Marinette jak zwykle spóźniła się do szkoły. Wbiegła do sali jak poparzona. Z prędkością światła usiadła w ławce obok Alyi.

Alya: Jaką masz wymówkę tym razem? - powiedziała znudzona ciągłym spóźnieniem się Marinette

Marinette: Po prostu zaspałam - odpowiedziała zdyszanym głosem

Nagle nauczycielka uciszyła klasę.

Pani Bustier: Mam dla całej klasy wspaniałą wiadomość. W przyszły poniedziałek jedziemy na wycieczkę klasową!

Ta wiadomość uszczęśliwiła wszystkich w klasie. Marinette już wyobrażała sobie jak świetnie będzie się bawić ze znajomymi.

Adrien: A gdzie tak właściwie jedziemy? - zapytał zaciekawiony

Pani Bustier: Jedziemy do stadniny koni. Nauczycie się współpracy ze zwierzętami, obowiązków z nimi związanych i napewno przeżyjecie wspaniałe chwile - uśmiechnęła się

Cała klasa aż skakała z radości. Oprócz Marinette i Chloè.

Chloè: Nie mam zamiaru zajmować się jakimiś brudnymi zwierzętami!

Pani Bustier: Chloè, wcale nie musisz jechać jeśli nie chcesz - westchnęła kobieta

Chloè: Oczywiście, że pojadę! Nie zostawię Adrieńskiego samego w tej katastrofie! - wykrzyczała

Alya spojrzała na Marinette z pewną wątpliwością. Siedziała ze spuszczoną głową opierając się o własny plecak.

Alya: Co jest dziewczyno?

Marinette: Nie wiem czy pojadę... Ja kompletnie nie potrafię jeździć konno - odpowiedziała zmartwiona.

Nagle blondyn z pierwszej ławki odwrócił się w ich stronę.

Adrien: Przepraszam, ale przypadkowo podsłuchałem jak rozmawiałyście o wycieczce. Chciałem Ci powiedzieć Marinette, że wcale nie ma się czego bać. To proste. Szybko się nauczysz, jeśli chcesz mogę Ci pomóc - uśmiechnął się

Marinette: T-Ty pomożesz mi nauczyć się kazdy jonnej?! Yyy... Znaczy jazdy konnej?! - powiedziała zaczerwieniona

Adrien: Jasne, jeśli będziesz mnie potrzebowała to mów śmiało - uśmiechnął się i podał kartkę ze swoim numerem telefonu

Marinette: Dzi- Dzięki Adrien! Od razu zapiszę Cię do domu! Yyy... Znaczy.. Od razy wpiszę Twój numer telefonu! - zaśmiała się zarumieniona

Alya spojrzała na chłopaka wzruszjąc ramionami. Adrien lekko się uśmiechnął i powrócił do rozmowy z Nino.
***

Przez cały tydzień wszyscy w klasie byli podekscytowani wycieczką. Marinette również. Alya przekonała ją do wyjazdu i obiecała, że w razie czego może na nią liczyć.

Alya: Mari! Zbiórka jest o 8:00. Przyjdę do Ciebie o 7. Błagam nie zaśpij - powiedziała zmartwiona

Marinette: Spokojnie Alya. Czy ja kiedykolwiek zaspałam?

Obie zaczęły się śmiać. Marinette tego dnia bardzo dopisywał humor.

Alya: Nie zapomnij się spakować - zaśmiała się

Marinette: Spakowałam się już tydzień temu! - obie wybuchły śmiechem.

***

Wieczorem Marinette usłyszała dźwięk powiadomienia w telefonie. Na ekranie wyświetlił się napis „Alya" oraz śmieszne zdjęcie, które kiedyś zrobiła przyjaciółce na wspólnym wypadzie do zoo.

Alya: Idź już spać, żebyś nie zaspała na zbiórkę

Marinette: Wiem, wiem. Nie zapomnij zabrać moich ulubionych filmów!

Alya: Już są gotowe, Dobranoc❤

Marinette: Dobranoc ❤

***

O 19:00 Marinette zbudził głośny huk dochodzący z wieży Eiffla. Szybko zerwała się na równe nogi.

Marinette: Tikki, obudź się! - krzyczała w panice.

Tikki: Co? O hej Marinette! Co u Ciebie? - odpowiedziała zaspanym głosem

Marinette przewróciła oczami i wypowiedziała magiczną formułkę. Po kilku sekundach już miała na sobie kostium Biedronki. Wyszła przez klapę w dachu i w mgnieniu oka była już na miejscu. Czarny Kot też tam był .

Czarny Kot: Witaj Kropeczko. Co tak długo? Już się bałem, że nie przyjdziesz - uśmiechnął się nie przestając walczyć z kolejną ofiarą akumy

Biedronka: Spałam, mi też należy się chwila odpoczynku od łapania akum - zaśmiała się pomagając w walce

Czarny Kot: To ty sobie odpoczywasz, a ja mam walczyć z Władcą Ciem w pojedynkę? - podniósł prawą brew i lekko się uśmiechnął

Biedronka: Mam jutro ważny dzień. Nie będzie mnie przez tydzień. Dasz sobie radę, prawda Kotku? Spokojnie, to niedaleko. Jakbyś nie dał sobie rady to daj znać - uśmiechnęła się i wręczyła mu mały wisiorek.

Na zawieszce był guzik, dzięki któremu Czarny Kot mógł w każdej chwili powiadomić Biedronkę. Chłopak trochę się zdziwił. Wynikało to z jego wyrazu twarzy.

Czarny Kot: Wiesz.. też mam plany na ten tydzień - odpowiedział z lekkim wahaniem.

Biedronka spojrzała na niego pytająco.

Czarny Kot: Jeśli można wiedzieć...to czemu znikasz na ten tydzień Kropeczko? - zapytał zmartwiony

W tym samym momencie, zaakumizowana ofiara władcy Ciem strzeliła w Biedronkę piorunem. Czarny Kot rzucił się na dziewczynę, tym samym ratując ją od pocisków.

Biedronka: Może zostawimy ta rozmowę na później?- uśmiechnęła się

Czarny Kot twierdząco potrząsnął głową i razem zajęli się złapaniem akumy. Chwilę później super-złoczyńca został pokonany.

Biedronka: Papa, miły motylku! - powiedziała ze zmęczeniem w głosie

B & C K: Zaliczone! - równocześnie krzyknęli przybijając sobie żółwika

Biedronka już miała zarzucić swoje jojo na jeden z budynków, jednak przeszkodził jej Czarny Kot łapiąc ją za rękę. Powoli zbliżył swoją twarz. Biedronka lekko się odsunęła, aby zachować dystans.

Czarny Kot: To może teraz dokończymy naszą rozmowę, kropeczko? - wyszeptał, po czym szeroko się uśmiechnął

Biedronka: Kocie, już ci mówiłam, że..

Kot przerwał jej jak zawsze wtracajac swoje trzy grosze. Zrobił smutną minę i toczył swój monolog.

Czarny Kot: Tak, wiem. „Nie możemy nic o sobie wiedzieć, bo zdradzimy swoją tożsamość" - wyrecytował regułkę po czym dodał - Biedronsiu, proszę. Możesz mi zaufać...

Biedronka westchnęła i spuściła wzrok. Od razu posmutniała i odwróciła się o 180 stopni.

Czarny Kot: Biedroneczko, daj spokój. Co ci szkodzi? Przez tę jedną wiadomość nie dowiem się kim jesteś - złapał ją za rękę i uśmiechnął się jej prosto w oczy.

Biedronka: W sumie ma rację. Jest za tępy, żeby się dowiedzieć - pomyślała

Biedronka: Mam jutro bardzo ważny wyjazd...

Czarny Kot: Dokąd? Mogę jechać z Tobą? - podniósł pytajaco jedną brew

Biedronka: Niestety, nie mogę cię zabrać ze sobą. To wycieczka szkolna. Chyba rozumiesz, prawda?

Nagle Czarny Kot rzucił się na nią z uściskiem. Po chwili wyszeptał jej do ucha : „Dziękuję, że mi zaufałaś...". Uśmiechnął się i puścił dziewczynę. Pomachał jej na pożegnanie, po czym pobiegł w drugą stronę.

***

Adrien wszedł przez okno do swojego pokoju cały w skowronkach.

Adrien: Plagg! Słyszałeś to?! - krzyknął z wrażenia

Plagg: To że ci "zaufała"? Też mi coś...- przewrócił oczami

Adrien: Nie, nie o to mi chodzi. Znaczy, to też, ale skoro wiemy, że Biedronka jutro jedzie na wycieczkę to znaczy, że chodzi ze mną do klasy! Jutro tylko moja klasa jedzie na wycieczkę! CHODZĘ Z BIEDRONKĄ DO KLASY! - wykrzyczał te słowa skacząc z radości

Plagg: Spokojnie. Oddychaj. Przecież i tak nie wiesz która to dziewczyna - powiedział zaniepokojony

Adrien: Już ja się tym zajmę...