<Dominic>

Kiedy się obudziłem, dłuższą chwilę zajęło mi zrozumienie gdzie jestem. Może to zabawne, ale w pierwszej minucie po obudzeniu nie zwróciłem uwagi na postać, która się we mnie przez cały czas wtulała. A wystarczyło na nią spojrzeć, aby dowiedzieć się gdzie jestem. W pokoju Krisa. Odetchnąłem z ulgą, aby zaraz potem zastygnąć na moment w bezruchu, kiedy drobne ciało w moich ramionach niespokojnie się poruszyło. Przestraszyłem się, że być może właśnie go obudziłem, ale z moich ust po raz kolejny wyrwało się westchnienie ulgi, kiedy jedynie wymruczał coś pod nosem i mocniej się do mnie przytulił.

W pokoju było ciemno, a ja znów zdałem sobie z tego sprawę z lekkim opóźnieniem. Głaskałem Krisa po głowie, co jakiś czas przeczesując palcami, kosmyki jego włosów. Dlaczego śpie u mojego chłopaka? Dlaczego nie pamiętam co się stało i jak się tu znalazłem? Dlaczego czuję się tak bardzo zmęczony i nie wiem z jakiego powodu?

Miałem w głowie wiele takich i tym podobnych pytań, a na odpowiedzi będę musiał czekać, dopóki Kristian się nie obudzi. Ale najpierw przeproszę go za tę kłótnię. Właśnie. Kłótnia. Chciałem przeprosić, ale coś mi w tym przeszkodziło. Tylko nie pamiętam czym było to coś. Mam nadzieję, że to nic bardzo złego.

Westchnąłem po raz kolejny i zamknąłem oczy, przez dłuższą chwilę głaszcząc Krisa po policzku. Pewnie znów się przeze mnie martwił. Na nowo mocniej przytuliłem jego głowę do swojej klatki piersiowej, a zaraz potem zasnąłem.

~*~

Gdy obudziłem się już rano, czekało mnie niemiłe spotkanie z  rzeczywistością. Oczywiście mój ukochany opowiedział mi wszystko co wydarzyło się poprzedniego dnia, z małą pomocą Łukasza i Maćka, a ja w pewnym momencie zacząłem się czuć dziwnie oblężony. Miałem wrażenie, że wszyscy uważają, iż to moja wina. Pięciu.. No dobra. Trzech i pół na dwóch i pół to nierówna walka. Tak. Miałem półtora sprzymierzeńca. Krisa i połowę Rafała, który nie mógł się zdecydować czy stać po mojej stronie czy nie. Jasnym jest, że cały ten pojedynek nie był taki otwarty. Uroił się on tylko w mojej głowie i prawdopodobnym mogło być, że w rzeczywistości nikt nie jest przeciwko mnie ani też ze mną.

Właśnie w taki sposób dowiedziałem się o Ru i mimo, że miałem ochotę zacząć panikować, postanowiłem ukryć gdzieś tam w głębi siebie to, jak bardzo byłem w  rzeczywistości przerażony, na rzecz spokojnego zachowania z racjonalnym myśleniem i przepraszania Krisa za wszystko, przez kolejnych kilka minut. Aż już chyba miał mnie dość, a mimo to nie dał nic po sobie poznać. Tak. To znów były tylko moje domysły.

Potem zjedliśmy obiad, który został zrobiony przez mamę bruneta. Naprawdę wspaniała kobieta. I czy to dziwne, że nie byłem zdziwiony, kiedy okazało się, że nikogo nie obchodziło gdzie jestem? Mama zadzwoniła dopiero po południu. Kiedy się zorientowała, że nie ma mnie w domu. Tak bardzo kontrastuje z Krisem, że to jest aż zabawne.

A potem musiałem wrócić do domu. Nie wiem dlaczego. Mama powiedziała po prostu, żebym niedługo był w domu, a kiedy już się z wszystkimi pożegnąłem i wycałowałem, jak to powiedział Maciek, z Krisem, po kilkunastu minutach drogi dotarłem do domu, w którym i tak nie było nikogo poza pokojówką. A może na razie powinienem ją nazywać swoją opiekunką? Do dorosłości mi jeszcze daleko. Za to niedaleko do końca gimnazjum. Kiedy tylko o tym myślę, robi mi się niedobrze. Co zrobić, żeby wciąż mieć kontakt z Krisem? Nawet po zakończeniu gimnazjum, kiedy to wszyscy zapewniają, że będą się spotykać i pisać, a potem o sobie zapominają? Wolałbym, aby Kris o mnie nie zapomniał.

~*~

Kilka godzin później wrócili rodzice. Ja stety czy niestety byłem wtedy w salonie i przysięgam, że moje serce na moment stanęło, kiedy zobaczyłem tatę i może spodziewałem się wszystkiego, ale na pewno nie tego, że potraktuje mnie niczym powietrze i nie zaszczyci nawet jednym spojrzeniem. Stałem tak i patrzyłem za nim, mając ochotę wykrzyczeć, że tu jestem i żeby mnie nie ignorował, ale jednak na tej ochocie się skończyło. To było dziwne. Siedzieć z rodzicami w salonie i być przez nich ignorowanym. A oni jakby celowo rozmawiali o wszystkim, w czym chciałbym mieć jakiś udział. Wakacje. Po co rozmawiać o wakacjach zimą? Wyjazd do rodziny na święta. To czy zaprosić dziadków. A potem zaczął się temat imienin babci. Przy czym nikt, nawet nie wspomniał o moich urodzinach, które były przez tymi cholernymi imieninami. I gdzieś miałem te przepraszające spojrzenia mamy, kiedy w moich oczach zebrały się łzy. Miałem ochotę wykrzyczeć, że też tu jestem i fakt, że mnie nienawidzą nie upoważnia ich do traktowania mnie w taki sposób, ale jedynie wstałem ze swojego miejsca i poszedłem, a może prawie i pobiegłem do swojego pokoju, żeby trzasnąć drzwiami i schować się pod kołdrą. I nie zamykałem drzwi, nie dlatego, że wiedziałem, iż nikt nie przyjdzie. Miałem po prostu nadzieję, że jednak ktoś będzie chciał zobaczyć co u mnie. Ale nikt nie chciał.

Późniejsza kłótnia, prawdopodobnie o mnie, również nie trwała zbyt długo. Po co się kłócić o kogoś takiego jak ja? No właśnie. A ja miałem ochotę krzyczeć i zdzierać sobie gardło. Ale to i tak by nic nie dało. I pierwszy raz dzisiaj pomyślałem, że cieszę się, że Ru do mnie przyszedł. Bo czułem w głębi siebie.. W głębi podświadomości, że mam gdzie uciec. I będę mógł zapomnieć. Ale na razie dam sobie radę. Bo mam Krisa. Póki go mam, mogę znieść to wszystko. Więc mam nadzieję, że będzie ze mną bardzo długo.