Aurora

Spojrzałam się zaskoczona na Jordana.

-O co chodzi?- spytałam. Jednak obaj mnie zignorowali.

- Dlaczego to robisz? Dowiedziałeś się że spotykam się z Aurorą, dlatego mnie odsyłasz?! Dlatego dopiero teraz?!- krzyknął Jordan ze łzami w oczach. Na Norbercie jednak nie zrobiło to wrażanie.

- Po prostu już czas. Doszło do porozumienia, więc możesz wrócić skąd przyszedłeś. Nie jesteś mi już potrzebny.- stwierdził.

- Norbercie o co chodzi?- pociągnęłam go za koszule. W tedy sobie o mnie przypomniał.

- To nie powinno cię interesować.- twardo zaznaczył alfa.

- Jak to przecież....- umilkłam

- Nie chcesz jej wyjawić jakim jesteś potworem?! Strasznym mordercą!- krzykał Jordan.- To ty mnie tu uwięziłeś i trzymałeś jak jakiegoś psa.

- Jak śmiesz- krzyknął.- Gdyby to zależało ode mnie już byś nie żył. Ciesz się że twój wuj wreszcie zaakceptował moje warunki i wojna się skończyła, a ty wychodzisz z tego cało.

- Cało,  a co z moją rodziną?! Matką i ojcem? Zabiłeś ich!

- Sami zgotowali sobie ten los. Gdyby mi się nie sprzeciwiali nadal by żyli. - przybliżył się do Jordana i przykucnął by być na jego wysokości.- Zapamiętaj sobie jedno. Kto pragnie władzy, ktokolwiek myśli że mi ją odbierze skończy tak jak oni. Upokorzeni z piętnem zdrajcy. Martwi.- szepnął w narastającej ciszy i wstał.- Zabierzcie go.

- Puszczajcie!- zaczął krzyczeć Jordan i szarpać się z wilkołakami którzy po chwili go wyprowadzili. W tedy podniosłam głowę i spojrzałam się na Norberta. Po raz pierwszy ujrzałam jego drugą twarz. To nie był dobrze mi znany wilkołak.

- Auroro, powiem to raz i nie zamierzam powtarzać. Nigdy więcej masz nie kłamać, o wszystkim masz mi mówić, a przede wszystkim nigdy nie spotykaj się z innymi samcami beze mnie. Zrozumiałaś?

- A co z Jordanem...

- Wróci do domu jak już powiedziałem.Nigdy więcej go nie zobaczysz.- rzekł twardo. Pokiwałam tylko głową na zgodę bo na więcej nie byłam w stanie się zdobyć.

Jordan

Jak on mógł?! Ten śmieć, ten morderca. Zapłaci mi za te wszystkie lata, za to że zabił moich rodziców, i odebrał mi Aurore. Zabije go własnoręcznie. Gdy dotrę do swojej watahy i podrosnę stworzę armię i pokonam go.

Moje rozmyślenia przerwał pisk opon. Zdezorientowany spojrzałem się na wilkołaki które wysiały z samochodu i wyprowadziły mnie do lasu. Jeden popchnął mnie tak że upadłem na mokra ziemię. Deszcz zaczął coraz mocniej padać, jednak oni się tym nie przejmowali.

- Co wy robicie?! Mieliście mnie zabrać do...

- Znamy rozkazy. Jednym z nich było żebyś przestał zawadzać.- odrzekł i wyciągnął pisotolet który wymierzył prosto we mnie.

- Nie to jakaś pomyłka!-krzyknąłem spanikowany. - Nie możecie...- moje słowa zagłuszył jednak dźwięk  wystrzału.