Continuation:

One of the nicest things about being at the beach, is the feeling of gentle breeze off the water. After a long, dreary day— I am now here at the seashore. Strolling barefoot in the sand, while embracing the fresh air that kissing my skin.

Ang sarap sa pakiramdam ng ganitong panahon. Iyong tipong nagtatalo ang init ng sikat ng araw, habang nakatampisaw at humahampas sa iyong mga paa ang lamig ng tubig dagat.

The sand in Isla Verde is beige and is made up of small pebbles, sea shells and coral pieces. It is not like other popular beaches throughout the Philippines, which were usually white nor fine sand— but what makes this island peculiarly special, it is surrounded by some of the clearest and bluest waters you'll see in your life.

While walking, I noticed a huge rocks not far off. And out of my curiosity, I immediately went there to view the hidden scenery which is covered with that boulder.

I feel like I am back of being young again— iyong mga panahon na naglalaro ako kung saan-saan because I wanted to explore and learn things nor circumstances around me. Kaya naman gumuhit ang excitement sa akin, and I challenged myself to climb the very top of these bumpy rocks.

And after a few exciting struggles, I've finally made it.

"Wow!" Iyan lamang ang salita na bumulalas sa aking bibig dahil sa ganda na aking nasisilayan.

Kitang-kita ko ang kagandahang taglay ng karagatan. The smell and the waves of a deep royal blue crept towards the rocks, that caused droplets of salty water to spray onto me. The breezy wind that touching my face, the gentle rumble of the waves, and the calm sunset like orange-red paint on a blue canvas are so satisfying to experience.

Sabi nila, Salt water cures all wounds— sana, gaya ng paghampas ng alon sa dalampasigan, ganoon lang din kabilis na mawala ang sakit na ating nararamdaman.

Sana nga, gaya ng panibagong pagsikat ng araw sa silangang bahagi ng karagatan, ganoon lang din kadali maghilom ang sugat sa ating puso.

At sana, gaya ng mga isda sa karagatan, kaya rin nating maiahon ang ating mga sarili sa malalim na pagkakalugmok, bago muling sumabak sa paglangoy ng daloy ng buhay.

Tears suddenly streaming down my face. I feel so overjoyed, siguro dahil na rin sa halo-halong emosyon na aking nararamdaman ngayon. Kaya ultimo ang kagandahan ng Isla Verde ay hindi nakalampas sa balat sibuyas kong sistema.

*****

The warm feeling of safety and security overwhelmed me after the sun dipped down below the horizon. Matagal-tagal ko ring hindi naramdaman ang gano'ng kaginhawaan simula noong...

Mabilis kong ipinilig ang aking ulo para waksihan ang isipin na iyon, "France, if the ocean can calm itself, dapat kaya mo rin." I scolded myself.

Ngayon ay tuluyan nang kinain ng dilim ang buong karagatan. There are no regular power lines in Isla Verde. Residents here were rely on generators and solar panels. But I was surprised because this Island have strong signals, kaya maaari pa ring magamit ang cellphone rito.

When I finally reached the main beach, ay may biglang nahagip ang aking mga mata sa hindi kalayuan. My eyes widened when I noticed the floating body in the ocean. Gusto kong humingi ng tulong, ngunit wala akong makita ni isang taong malapit sa kinaroroonan ko ngayon.

Hindi ko alam kung anong nagtulak sa akin, at wala sa sariling napatakbo ako patungo roon at walang pag-aalinlangan na sinuong ang madilim na karagatan.

I immediately rescued the drowned man drifting in the sea, I encircled my arms around his chest before led him to the shore. Good thing that I had know a basic life saving procedure, kaya naman mabilis kong inihiga ang lalaki sa buhanginan.

I quickly placed my ear between his mouth and nose, to check if he was still breathing. Mabilis akong kinabahan nang makitang hindi na ito humihinga. At first, I was hesitant to do him a CPR procedure pero mas nananaig pa rin sa akin na tulungan ito, dahil hindi yata kaya ng konsensya ko na hayaan na lang siyang tuluyang malunod.

I briefly place the heel of my hands on the center of his chest, and starts to pump it for several times. Matapos kong gawin iyon ay muli kong pinakiramdaman ang kanyang paghinga, ngunit wala pa rin siyang pulso.

Kaya naman sa huli ay tuluyan ko nang ginawa ang mouth to mouth resuscitation. I now open his airway by tilting his head back and lifting his chin. I immediately pinch his nose closed, then I take a normal breath, and cover his mouth with mine to create an airtight seal.

After one (1) second of long breaths, I watch his chest to rise and followed by thirty (30) chest compressions. Nagpatuloy ako sa aking ginagawa, at nang muling naghinang ang aming mga bibig ay namilog ang aking mga mata sa ginawa nito.

He forcibly grabs my nape, and dare to enter his tongue in my mouth. We were stuck in that not so magical kiss about a minute, until I felt again his tongue that poking mine. Mabilis ko siyang itinulak gamit ang aking buong puwersa sa kanyang dibdib, before I bleed him with a strong slap on his face.

"Tarantado ka!" Nanggagalaiting bulyaw ko rito, bago napaupo sa buhanginan.

He just laughed his heart out before sat down, "Walang hiya naman, ano bang plano mo sa akin bakit binuhay mo pa ako?" He cursed, while looking at the dark sky. Nakita ko pa na muli itong nahiga sa buhanginan, habang nakatulala sa kawalan.

Bumukas ang ilang ilaw malapit sa dagat, at doon ko na napagtanto kung sino ang lalaking sinagip ko kanina, "Ikaw na naman?!" Halos magdikit na ang mga kilay ko, dahil muling umusbong ang inis sa aking sistema.

He just gave me an unconcerned look sabay sabing, "Have we met before?" He said cockily, before his gaze dropped somewhere.

I followed up where his vision stopped, at nang mapagtanto kong sinisilayan nito ang aking dibdib ay mabilis ko itong tinakpan gamit ang aking magkabilang kamay.

"Manyak!" Singhal ko sa kanya bago tuluyang tumayo sa aking pagkakaupo.

Nakakailang hakbang pa lang ako nang bigla kong maramdaman ang paghawak sa aking kanang kamay. Mabilis ko itong binalingan at nakita ko ang lalaking kinaiinisan ko, na ngayon ay nangungusap ang mga matang nakatingin sa akin.

Our eyes locked on each other, again— I want to take my hand back, but there's also a part of my mind to remain it there.

"Can you stay... Kahit sandali lang?"

I don't know kung dahil lang ba sa lamig ng panahon kaya nanlalamig ng wagas ang aking mga kamay, o dahil sa presensya ng lalaking kaharap ko ngayon.

When he saw that I was just looking at our hands, ay mabilis naman niya itong binitawan sabay sabing, "You have a cold hand disease." Seryosong saad nito bago tuluyang tumayo sa kanyang pagkakaupo.

Napakunot ako sa kanyang sinabi, "Cold hand disease?" Mausisang pagtatanong ko rito.

He just nodded as an answer, "It's either because of cold temperatures, stress, o baka naman..." He just stops, before a boyish grin drawn in his lips.

"Baka naman, ano?"

He arrogantly crossed his arms and glanced me from head to toe, "O baka naman— kaya nanlalamig ang mga kamay mo dahil kinikilig ka sa akin?" Anito bago inilapit ang kanyang mukha ilang pulgada sa mukha ko.

Kahit nagulat sa kanyang ginawa, ay hindi ko ito pinahalata at nilabanan lamang ang mga titig ng lalaking hambog na ito.

His face was too close to mine, so I had a chance to look at his doe-brown eyes. His eyes were persuading mine, na siyang dahilan para manatili at hayaan ko ang aking sarili sa ganoong posisyon.

We were in that position, when I suddenly heard someone's calling my name, "France!"

Mabilis akong napalayo sa lalaking kaharap ko bago binalingan ang pinanggagalingan ng boses na iyon. Nakita ko si Nanay Tere, kasama ang anak nito na si Jarred.

"Nay!" Sigaw ko pabalik bago sandaling tinapunan nang tingin ang lalaking katabi ko.

"Salamat sa Diyos at maayos ang lagay mo. Kanina ka pa namin hinahanap," Nag-aalalang sambit nito. "Bakit basang-basa ka?"

Mabilis ko namang sinipat ang aking sarili at bigla akong pinamulahan ng magkabilang pisngi, dahil nababakas na sa suot kong white sundress ang aking ternong bra at underwear.

"Shīt!" Palihim akong napamura dahil sa kahihiyan.

Nagulat naman ako nang biglang may tumabing na t'shirt sa aking harapan. I followed with whom it came from and suddenly I was ashamed, because of Jarred's bare body was exposed in front of me— in front of my glinting innocent eyes.

"T-thank you..." Pasasalamat ko kay Jarred saka umiwas ng tingin.

"O, totoy bakit basang-basa ka rin?" Biglang pagtatanong ni Nanay Tere, kaya't mabilis napabaling ang aming atensyon sa kinatatayuan nito.

Nahuli ko pa na seryosong nakatingin ito kay Jarred saka sumagot, "Magandang gabi po, 'Nay. Ako po pala si David, kaibigan ni France." Preskong saad ng lalaki bago nagmano kay Nanay Tere.

Nagulat ako sa kanyang sinabi, gusto ko sanang pabulaanan ang sinabi ng hambog na ito ngunit narinig ko na lang ang biglang pagsagot ni Nanay Tere rito.

"Saan ka nga ba natuloy rito sa Isla totoy?"

Mabilis ko naman siyang binalingan, para malaman kung saan nga ba ito nag-i-stay sa Isla, dahil hindi ko alam na iisang destinasyon pala ang nais naming puntahan.

Sandali pa itong napakamot ng kanyang ulo sabay sabing, "Actually, I'm still looking for a place to stay. Just for this night po." Wika ni David bago ako tinapunan nang tingin.

"Hala sige, tayo'y gumayak na sa bahay para makapagpalit kayo ng damit. Pumaroon ka na rin mamalagi sa amin totoy at makakain na ng hapunan." Pag-aaya ni Nanay Tere kaya't wala na akong nagawa pa.

Hindi ko na muling nilingon pa sina Jarred at David, dahil may nararamdaman akong banggaan sa pagitan ng dalawa at nagpatiuna na lang sa paglalakad kasabay ni Nanay Tere.

*****

Ano France, kaya pa? 😁😁😁

*****

Don't forget to tap the star ⭐️ button to vote.
Vote | Comment | Share
Facebook Page: Everjoy Condes #anaknikikodora
Facebook Group: THELABSSQUADWP
Facebook Official: Everjoy Condes WP