Continuation:

I was in my deep, relaxing sleep, when I suddenly felt a warm hand that touches my waist— na kahit na nakatabing ang suot kong white floral sundress, ay tumatagos pa rin ang mainit na temperatura nito sa aking balat.

I'd gradually opened my eyes, para tingnan kung sino ang nagmamay-ari ng kamay na iyon.

My eyes widened— and to my surprise, ngayon ay nakasandig na ang ulo ko sa dibdib ng lalaking katabi ko. My mind instantly back on its own sanity, dahil hindi ko napansin na ganoon na pala kalalim ang naitulog ko, para hindi mamalayan ang pagpaling nang ulo ko sa kanya.

I can't move— nor breathe properly. I feel like I am facing a sleep paralysis because of my position and awkward situation right now. Iyong tipong gising ka, but the parts that controlling your body are still asleep.

My eyes can move independently, but the muscles of my body are essentially turned off. As in zero chances to move dahil ayokong makita ang magiging reaksyon ng katabi ko.

Sandali ko pang inilibot ang aking mga mata sa paligid, habang nananatili sa aking pagkakasandal. Napansin ko na mangilan-ngilang pasahero na lang ang natitira sa loob ng bus, at ang iba ay tuluyan nang nakababa.

"Shīt! Nasa Batangas na pala kami." Ani ko sa aking sarili bago napapikit nang mariin.

I can't stay in this position forever, because the man right next to me might wake up very soon. I have to figure out on how to pull myself apart from his sturdy chest.

I slowly lifted my left hand, to hold the handle on the bus chair in front of me. Ito ang magiging suporta ko para hindi mapwersa ang aking bigat at unti-unting maiangat ang aking sarili sa pagkakasandal dito.

Laking tuwa ko dahil tuluyan ko nang nailayo ang aking sarili sa kanya. Ngunit nang balingan ko nang tingin ang lalaki, ay mabilis na tinakasan ng dugo ang aking buong mukha dahil nakita ko na nakamulat na ang mga mata nito't nakatingin na sa akin.

Out of the blue the frantic emotion starts to strike my entire body really hard. So, I quickly stood up in my seat before hurriedly went out of the bus.

I felt so relieved when I finally got off the bus. Ngunit ang malikot kong paningin ay agad napaling sa likurang bahagi ng bus kung saan ako namalagi sa buong biyahe.

Ganoon na lang nanlaki ang aking mga mata nang makitang nakatingin na sa akin ang lalaking katabi ko kanina.

Our eyes locked on each other— and in those few intense seconds my heart suddenly skip a beat. His eyes were penetrating me, na para na akong nabudol-budol gang dahil kahit gustong-gusto ko nang putulin ang mga titig na 'yon, ay hindi ko magawa.

I was stuck about a minute or two in that fantasizing situation, when I suddenly felt that someone bump in my right shoulder na siyang dahilan para tuluyan kong mabitawan ang hawak kong bag.

"Ay, sorry po Ate." Hinging paumanhin ng batang babae na nasa edad kinse anyos.

"O-okay lang..." Sagot ko naman sa kanya bago pinulot ang aking bag sa sahig.

Nang saktong bitbit ko ng aking bag ay siya ring muling pagpaling nang aking paningin sa likod ng bus. I was surprised because the man that I'd watched from afar was already gone.

I briefly seek his figure, before I heard a low, husky voice behind me.

"Looking for me?" Pagtatanong nito.

Dahan-dahan kong nilingon ang pinanggagalingan ng boses na iyon at halos maestatwa na ako sa aking kinatatayuan, habang nakatingala sa lalaking hinahagilap ng aking mga mata kani-kanina lamang.

Photo CTTO

Ngayon ko lang napagtanto na milya-milya pala ang tangkad niya, kumpara sa inaakala ko noong nakaupo pa ito sa bus kanina. May itinatago pala itong kagwapuhan, kahit napapalibutan ng makakapal na balbas at bigote ang ibabang parte ng kanyang mukha. Mas bumagay rin ang kanyang gulo-gulong buhok that literally suits his entire features.

He looks like a naive art, a ridiculously art with good genes. It seemed appropriate to style him as Dorian Gray, the man who exchanges his soul for eternal youth and remain gorgeous in his entire life.

In short baby face, kahit pa mukhang madungis at balbas-sarado pa ito.

I couldn't take my eyes off him. There is something really mysterious about him that I cannot miss. Para akong nahihipnotismo ng mga mata niya— ang mga ngiti niya na para sa akin ay pang-karaniwan lang naman ngunit pilit na humahalina sa akin.

I swiftly grind my teeth, to stop more praise that falling out of my frisky mind.

I was in my deepest thoughts when I've heard a small laugh. Kunot noo kong tiningnan ang lalaking nasa harapan ko sabay sabing, "Anong nakakatawa?" Nagtataka kong wika rito.

Nakita ko na nagkibit-balikat lang ito bago rumehistro ang isang nakakalokong ngiti.

I just gave him a fierce, keen look, "Baliw!" Singhal ko rito saka dali-dali siyang tinalikuran. Narinig ko pa na tinawag ako nito, ngunit hindi ko na siya muling tinapunan nang pansin.

*****

When I finally got off the jeepney I immediately went to the port, where there are boats who'll take me to a small island called Isla Verde.

The public boat is scheduled to leave at nine (9) in the morning, mabuti na lang at mabilis ang nasakyan kong jeep kaya't heto at nakaabot ako sa oras na nakatakda— plus menos pa sa gastos, dahil hindi ko na kailangang mag-hire pa ng private boat to get there.

The boat was almost full already that I had to sit on the outside part without a roof cover. Good thing that I brought my favorite floppy hat, so my face will not be exposed to the rays of the sun.

As the boat sailing on the ocean, I couldn't help but to astonish at its beauty. The sea was buzzing with its dormant strength, and has its own symphony. The waves were creeping steadily towards us, but it doesn't interfere the boat captain to sail safely.

The ocean is a combination of both wild and calm, dangerous and marvelously beautiful.

After, approximately 35 minutes, we have finally reached the shore of Isla Verde. Mabilis kong kinuha ang aking cellphone sa bag, bago tinawagan ang aking sundo na si Nanay Tere.

Hindi ko siya totoong Nanay— she was the one who took care of my best friend Alianna since childhood. Naging close ko rin si Nanay Tere dahil palagi akong nasa tahanan ng mga Salvador, which I claimed as my second family na rin dahil itinuturing nila akong miyembro ng pamilya nila.

Nakiusap ako kay Ali, para pakiusapan ito na dumito muna ako sa Isla Verde kung saan may paupahan itong bahay, dahil kailangang-kailangan ko talagang makalayo sa Maynila.

Nasa ganoong pag-iisip ako nang bigla kong marinig ang pagtawag sa aking pangalan, "France! France!" Pagpukaw nito sa aking ulirat sa hindi kalayuan.

The sweetest smile on my lip were quickly drawn, while looking at the familiar person running towards me.

"Nanay Tere!" Masaya kong turan dito bago kami tuluyang nagyakapan.

"Mainam naman at nakarating ka nang maayos dito. Kamusta ang biyahe?" Nakangiting sambit nito sa akin saka binitbit ang dala kong bag.

"Okay lang po, 'Nay. Medyo nalula lang po ako sa alon ng dagat pero masaya naman." Saad ko rito at doon na kaming nagsimulang maglakad.

Nakita ko sa hindi kalayuan ang paupahang bahay nila Nanay Tere, kung saan pwedeng mamalagi ang mga bakasyonista.

There are some homes here in Isla Verde that accept transient guests for a fee. These houses are very basic, with small no-frills rooms with beds and bare common toilets. Gusto ko sanang doon na lang mamalagi or sa mga kilalang resorts dito, dahil ayoko na makaabala kina Nanay Tere. Ngunit agad akong pinigilan nito at sinabi na welcome ako sa bahay nila kahit gaano pa katagal kong gustuhin.

Siguro nga kailangan ko talaga ang bakasyon na ito, para sa ikakahilom ng puso ko. Sariwang hangin, tahimik na komunidad at higit sa lahat malayong-malayo sa mabagsik at masakit na karanasan ko sa Maynila.

*****

Let me know your thoughts about the story, Lovies! ❤️ I need an inspiration, 'yung makakatulong sa akin para mas mapagbuti ko pa ang takbo ng story.

Iyon lamang at Maraming Salamat! 😁

*****

Don't forget to tap the star ⭐️ button to vote.
Vote | Comment | Share
Facebook Page: Everjoy Condes #anaknikikodora
Facebook Group: THELABSSQUADWP
Facebook Official: Everjoy Condes WP