnął się na dźwięk imion Sanninów.

- Dziękuję ci za wszystko Kurama. Do zobaczenia lisie. - podziękował i pożegnał się.

- Pozdrów Krwawą Habanero. - powiedział Kurama, a Minato uśmiechnął się szeroko i kiwnął głową. Blondyn wyszedł z domu i skierował się w stronę biegających chłopców.

- Tou-chan coś się stało? - zapytał blondyn.

- Synku czas, abym wracał. - powiedział. Oczy blondyna zrobiły się smutne, ale zaraz przestały.

- Rozumiem Tou-chan. - uśmiechnął się delikatnie, ale smutno. - Pozdrów Okaa-chan.

- Dobrze. - pogłaskał syna po głowie. - A ty Sasuke opiekuj się Naruto.

- Dobrze Minato-san. - odpowiedział chłopak i również został pogłaskany.

- Do zobaczenia chłopcy. - powiedział i ciało Minato zaczęło świecić, a później znikło. Uzumaki dojrzał jeszcze szeroki uśmiech od ojca, mówiący "poradzisz sobie".

- Naru? - odezwał się po chwili Sasuke - Wszystko w porządku?

- Tak Sas. Wszystko gra. - powiedział, ale zaraz posmutniał - Chciałbym cię przeprosić.

- Niby za co? - zdziwił się.

- Był tu mój tata i... - zaczął.

- Zamknij się! - warknął na niego nagle - Za to mnie nie przepraszaj. Ty w ogóle nie miałeś rodziców, więc mnie nie przepraszaj i żeby ci do głowy nie przyszło wskrzeszać moich. - ostrzegł. Naruto otworzył szeroko oczy, po czym się uśmiechnął.

- Dziękuję, że mnie rozumiesz, braciszku. - powiedział.

- No, a teraz wracamy do biegania. Chyba że się poddajesz? - blondyn uśmiechnął się z wyższością i przyśpieszył. Minęło cztery godziny, kiedy chłopcy dosłownie padli przed drzwiami swojego domu. Byli cali spoceniu i marzyli o bardzo długiej kąpieli. Nagle poczuli pyszny zapach dochodzący ze szczeliny w drzwiach. Ostatkiem sił wstali i doczołgali się do kuchni.

- Skończyliście biegać? - zapytał, widząc brudnych, spoconych i śmierdząc młodych chuninów.

- Tak. Co tak pachnie? - zapytał Uzumaki i obaj dopadli krzeseł w kuchni i wody, która na nich czekała. Obaj jednym duszkiem wypili ze cztery szklanki zimnej, zbawiennej, orzeźwiającej wody.

- Smacznego. - powiedział i podał im curry. Chłopcy w rekordowym tempie pochłonęli ponad połowę garnka, zanim udali się pod prysznic. Po kolejnych dwóch godzinach odświeżeni i najedzeni usiedli na kanapie, siorbiąc herbatkę.

- Aniki, tak sobie pomyśleliśmy, że czas wyruszyć na poszukiwanie twojego rodzeństwa. - odezwał się Naruto. - I czy rodzeństwo z Suny wie, że Tou-chan odszedł?

- Tak, powiedziałem im. - odpowiedział i wskoczył na jego kolana. Chłopiec zaczął głaskać lisa. Sasuke przybliżył się do brata i też pogłaskał Kuramę. - Kiedy planujecie wyruszyć?

- Jutro rano. - odpowiedział Sasuke

- A Gaara i jego rodzeństwo? - zaskoczyła go ta szybka decyzja, ale nie dał tego po sobie poznać.

- Powiemy im za chwilę. - oznajmił Naruto.

- Zgoda. Do kogo planujecie pierwsze wyruszyć? - spytał.

- W sumie jeszcze tego nie przemyśleliśmy. - blondyn złapał się za kark. Lis westchnął.

- Idźcie do nich. - mruknął i zszedł z kolan na kanapę.

- Dobrze. - chłopcy wstali i wyszli ze swojego domu. Po dwóch minutach zapukali do drzwi rodzeństwa. - Witaj Temari. - przywitał się z nią blondyn.

- Cześć chłopaki. - odpowiedziała i przepuściła ich. - Herbaty?

- Jasne, dziękujemy. - odpowiedział brunet.

- Cześć. - przywitał się Kankuro. Chłopiec był bez swojego makijażu.

- Hej. Gdzie Gaara? - w tej samej chwili w salonie pojawiła się Temari z pięcioma kubkami zielonej herbaty.

- Jestem. Coś się stało Naruto? - zapytał i usiadł obok brata, dziewczyna zrobiła to samo.

- Nie, nic złego. Chcemy wam powiedzieć, że wyruszamy odszukać Bijuu i ich Jinchuriki. - powiedział Naruto.

- Rozumiem, ale co z wioską? - zaniepokoił się szatyn.

- To, że jest do waszej dyspozycji. - odezwał się Sasuke z lekkim uśmiechem.

- Tylko mamy do was prośbę. - zaczął Naruto.

- Oczywiście, słuchamy. - powiedziała Temari.

- Nie chcemy, aby ktoś dowiedział się o tym miejscu. - poprosił.

- Tylko tyle. - uśmiechnęła się blondynka - Nie ma problemu. Shukaku-san ma nas nauczyć paru ciekawych technik, więc nudzić się nie będziemy.

- Bardzo jestem wam wdzięczny. - powiedział Naruto - Nasz dom stoi dla was otworem. Jak chcecie, możecie czytać, co się znajduje w bibliotece. Jest chyba tam parę ciekawych technik powietrznych.

- Dziękujemy wam. - powiedziała Temari. - Kiedy planujecie wrócić?

- Nie wiemy. - odpowiedział brunet.

- A kiedy wyruszacie? - zapytał Kankuro.

- Jutro rano. - odpowiedział Sasuke.

- Rozumiem. Do kogo pierwsze się udacie? - tym razem zapytał Gaara.

- Pewnie do najbliżej znajdującej się wioski od nas, gdzie jest Jinchuriki. - wzruszył ramionami blondyn. - Temari, dziękujmy za herbatę.

- Proszę bardzo. - uśmiechnęła się.

- Miej oko na tę dwójkę. - powiedział szeptem, ale tak, żeby pozostali również słyszeli.

- Jasna sprawa. - odparła z uśmiechem. Męska część rodzeństwa przewróciła oczami, ale uśmiechnęli się szeroko.

- To dobranoc. - pożegnali się i wrócili do domu, żegnając się również z Kuramą.

***Ranek***

Kiedy nadszedł nowy dzień chłopcy, bardzo wcześnie wstali, bo aż o piątej rano. Byli trochę nie wyspani, ponieważ wczorajszy bieg ich wykończył. Bracia aktualnie pakowali się. Większość rzeczy była zapieczętowana w zwojach. Po godzinie sprawdzania i dopakowywania się wyszyli gotowi do drogi. Na dworze czekało na nich rodzeństwo.

- Pewnie macie już prowiant na drogę, ale myślę, że coś regenerującego wam też się przyda. - odezwała się jako pierwsza Temari.

- Dziękujemy bardzo! - podziękował blondyn i schował onigiri do plecaka.

- Naruto, Sasuke. - odezwał się Gaara. - Trzymajcie się i uważajcie. - powiedział.

- Jasne. - odpowiedział Naruto i przytulił Gaarę, który zaskoczony, odwzajemnił po chwili uścisk. Sasuke pożegnał się z Kankuro i Temari. - Będziemy w kontakcie. W razie kłopotów macie w zwoju możliwość przyzwania lisiego posłańca.

- I jeszcze są bliźniacze zwoje i pieczęć. - dopowiedział brunet.

- Dziękujemy Sasuke, Naruto. - Gaara kiwnął głową w geście podziękowania.

- Szerokiej drogi. - powiedział starszy brat miętowookiego.

- Dziękujemy. - skinęli lekko głowami.

- Opiekuj się nimi Szopie. - powiedział Kurama.

- Bardziej martwię się o nich. - zaskrzeczał.

- Ja też. - westchnął i spojrzał na nich.

- Bywaj i obyś osiwiał Wiewiórko! - wykrzyknął, kiedy ci już odeszli spory kawałek.

- Tobie piaskowy grubasie nawet dieta nie pomoże! - odkrzyknął i tak zaczęła się podróż, w której celem jest zalezienie Ogoniastych Bestii i może nawet uda im się odnaleźć starszego brata Sasuke, Itachiego.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Mam dla was mini konkursik.

O to pytania: Do której wioski udają się nasi bohaterowie ? oraz Jaka/ie to będzie/ą Ogoniasta/e Bestia/e oraz jego/jej/ich Jinchuriki (imiona proszę)?

W nagrodę zadedykuję rozdział trzem osobą, które poprawnie odpowiedzą na te dwa pytania ;** Nie wliczam pół odpowiedzi!!!!

Podpowiedź jest w tekście :)

Wyniki z następnym rozdziałem, który nie wiem, kiedy się pojawi :D

POWODZENIA!!! <33

HQmyLove