Dzieciak zakręcił korbką od mojego pudełka. Dało się słyszeć moją ulubioną, najlepszą piosenkę "Pop! Goes the weasel", po czym moje pudełko otworzyło się. Byłam znów wolna! Natychmiast zmieniłam się w chmurę czarnego dumy i wydostałam na zewnątrz. Zmaterializowałam się przed zaskoczonym chłopcem.

-K-kim ty jesteś?-zapytał mocno zdziwiony.

-Jestem Laughing Jill! I pojawiłam się tutaj, żeby się z tobą zaprzy...poznać!-zawołałam na tyle radośnie, na ile mogłam. Uśmiechnęłam się przy tym, licząc na to, że naprawdę wyglądam tylko na zwykłą dziewczynę-klowna, tyle że bez kolorów, a nie na psychopatkę.

-Miło mi cię poznać. A ty jak masz na imię?-zapytałam, wyciągając w stronę dzieciaka dłoń, zakończoną oczywiście pazurami. Chłopiec zauważył to z przestrachem się cofnął.

-Dlaczego masz takie długie pazury?-spytał.

-Żeby...eee....Móc bronić...ciebie i siebie-odparłam na poczekaniu.

-Bronić? Przed czym?-zdziwiło się dziecko.

-Jak masz na imię?-powtórzyłam z uśmiechem, licząc na to, że uda mi się zająć jego myśli czymś innym.

-Mama nie kazała mi rozmawiać z nieznajomymi, a tym bardziej wpuszczać ich do domu-odparł.

-Nie wpuściłeś mnie do domu, tylko uwolniłeś z mojego pudełka, a to przecież różnica. I nie jestem obca, przecież się znamy. A właśnie, a pazury mam po to, żeby ci pomóc, jeśli ktoś zły będzie chciał dostać się do twojego domu albo zrobić ci krzywdę. Obronię cię wtedy-wymyśliłam to wszystko na poczekaniu. Że też dałam się namówić Jack'owi na tę farsę. Co nam obu, zwłaszcza jemu, strzeliło do tych łbów?-pomyślałam ze złością. W tym czasie chłopiec przez chwilę przyglądał mi się podejrzliwie, po czym jego twarz rozpogodziła się. W końcu nawet uśmiechnął się do mnie.

-Jestem Andrew-powiedział.

-Andrew...A gdzie są twoi rodzice?-zapytałam.

-W pracy, jak zawsze. Po szkole zawsze sam wracam do domu, jem jakieś kanapki, robię lekcję... Czasem, jak nie zasnę, to pogadam z nimi wieczorem, kiedy wrócą-odparł chłopiec. Miał jakieś siedem lat. Rodzice nie powinni zostawiać go samego, a wkrótce już przekonają się dlaczego.

-W takim razie musisz się strasznie nudzić przez cały dzień! Ale teraz będziemy mogli się razem bawić!-zawołałam radośnie.

-Super! A w co się pobawimy?-zapytał chłopiec.

-Może...lubisz baloniki w kształcie zwierzątek?-zapytałam. Andrew aż rozszerzyły się oczy.

-Pewnie!-zawołał. Zaśmiałam się, a on po chwili do mnie dołączył, chociaż pewnie zupełnie nie wiedział, o co chodzi.

~*~

-Myślałem, że podzielisz się ze mną-powiedział Jack, rozglądając się po pokoju, obecnie całym ubrudzonym krwią.

-Czym?-zdziwiłam się.

-Dzieckiem-wyjaśnił.

-W sensie?

-W sensie to był mój pomysł, żebyś wróciła do pudełka i dała się znaleźć jakiemuś dzieciakowi. I w razie niepowodzenia to ja cię miałem potem uwolnić, więc liczyłem, że choć ty jesteś wykonawcą, to docenisz pomysłodawcę, i wykończymy dzieciaka razem-odparł klown.

-Zazdrosny, że ja miałam frajdę, a ty nie?-spytałam z uśmiechem. W odpowiedzi Jack tylko westchnął, po czym kopnął lekko kawałek ręki, którą wcześniej odcięłam Andrew.

-W ogóle skąd u ciebie taki pomysł?-spytałam.

-Już ci mówiłem. To jest jeden z moich sposobów działania. Nie zabijam tylko tych, którzy sami do mnie przyjdą, albo których spotkam w lesie. Czasem wykańczam dzieciaki w ich domach. A rodziców doprowadzam do szału-odparł Jack, po czym zaśmiał się.

-Co cię tak bawi?

-Przypomniało mi się, jak kiedyś sprawiłem, że jedna taka zabiła swoje własne dziecko. Jak mu było? Johnny? James? Jake? W każdym razie nieważne. Ale to było świetne, zobaczyć jej minę, jak już zdała sobie sprawę z tego, co zrobiła-powiedział klown.

-Wow, to musiało wyglądać naprawdę przekomicznie-przyznałam z uśmiechem.

-Jak tego dokonałeś?-zapytałam zaciekawiona.

-Normalnie. Zaprzyjaźniłem się z jej dzieciakiem, przynajmniej oni tak myśleli, i którejś nocy prawie go wykończyłem. Potem ona wpadła do sypialni z nożem, bo co nieco słyszała. Pokazałem się jej, stając między nią, a dzieciakiem. Rzuciła się na mnie z tym nożem, ja sobie jak gdyby nigdy nic zniknąłem, a ona dobiła własnego syna. I tyle, łatwizna-powiedział z uśmiechem Jack.

-A co było później?

-Później?

-No, coś się musiało jeszcze potem stać?

-Stało się, oj stało. Oskarżyli ją o torturowanie i zabicie własnego dzieciaka i wsadzili do psychiatryka. Ale miałem ubaw, jak jeszcze przez jakiś czas ją dręczyłem. Albo puszczałem jej "Pop! Goes the weasel!" albo pokazywałem się na chwilę, a czasem manipulowałem jej snami, żeby jej przypomnieć, co zrobiła. Chciałem ją tak podręczyć, ile się da, a potem zabić jak mi się znudzi, ale mnie ubiegła-wyjaśnił Jack. Popatrzyłam na niego, nic nie rozumiejąc.

-Powiesiła się, kiedy nikt jej nie pilnował, a ja byłem zajęty mordowaniem innego dzieciaka-odparł Jack.

-Trochę szkoda. Liczyłam na jakiś ciekawy finał-powiedziałam.

-Zawsze można wszystko powtórzyć z nową rodziną. Może nawet teraz to ty dasz popis swoich umiejętności. Albo zrobimy to razem, w przeciwieństwie do tego bestialskiego morderstwa, którego dokonałaś sama-odparł klown, wskazując na rozbryzganą po ścianach krew i walające się tu i ówdzie kawałki ciała oraz wnętrzności dzieciaka.

-Czemu nie...Ale to nie wyjaśnia, dlaczego obrałeś sobie właśnie taką taktykę zabijania-powiedziałam.

-Nie rozumiesz? Wybieram zawsze samotne, porzucone dzieci, żeby choć raz w życiu mogły się z kimś zaprzyjaźnić i pobawić-wyjaśnił Jack.

-Pierwszy i ostatni raz-odparłam.

-Dokładnie-przyznał mi rację klown.

-W sumie to niegłupie-powiedziałam.

-Ok, koniec tego dobrego. Zbieramy się, mamy jeszcze trochę pracy.

-Pracy? Jakiej pracy?-zdziwiłam się.

-Skoro nie mogłem się pobawić, zabijając tego dzieciaka, to chcę przynajmniej rozwlec jego wnętrzności po całym domu, żeby rodzice mieli fajną niespodziankę!-zawołał Jack. Zaśmiałam się, po czym natychmiast postanowiłam mu pomóc. Jelita owinęliśmy wokół poręczy od schodów. Jedną nerkę wsadziliśmy do lodówki, drugą do miksera. Zmieliliśmy ją z kawałkiem wątroby i żołądka. Oczy, język i trochę krwi wrzuciliśmy do umywalki w łazience, a odciętą dłoń do toalety. Potem odcięliśmy dzieciakowi palce i stopy i zrobiliśmy z tego ścieżkę od wejścia do pokoju Andrew, w którym zostawiliśmy resztę jego ciała. Mieliśmy szczęście, że dom ogrodzony był wysokim murem, wokół którego rosły jeszcze jakieś drzewa. Jack na spokojnie wyszedł na zewnątrz i zostawił głowę chłopca, pozbawioną oczu, z zaszytymi ustami, na wycieraczce.

-Zostaniemy tu i poczekamy aż wrócą? Chcę zobaczyć ich reakcję!-zawołałam podekscytowana. Jack natychmiast się zgodził, bo sam bardzo na to liczył.

~*~

Przed dom zajechał jakiś samochód. Brama po chwili otworzyła się i samochód wjechał przez nią i skierował się do garażu. Po chwili wyszła z niego jakaś kobieta. Szła energicznym krokiem i widać było, że jest zdenerwowana.

-Ja też mam masę pracy jeszcze do zrobienia! Ale nie, twoja oczywiście jest ważniejsza i to ja mam iść sprawdzić! Bo coś ci się przywidziało! Że jest coś na wycieraczce! A co niby ma by...-kobieta urwała, stając przed drzwiami wejściowymi. Przez chwilę tylko stała i patrzyła z niedowierzaniem, po czym dało się słyszeć jej krzyk. Po chwili dołączył do niego wrzask mężczyzny, dochodzący z domu. Jill i ja popatrzyliśmy na siebie. Ledwo powstrzymywaliśmy się od śmiechu, ale musieliśmy pozostać niezauważonymi. Kobieta, słysząc krzyk, podbiegła do drzwi, ale po chwili zatrzymała się. Spojrzała z wahaniem na głowę swojego dziecka, ostrożne ominęła ją, otworzyła drzwi i wbiegła do środka. Ponownie zaczęła krzyczeć. Nagle mnie olśniło.

-Jill, co ty na to, żeby powtórzyć scenariusz z wrobieniem rodzica już dzisiaj?-spytałem, po czym zacząłem jej objaśniać szczegółu mojego pomysłu. Zrobiłem to najszybciej jak się dało, następnie oboje przenieśliśmy się do środka. Rodzice Andrew, kierując się naszym krwawym szlakiem, dotarli do jego pokoju, w którym spoczywało to, co zostało z ciała ich syna.

-Wrabiamy faceta, czy kobietę?-spytałem.

-Kobietę. Będzie dramatyczniej-odparła Jill.

-Ok-odparłem, po czym oboje zjawiliśmy się w pokoju Andrew. Jego rodzice natychmiast zauważyli oczywiście dwójkę ponad dwumetrowych klownów, czarno-białych, które pojawiły się znikąd.

-Kim wy jesteście? To wasza sprawka?!-zawołał mężczyzna, wskazując trzęsącą się ręką łóżko, na którym leżał jego martwy syn.

-Nasza? My, a raczej ja się tylko z nim pobawiłam. Bo był taki samotny... To wina jego rodziców, że brakowało mu uwagi i miłości-powiedziała z uśmiechem Jill.

-Potwory!-zawołała kobieta. W tej samej chwili moja dziewczyna teleportowała się przed mężczyznę, chwyciła go za szyję i lekko uniosła. Facet zaczął się dusić.

-Zostawcie go!-zawołała kobieta. Chciała rzucić się w stronę Jill, ale problem polegał na tym, że nie miała żadnej broni. Chwyciłem ją za ramię, kiedy obok mnie przebiegała, i posłałem na przeciwną ścianę.

-Zostawimy was. Nawet zwrócimy życie waszemu dziecku, o ile uda wam się nas pokonać-powiedziałem z lekkim uśmiechem.

-Co? Co ty...bredzisz? Pokonać? Zwrócicie życie?-mówiła oszołomiona kobieta.

-Eliza...beth..Dalej...To jedyyna...szan..sa..musimy pokon..ać tee...potw..ory. Tylko taak..możemy...tylko ty możesz. Inaczej po Andrew! I po nas!-mężczyzna mówił z trudem, ale ożywił się nieco, kiedy Jill poluzowała uścisk na jego szyi. Jej dłoń była cała we krwi. Musiała przebić mu skórę pazurami. W tej samej chwili kobieta zerwała się i gdzieś wybiegła. Zainteresowany, odwróciłem głowę. Wróciła po kilku minutach, po czym rzuciła się na mnie. Myślałem, że będzie walczyć z nożem kuchennym, ale nie, ona widać była oryginalniejsza niż pozostali. Wróciła z pistoletem. Oczywiście uniknąłem postrzału. Stałem się przy tym dla niej niewidzialny, dzięki czemu skupiła się na Jill. Strzeliła w jej stronę. Pewnie chciała uwolnić męża. Nie przewidziała tylko, że Jill uchroni się od postrzału, zasłaniając się właśnie nim. Kula trafiła go w brzuch.

-George!-zawołała przerażona kobieta. Jill puściła mężczyznę, a ten upadł na podłogę, po czym zaniósł się kaszlem. Kaszlał krwią. Kobieta dopadła do niego.

-George! Ja...ja...Przepraszam! Ja...nie chciałam!-wołała kobieta. W tej samej chwili Jill pojawiła się obok niej i wyszarpnęła jej broń. Kobieta spojrzała na nią zaskoczona, jakby dopiero teraz zdała sobie sprawę, że Jill tam w ogóle była. A ja uznałem, że to najwyższy czas, aby przejść do dalszej części planu.

~*~

Spojrzałam kobiecie prosto w oczy. Uśmiechnęłam się lekko, po czym zaczęłam się siłować z pistoletem. Obsługiwanie go, kiedy masz tak długie szpony jak ja, nie było łatwe, ale nie niemożliwe. W końcu dałam radę, chwyciłam pewnie broń, wycelowałam i strzeliłam mężczyźnie trzy razy w głowę, dwa razy w pierś, jeszcze raz w brzuch i w rękę. Kobieta był tak zszokowana, że na początku nawet nie zareagowała. Potem rzuciła się na mnie z pięściami.

-Ty potworze! Dlaczego to zrobiłaś?! Dlaczego?!-krzyczała, podczas gdy ja się śmiałam.

-Bo jesteście słabi. Wszyscy. Bez wyjątku. Tak samo łatwo można was pozabijać. I nikt z was nie zasługuje przez to na prawdziwe szczęście-odparłam w końcu.

-Ale skoro mnie się tak łatwo nie zabije, to ja zasługuję?-spytał Jack, pojawiając się obok mnie. Posłał mi rozbawione spojrzenie.

-Zasługujesz na szczęście. Ty tak. Dlatego masz mnie-powiedziałam z uśmiechem.

-Masz-dodałam, rzucając w stronę kobiety pistolet. Ta chwyciła go natychmiast drżącymi dłońmi i wycelowała najpierw we mnie, potem w Jack'a i znowu we mnie. Chyba nie mogła się zdecydować, które z nas zabić najpierw.

-Daruj sobie. Nas to nie rusza. Jesteśmy na to odporni-powiedział z uśmiechem klown.

-Odporni?-powtórzyła za nim z niedowierzaniem kobieta.

-Dokładnie tak. Dlatego jako jedyni nadajemy się, aby pilnować morderczyni przed przyjazdem policji-odparł Jack.

-Policji?-zdziwiła się kobieta. W odpowiedzi kiwnęłam głową.

-Wezwaliście policję? Sami? Żeby dać się im złapać?-spytała kobieta.

-Jesteś tak głupia na serio, czy tylko udajesz?-zapytałam. Ona popatrzyła na mnie, jakby nic nie rozumiała.

-Policja przyjedzie po ciebie. W końcu ty ich zabiłaś, prawda?-odparł Jack.

-Ja? Nie! To wy! Wy!-zawołała kobieta.

-No ale tak się składa, że my nie zostawiamy odcisków palców. Więc na pistolecie są tylko twoje, a za nim przyjedzie policja, zostaniesz tutaj sama, z dwójką trupów i pistoletem, na którym są TWOJE odciski palców-powiedziała Jill, siląc się na słodki ton, jakby mówiła do dziecka. Potem oboje zachichotaliśmy, zadowoleni, że tak łatwo nam poszło.

~*~

-No myślałam, że padnę ze śmiechu, kiedy zobaczyłam, jak się wyrywa przy tym jak ją zabierali do radiowozu!-zawołała Jill.

-Szkoda, że nie mamy jakiegoś nagrania...-odparłem.

-Dokładnie!

-A jak ci idzie?-spytałem.

-Wyśmienicie. Mięso z łatwością odchodzi od kości-odparła moja Jill.

-Widzisz? Ja mam same dobre pomysły, na wszystkim się znam i możesz mi śmiało zaufać-odparłem.

-Jasne, jasne, już nie rób z siebie takiego eksperta-odparła dziewczyna.

-Co z tym robimy?-spytała po kilku minutach, kiedy skończyliśmy z całym tym oddzielaniem mięsa od kości. Wskazywała na kocioł, w którym pływały resztki ludzkich ciał. Wzruszyłem ramionami.

-Wylejemy to gdzieś, tutaj albo w lesie-odparłem.

-Ok.

-Teraz lepiej zajmijmy się twoim własnym fotelem z kości-powiedziałem.

-Jasne!-zawołała Jill i w mgnieniu oka pojawiła się obok mnie.

-To co teraz?-spytała.

-Składamy fotel. Według moich instrukcji. Dobrze, że mamy tyle kości. Na spokojnie wystarczy, a i swój trochę odświeżę-odparłem.

-Co najpierw?-spytała Jill.

-Zrobimy nogi z kości udowych i piszczelowych. Potem oparcie z kręgosłupów i podłokietniki z kości ramion. A gdzieniegdzie jeszcze damy żebra, żeby nam się cała konstrukcja nie rozleciała. Rozumiesz?-spytałem. Jill pokiwała szybko głową.

-To zabierajmy się do pracy!-zawołała uradowana.