Aurora

Patrzyłam się na niego w szoku. Nie to jest po prostu niemożliwe. Szybko wyszarpałam rękę z jego dłoni i wstałam. Patrzyłam się na niego będąc nadal w ogromnym szoku. Mate?! Nie to po prostu sen. Zaraz się obudzę i wszystko będzie po staremu. Jednak kiedy tak się patrzyłam na Norberta wiedziałam już że wszystko się zmieni. Pokręciłam głową i wyszłam z pomieszczenia. Co to znaczy być czyjąś mate? Nigdy się nad tym nie zastanawiałam. Mam w końcu dopiero 13 lat. Chyba jednak fajnie jest mieć swojego przeznaczonego. Przynajmniej tak mówiły mi wilczyce ze stada. Usiadłam na schodach i podkuliłam nogi obejmując  je rękami. Może to jednak nie będzie takie złe.

Norbert

Moje serce stanęło kiedy Aurora wyszarpała dłoń z mojego uścisku by następnie opuścić pokój. Prawie zawyłem na to z bólu. Taki gest, a tak rani. Pewnie dlatego że jeszcze nigdy się tak nie zachowała w stosunku do mnie.

~ Mówiłem ci to było za wcześnie.- warknąłem na mojego wilka.

~ Daj jej trochę czasu niech się  z tym oswoi. Przecież i tak prędzej czy później by się dowiedziała. nie ma co dramatyzować. Porozmawiasz z nią jeszcze i wszystko jej wyjaśnisz.

~ Ty chyba nie pojmujesz wagi sytuacji. Powiedziałem jej o więzi mate przez co uciekła. Co by się zdarzyło gdyby dowiedziała się o Brajanie i o swoim dawnym stadzie? Była jeszcze dzieckiem kiedy to się wydarzyło i wyparła te wspomnienia ze swojej podświadomości bo musiały być dla niej zbyt bolesne.Znienawidziłaby mnie gdyby poznała prawdę.

~ Sam jesteś sobie winny.- prychnął.- Ale jeśli przez twoje poczynania się na nas obrazi to nie dam ci żyć.

~ To nie byłby pierwszy raz.-opowiedziałem. Zacisnąłem ręce w pięści. Muszę porozmawiać z  Aurorą i to szybko. Musi zrozumieć i zaakceptować tę sytuację.

~ Radze nie robić niczego pochopnie.

~ Dziękuje, ale mam dość już twoich rad. To w szczególności przez ciebie jest jak jest. Więc raczyłbyś już zachować te swoje mądrości dla siebie.- już się nic nie odezwał i dobrze. Ruszyłem szybkim krokiem za zapachem mojego słoneczka.