-Gdzie my jesteśmy debilu?!- krzyknęła moja przyjaciółka, patrząc jak skręcam w nieznajomym ani mi, ani jej kierunku.

-Dree, uspokój się. Nie potrafię się skupić przez Ciebie.- powiedziałem, zmieniając bieg.

-Ja mam się uspokoić? Przecież ja jestem spokojna.- powiedziała wkurzona, zakładając ramiona na pierś.

Dree Rivera była moją przyjaciółką od dzieciństwa, a poznaliśmy się w dość dziwny sposób. Ja byłem na wycieczce z przedszkola w szkole, do której miałem iść po wakacjach, do pierwszej klasy. Miałem niecałe siedem lat. Dree była tam razem ze swoimi rodzicami, jadła lizaka i biegała po całej szkole w różowej sukience i balerinkach, podstawiłem jej nogę, bo wkurzała mnie tym. Wtedy wstała, otrzepała się jak gdyby nigdy nic, spojrzała na swój drewniany, pusty patyczek z lizaka, którego reszta leżała ułamana na ziemi, a potem wsadziła mi go do buzi mówiąc, że jestem świnią. Trafiłem z nią do jednej klasy choć była jeszcze wtedy pięciolatką. Moi koledzy z przedszkola obrażali ją, a ja miałem tego dość i sprałem ich w pierwszym dniu szkoły za zakrętem, a następnego dnia kupiłem dwa lizaki i dałem jej jednego.

Tak oto zaczęła się nasza przyjaźń, teraz oboje byliśmy dorośli i niedawno skończyliśmy liceum. Zaczął się kolejny rozdział naszego życia, ale niestety nie wejdziemy w niego razem, ponieważ będzie dzieliło nas kilka tysięcy kilometrów. I jebany ocean.

Studia.

Jedni przychodzą tam, by się czegoś nauczyć, a drudzy by uwolnić się z rodzinnego miasta i imprezować. Inni zaś jedno i drugie, więc w takiej właśnie grupie znajdowaliśmy się my. Dree dostała się na studia w Nowym Jorku, na co zasłużyła sobie swoją ciężką pracą, za to ja niestety musiałem zostać w wiecznie pochmurnej Anglii. W pieprzonym Manchester.

-Tam jest lotnisko, nie widzisz?- zapytała znudzona, a ja przełknąłem głośno ślinę. Chciałem dotrzeć tam jak najpóźniej się da, ponieważ nie chciałem, by wyjeżdżała. Chciałem ją zatrzymać przy sobie, była dla mnie jak siostra i nie chciałem, by coś się jej stało. Chciałem, ale chcieć to sobie mogę.

-Dzwoń do Erick'a jeśli będziesz miała jakiś problem, uważaj na siebie i ogólnie to, miłej zabawy. Przyjedziesz na święta?

-Dzięki McLate, poradzę sobie.- powiedziała z uśmiechem, podchodząc do mnie bliżej. Podałem jej dwie wielkie walizki i torebkę.- Przecież mnie znasz. Przyjadę, kocham Cię.

-Z kim ja teraz będę śpiewał najebany i tańczył kankana na środku autostrady o trzeciej w nocy?- zapytałem ze łzami w oczach, a ona wybuchnęła śmiechem i dała mi całusa w policzek.

-Ze mną za trzy lata.- puściła mi oczko, a ja przyciągnąłem ją do siebie i nie chciałem puścić.- Już?

-Nie, nie puszczę Cię.

-Puścisz.- powiedziała, patrząc na mnie swoimi wielkimi, zielonymi oczyma. Zmrużyłem swoje niebieskie, dałem jej buziaka w czoło i przytuliłem jeszcze raz.

-Puszczę.- uśmiechnąłem się lekko i otarłem jej łzę.- Chciałbym być tam z Tobą.

-A ja z Tobą, ale nie uczyłeś się zbyt wystarczająco dobrze i Cię nie przyjęli.- powiedziała, dźgając mnie w brzuch.- Do zobaczenia za kilka miesięcy.

Te słowa kopnęły mnie w serce.

-Kocham Cię mała, pamiętaj o tym. I nie zapomnij do mnie zadzwonić zaraz jak będziesz w akademiku!

-Nie zapomnę, spokojnie.- uśmiechnęła się do mnie w ten swój charakterystyczny sposób. Wiedziałem, że nie zapomni.

Patrzyłem jak przechodzi przez bramki, odwróciła się do mnie i pomachała mi za łzami w oczach. Nie ukrywałem nawet z tego, że też miałem ochotę płakać. Mogłem się założyć, że moja mina mówiła wszystko.

Poszedłem na plac widokowy i kupiłem sobie kawę. Usiadłem na wolnym krześle i patrzyłem na samoloty, które lądują oraz wzbijają się w powietrze. Po kilku godzinach usłyszałem komunikat, akurat startował samolot, którym leciała moja przyjaciółka i wtedy rozkleiłem się całkowicie. Siedziałem tam aż samolot całkowicie zniknął z moich oczu. Wróciłem do domu koło drugiej w południe, byłem zmęczony, ale nie na tyle, dowiedzieć co ma mi do przekazania moja macocha i zjeść obiad, który przygotowała.

-Nie, on musi się dowiedzieć. To co zrobiłaś jest okropne, nie powinnaś tak robić! Tam mógł zdobyć najlepsze wykształcenie, z resztą zobacz ile byłoby chętnych firm, gdyby w jego w papierach było napisane, że studiował na Columbia University w Nowym Jorku!

-Mój syn już tam wyleciał, nie chcę stracić Twojego syna. Oboje chcemy mieć go przy sobie, tutaj w Manchesterze i nie obchodzi mnie to o mówisz.

-O co chodzi?- wszedłem do kuchni patrząc na kobietę ubraną w czarną sukienkę i fartuszek. Widziałem, jak napina swoje ramiona, a ojciec położył na stół kartkę. Obok była koperta, na której było napisane moje imię i nazwisko. Była to koperta z Nowego Jorku.- Ukryłaś to przede mną?- zapytałem z niedowierzaniem, choć widząc jej nieodgadniony wyraz twarzy odpowiedź była jasna. Oczywiście, że to zrobiła. Przyglądałem się na chwilę rodzicom, którzy milczeli i pokręciłem głową, wychodząc z pomieszczenia.

W moim pokoju usiadłem przy biurku, wyjmując z szuflady moje listy z uczelni, na które składałem papiery. Był również ten z Uniwersytetu w Nowym Jorku, zacząłem je przyrównywać do siebie i wtedy zorientowałem się, że pierwszy list był podrobiony, ponieważ kolor pieczątki był ciemniejszy co oznaczało jej druk Zmarszczyłem brwi i zgiąłem list w złości. Jak ona mogła? Wkurzony zszedłem na parter, tata wyszedł, a macocha nawet na mnie nie spojrzała. Siedziała na kanapie w salonie z kieliszkiem wina w dłoni i patrzyła na teleturniej milionerów. Blond włosy trzydziestodziewięciolatki były splecione w wysokiego koka, a pod niebieskimi oczyma miała plastry nawilżające.

-Co to ma do kurwy znaczyć?- zapytałem, rzucając oby dwa listy na stół, w tym pogniecioną podróbkę.- Chciałaś mnie zatrzymać? Przy sobie? A co ja mam kurwa, pięć lat? Jestem dorosły, wiedziałaś, że chcę się dostać na najlepszą uczelnię, wiedziałaś! Wiedziałaś, jak od lat ciężko pracuję i wszystko zniszczyłaś!- wyrzuciłem z siebie tak głośno, że mama niemal podskoczyła w miejscu, a jej kieliszek omal nie rozbił się na jasnych panelach. Miałem na języku naprawdę tyle niemiłych słów, a tak bardzo się hamowałem się. Bardzo.

-Jestem Twoją matką i chcę dla Ciebie jak najlepiej, ale jeżeli masz się zachowywać tak jak Erick, nie przyjeżdżać nawet na święta i zostawić nas, to zrobiłabym to jeszcze raz aby Cię tu zatrzymać.- powiedziała pewnie i spokojnie, wstając wolno z kanapy. Upiła łyk, patrząc wyzywająco w moje oczy.

-Pierdolenie.- parsknąłem z przekąsem, spoglądając na ojca, który ani na chwilę nie spojrzał w naszą stronę. Siedział przy stole w jadalni, który był połączony z salonem i wciąż stukał coś w swój komputer. Przełknąłem głośno ślinę, będąc bardziej wściekły na całą tą popieprzoną sytuację.- Wyjadę tam.

-Spróbuj wyjść z tego domu, a już nigdy więcej do niego nie wracaj!- krzyknęła za mną, ale już mnie to nie obchodziło. Jak najszybciej chciałem wyjść z tego popieprzonego domu.

-Żebyś wiedziała.- szepnąłem pod nosem, trzaskając drzwiami, a z kieszeni dresów wyjąłem paczkę papierosów, zapalniczkę i telefon. Zapaliłem go i usiadłem na schodach, nerwowo ściskając swojego iphone'a.

Sytuacja dla niektórych mogłaby się wydawać niejasna. Moi rodzice, to znaczy macocha Kendall i mój prawdziwy ojciec Rob. Kendall mieszkała z nami odkąd pamiętam, wychowywała mnie, matka popełniła samobójstwo krótko po moim urodzeniu. Kendall poznał, kiedy miałem iść do żłobka, pracowała tam i takim oto sposobem się zaczęli umawiać, a następnie się w sobie zakochali. Nienawidziłem mówić na nią macocha, ponieważ dla mnie była mamą. Prawdziwą mamą i kochałem ją, ponieważ była zawsze. Wychowała mnie i kochała jak własnego syna. Swojego męża, a mojego tatę traktowała jak jeszcze inna żadna kobieta. Miała również syna z poprzedniego związku, który z dniem ich ślubu stał się moim przyrodnim bratem. Erick jest starszy ode mnie o trzy lata i był naprawdę męską kopią swojej matki z wyglądu. Z charakteru był dziwakiem, czego nigdy nie rozumiałem, zawsze ubierał się na czarno, słuchał ciężkiego metalu i przyprowadzał szemranych typów do domu. W jego ciele było wiele kolczyków i tatuażów z postaciami z horrorów, a sam często zakładał nietypowe soczewki w odcieniu nierealistycznej czerni lub czerwieni. Erick to naprawdę dziwak i choć w dzieciństwie się dogadywaliśmy, to gdy skończył siedemnaście lat taki właśnie się stał. I trzy lata temu wyjechał na studia.

-Hej Dylan, masz jeszcze coś do wynajęcia?- zapytałem gasząc papierosa, kiedy przyjaciel odebrał moje połączenie w aplikacji. Dylan Black był synem przyjaciela mojego ojca i mieli wspólne interesy, więc wyjazdy do Nowego Jorku były dla mnie całkiem znajome.

-Nie wydaje mi się, chociaż czekaj. Sprawdzę.- powiedział i w słuchawce było słychać jego krótkie milczenie.- Mam dwa wolne pokoje, do jednego przychodzi dziewczyna, ale drugi jest jeszcze wolny.

-Ile osób mieszka w tym mieszkaniu?- zadałem kolejne pytanie, przygryzając wargę. Naprawdę chciałem mieć gdzie mieszkać.- Mogę nawet z kimś dzielić pokój.

-Nah, pokoje są jednoosobowe. Na razie jest pięć osób, a co? Już nie możesz wytrzymać bez Dree?- zaśmiał się, na co przewróciłem oczami. Widziałem oczami wyobraźni jego uśmiech, ponieważ gdy byliśmy młodsi pewnego razu gdy przyleciał do nas w lato poznał tego diabła i co więcej, chodzili ze sobą dwa tygodnie do czasu, aż musiał wracać. Byliśmy gówniarzami, a wtedy cycki Dree były niemal wklęsłe, dlatego zastanawiałem się co pierwsze pomyśli gdy ją zobaczy teraz.

-Nie wynajmuj nikomu tego pokoju, akademik mi przepadł, a przylecę tam jak najszybciej się da.- przyznałem, w międzyczasie odpalając drugiego papierosa.

-Nie ma problemu, tylko wiesz. Jeżeli ta dziewczyna będzie miała z wami jakiś problem, to ktoś będzie miał problem ze mną.- zagroził, ale śmiech w jego głosie wskazywał na niepowagę swoich słow.- Za niedługo będzie

-Znam ją?- zapytałem od niechcenia, przeglądając najbliższe loty w przeglądarce.- Znam kogokolwiek z ludzi, którym wynajmujesz?

-Wątpię. To raczej nie Twój typ. Ani w ogóle niczyj typ.- niemal czułem jak krzywi swoją twarz.- A reszta to ogarnięci ludzie, poznasz ich na miejscu.

-W porządku, dziękuję. Odezwę się później.- pożegnałem się i pozbierałem filtry, a następnie udałem się do domu.

-Do zobaczenia stary.- powiedział, rozłączając się. Spakowałem swoje rzeczy do kilku walizek, które miałem przygotowane do dyspozycji Dree, kiedy pakowała swoje rzeczy i krzyczała, że nie będzie miała wystarczająco miejsca. Miała rację i jej rodzice mieli jej dosłać resztę jej rzeczy promem. Nie miałem na co czekać, zarezerwowałem najbliższy lot z bagażem, który odbędzie się za dwa dni, bilet był cholernie drogi, ale niezbyt się tym przejąłem. Pracowałem w końcu. Wydrukowałem kartki z numerem telefonu oraz napisem "sprzedam" oraz przykleiłem je na szyby mojego Nissana 350z i napisałem również ogłoszenie na tablicy. Znaleźć kupców nie było trudno, już po kilku godzinach dostałem kilka wiadomości. Zaprosiłem na przejażdżkę i wieczorem miałem już z głowy tą jedną rzecz i kolejne pieniądze na nowy start.  

Wiecie jaki mam ze sobą problem? Nie potrafię pożegnać się z Dree, Dylan'em i Christian'em! W ciągu godziny narodził się kolejny pomysł na książkę z udziałem moich ukochanych bohaterów, nie uwierzycie mi w jaki sposób.. nieważne. Po prostu jest! Coś nowego, coś co stworzę i coś, co doprowadzę do końca! 

#Straconyczas zostaje zawieszony do odwołania, muszę napisać tą książkę, bo wizja będzie dręczyć mnie po nocach!

SERDECZNIE ZAPRASZAM DO CZYTANIA MOJEJ NOWEJ KSIĄŻKI PT. "NA STANCJI"!