Aurora

Następnego dnia zjadłam szybko śniadanie i poszłam do Jordana. Był jak zwykle w swoim pokoju.

- Cześć.

- Cześć- burknął przeglądając książki.- I jak było na weselu?- spytał niby od niechcenia.

- Było super. Przyjecie, tańce...jednak najfajniejsza była panna młoda. Miała taką śliczną białą suknie, do tego długi welon. Miała wspaniały bukiet składający się z róż i fiołków. Ja też będe już niedługo na jej miejscu.- powiedziałam z nieskrywaną radością. Jordan tylko potakiwał głową ale na ostatnią moją wypowiedź stanął jak wmurowany i patrzył się na mnie z rosnącym niedowierzaniem.

- Co chcesz przez to powiedzieć?- spytał i najwyraźniej był spięty. Zacisnął dłonie, a swymi oczami wypalał we mnie dziurę. Jednak ja to zlekceważyłam i zaczęłam mówić.

- No jak to co? Przecież słyszałeś. Też będę miała taką suknie a nawet piękniejszą i takie wspaniałe przyjęcie. Jest niestety jeden minus w tym wszystkim. Niestety potrzebny jest do tego chłopak.

- Co!?

- Tak wiem to beznadziejne. Gdyby  mogło się obyć bez tego, najwyraźniej jednal nie może,  ale słuchaj mam pomysł..

-Nie oto mi chodzi! Jak możesz w ogóle mówić o czymś takim. Ty wiesz co to znaczy ślub...ej czekaj masz pomysł. Jaki znowu pomysł?- widziałam że nie jest zanadto zachwycony tym że coś kręcę. Jednak ja wcale tego nie robię. Postanowiłam mu to jak najszybciej wyjaśnić.

- Norbert powiedział...

- Już sobie wyobrażam co on powiedział.- mruknął pod nosem ale ja i tak go usłyszałam. Przekręciłam na to oczami. Nie lubił go zbytnio tylko z jemu znanych powodów. Jednak to że za nim nie przepada nie upoważnia go do tego żeby tak się zachowywać.

- Możesz choć przez chwile mi nie przerywać, bo się nie dowiesz o co chodzi.

- Dobra. Zamieniam się w słuch.- westchnęłam. Nareszcie mogę przemówić, gdy znowu się odezwał.- Mam tylko nadzieje że to nic głupiego.

- Jordan!

- Ok już siedzę cicho jak mysz po miotłą.

- To nie jest nic głupiego. To rewelacyjny pomysł. Wystarczy że ty zgodzisz się być moją parą.