Dwa lata później

Norbert

- Wzięłaś już wszystko Auroro?

- Oczywiście że tak . - Spojrzałem na nią podejrzliwie po czym sam sprawdziłem dla pewności czy aby czasem czegoś nie zapomniała.

- Norbert spóźnię się w końcu do szkoły, a to mój pierwszy dzień!

- Jeszcze nie widziałem nikogo , kto by się tak ucieszył że idzie do szkoły. Chyba dlatego, że jeszcze nigdy tam nie byłaś. Teraz jest to zrozumiałe.

- No jedźmy już.

- Dobrze, już dobrze po co się tak denerwować. - Wsiedliśmy do samochodu, ale za nim ruszyłem spojrzałem się spod oka na mojego aniołka.- Nie zapomniałaś o czymś?- popatrzyła  na mnie niezrozumiale, a ja dałem jej dyskretny znak na pasy, które szybciutko zapięła. Więc ruszyłem w drogę.

Po 12 minutach byłem już na miejscu. Stanąłem i otworzyłem drzwi mojej księżniczce.

- Choć zaprowadzę cię do klasy.- Westchnęła i patrzyła na mnie oczami ze Shreka( możecie się zastanawiać skąd znam tę bajkę i powiem wam że odpowiedź mam przed sobą.

- Sama sobie poradzę nie musisz się fatygować.

- Ależ to dla mnie czysta przyjemność.- powiedziałem z kurtuazją. Wziąłem ją za rączkę i ruszyłem do klasy. było tam chyba z 20 osób. Tyle małych dzieci, krzyków i pisków. To nie na moje nerwy. Po chwili podeszła do nas, chyba wychowawczyni Aurory.

- Dzień dobry. Nazywam się Alice Murran.- podałem jej swoją dłoń.

- Norbert Barnart miło mi, a to jest Aurora. Jestem jej opiekunem prawnym.- powiedziałem bez zająknięcia. Za nim się zorientowałem moja kruszynka pognała już do innych dzieci. Nawet się z nią nie pożegnałem. Popatrzyłem się na nią jeszcze chwilę aż głos nauczycielki wyrwał mnie z zamyśleń.

- Proszę się tak nie zamartwiać, zaopiekuję się nią. Widać że szybko się zaklimatyzowała więc nie przewiduje żadnych komplikacji.

- Wierzę  i dlatego powierzam pani Aurorę.

Kilka minut później

Cudownie! Już my się nią zaopiekujemy. Nie mogłem jednak usiedzieć na miejscy gdy nie było przy mnie mojej królewny. A jeśli coś się jej stanie? Jest taka krucha, delikatna i taka maleńka. Nie wytrzymuje już dłużej. Wybrałem numer pani Murran.

- Halo?

- Tu Norbert Barnart. Chciałem się dowiedzieć czy wszystko w porządku.

- Tak panie Norbercie proszę się nie niepokoić. Wszystko jest w jak najlepszym porządku tak samo jak dziesięć minut temu i jak pięć minut temu. Nic się nie zmieniło.- Trochę się zawstydziłem. Może jestem troszeczkę zbyt opiekuńczy.

~ Trochę?- naigrywał się mój wilk.- To mało powiedziane. Współczuje Aurorze.

~ A to niby dlaczego?

~ Popatrz no na siebie. Ma 7 lat i chodzi do zerówki a ty dzwonisz do szkoły co 5 min. Co będzie gdy dorośnie? Pewnie nawet nie będziesz chciał z domu jej wypuścić.

~ Przesadzasz.- Wróciłem do rozmowy  telefonicznej.

- Rozumiem więc jakby coś się działo proszę dzwonić.

- Oczywiście. - Rozłączyłem się szybko. To będzie długi dzień.