24/08/2023

Rozdział na życzenie wykorzystuje Stroczyk80 😈🖤

Tego się nie spodziewałam!

Na dowód zaskoczenia stałam z rozdziawioną buzią, wpatrując się w postać w garniturze, zmierzającą główną nawą. W ciszy jaka zapadła, każdy krok odbijał się złowieszczym echem. Na początku przez światło słoneczne nie byłam w stanie rozpoznać, kim jest, a i głos nie brzmiał jakoś znajomo. Do momentu, gdy w przeraźliwej ciszy, dzwoniącej w uszach nie podszedł bliżej.

Rozpoznanie było jak uderzenie obuchem w głowę.

– Artur?! – wydusiłam z siebie szeptem, nadal stojąc w szoku.

– Zgłaszam sprzeciw – oświadczył pewnie, stając na wysokości pierwszej ławki.

– Oddalam – wyrwało mi się.

Zaskoczona własną głupotą zatkałam usta dłonią i zasłoniłam się kwiatkami, licząc, że zaraz Elena sprzeda mi kopa, ale ona stała zamurowana zupełnie jak inni. Lena jakby oprzytomniała na te słowa i z wyrazem furii wypisanej na ślicznej buzi, zrobiła trzy kroki w jego stronę.

– Zwariowałeś? – spytała wściekłym szeptem po polsku.

– Nie możesz za niego wyjść.

Magda rozchyliła nieco usta, walcząc wewnętrznie o pozostawienie na nich uśmiechu, żeby nikt nie domyślił się, o co się dzieje.

– No debil! Wyjdź i więcej nie wracaj – rozkazała.

– Nie mogę i oboje wiemy dlaczego!

Siostra najpierw zbladła, a potem zaczerwieniła się.

– Co! Ty! Odpierdalasz! – wycedziła przez zaciśnięte zęby.

– A ty? – spytał podobnym tonem.

Dwa koguty przed walką stroszące piórka!

– Usiłuję wyjść za mąż!

Tupnęła nogą ze złością, a on złapał ją za nadgarstek i takim maczo gestem przyciągnął do siebie. Nigdy nie sądziłam, że ten facet ma to w sobie, a tu proszę, jednak obaj bracia Nowakowscy posiadają jaja jak ta lala.

Czemu nie miałam ze sobą telefonu, żeby to nagrać, a potem umieścić w książce? Zapowiadała się epicka rozpierducha!

– Będąc w ciąży z innym facetem? – Artur wypalił po angielsku.

Aż z wrażenia znów otworzyłam usta, a po zgromadzonych gościach przeszedł szmer gwałtownie wciąganego powietrze w niejednym gardle. Matka pana młodego złapała się za serce, a Simon wyglądał na skołowanego tym oświadczeniem. Radek... cóż jak Radek... cieszył się pewnie z zamieszania, chociaż stał jak słup soli.

Powinnam uciekać, jak tylko ta kwestia padła z ust Artura, ale nie byłam wystarczająco szybka. Bridezilla odwróciła się w moją stronę, przygważdżając mnie spojrzeniem do miejsca, w którym stałam.

– Powiedziałaś mu?! – rzuciła oskarżycielsko po polsku. Pokręciłam przecząco głową, niezdolna wydusić z siebie słowa. – A kto inny! Nikt nie wiedział, tylko ty!

Moje oczy rozszerzyły się gwałtownie, ponieważ jeszcze jedna osoba dowiedziała się o tym brudnym sekreciku, ale nie podejrzewałam, że podejmie takie działania, żeby ściągnąć brata do Londynu. A tu proszę! Niespodzianka! Cios prosto w serce! Czy tak się czuł jak zdradziłam jego zaufanie w sprawie prezentacji? To był jakiś odwet? Sekret za sekret?

– Musiałaś to popsuć! – wyswobodziła się z uścisku Artura i ruszyła na mnie. – Nie mogłaś znieść tego, że jestem szczęśliwa i układam sobie życie, a tobie nie wychodzi? Musi być po twojej myśli?

Pierwszego ciosu kwiatkami się nie spodziewałam. Lena okładała mnie na oślep bukietem, dopóki ktoś nie złapał mnie w pasie i nie zasłonił swoim ciałem. Wzięłam spazmatyczny oddech, zaciągając się perfumami Jakuba, który jednak przyszedł mi na ratunek, a nie zostawił na pastwę siostry.

– Przestań ją bić! – rozkazał Artur autorytatywnie.

– To wszystko jej wina!

Moja?! No chyba ją Bóg opuścił!

– Jak moją winą jest, że się dałaś pukać bez gumki? – zawołałam gniewnie. – I to wielokrotnie?

– Powiedziałeś jej to?!

Teraz jego okładała bukietem, a w sumie badylami, ponieważ większość płatków leżała na podłodze. Osłaniał się, jak mógł, a potem wyrwał resztkę i rzucił na bok.

– Kurwa, przestań! Bo ci przyłożę w tyłek!

– No świetna kara, zwłaszcza dla niej! Ty normalny jesteś? – wymamrotałam pod nosem z niesmakiem. – Ty chcesz ją ukarać, czy ją nakręcić?

– Teraz to bym chciał, żeby stąd wyszła ze mną i odjechała w siną dal.

– Oboje jesteście nienormalni! I możecie się wynosić. – Lena okręciła się na pięcie, żeby obrzucić mnie wściekłym spojrzeniem. – Powiedziałam ci, że pozbędę się problemu!

– Szkoda, że mi tego nie powiedziałaś! – odwarknął Artur, odwracając ją w swoją stronę.

– Po co? Żebyś mi pomógł wybrać klinikę aborcyjną?

Simon chyba nie złapał tego słowa, bo nadal stał jak posąg.

– Nigdy bym tego nie zrobił! – zaprzeczył stanowczo.

– Jest wiele rzeczy, których też nie zrobiłeś! Na przykład nie dałeś znaku życia od czterech tygodni! – piekliła się.

– Ty też nie! – odwarknął.

Dźgnęła go palcem w pierś.

– Nagle się mną zainteresowałeś, bo jestem w ciąży? – ironizowałam. – Naprawdę? No to już! Jazda! Ksiądz jest! Stajemy przy ołtarzu i bierzemy ślub. – Ten ani drgnął. – Nie? To spierdalaj i daj mi wyjść za mąż.

Wróciła do Simona i stanęła naprzeciwko niego, przywołując na twarz przepiękny radosny uśmiech. Odwróciła się do stojącej w szoku Moniki i zabrała jej kwiatki. Wygładziła spódnicę sukni i wyprostowała się.

– Możemy kontynuować! – poprosiła księdza.

Kapłan powiódł wzrokiem po wszystkich i donośne zamknął biblię czy inną książkę trzymaną w dłoni.

– Przerwana w ten sposób ceremonia nie może być kontynuowana! – oznajmił stanowczo. – Takie prawo!

Zastygła, zwieszając ramiona.

– Czemu wszyscy musieliście to popsuć! – wyszeptała ze zgrozą, wodząc po naszej trójce wzrokiem. – Czemu?! – zawołała płaczliwie.

Dopiero teraz Simon jakby obudził się z letargu, w którym tkwił od momentu, gdy drzwi uderzyły donośnie o ściany.

– O co tu chodzi! – Głos Simona przerwał tyradę Magdy. – Po angielsku, proszę!

– Twoja prawie żona jest ze mną w ciąży – oznajmił Artur pewnym głosem. – Ale nie raczyła mi powiedzieć.

– Nikomu nie powiedziałam – wycedziła – bo zamierzałam iść na zabieg i...

– Z tobą? – Simon zignorował słowa Leny, wpatrując się w Artura.

Klepnęłam Kubę w dłoń, żeby mnie puścił, ale nadal mnie do siebie przytulał, dając oparcie. Jakbyśmy musieli spierdalać przed rozjuszonym tłumem z widłami, to lepiej, żeby każdy był do tego zdolny. Mnie by się lepiej biegło, jakbym pozbyła się tych cholernych szpilek, uwierających w duży palec.

– Ze mną – potwierdził Artur arogancko.

Dobra, może jednak zamiast salwowania się ucieczką będzie trzeba ratować Artura przed Simonem, albo odwrotnie. Dwa koguty, stały gotowe do walki.

– A kiedy niby z tobą spała? – dociekał Simon.

Siostra wodziła wzrokiem od jednego do drugiego, stając tak, żeby rozdzielić ich ciałem, gdyby postanowili rzucić się na siebie.

– Będziemy to roztrząsać na forum publicznym? – spytała Lena

– On miał tyle odwagi, żeby tu wparować i przerwać ceremonię, więc... – Simon wykonał nieokreślony gest. – Niech teraz wyjaśni wszystkim kto, z kim i dlaczego! Żeby nikt ze zgromadzonych nie miał wątpliwości, co się stało.

Ciekawe czy ktoś to nagra? Live stream na Insta?

– Wszystko przez ciebie! – Magda znów sztyletowała mnie wściekłym spojrzeniem.

– Pewnie jak zawsze zwal wszystko na mnie! Każde twoje niepowodzenie to zawsze moja wina! – odpysknęłam. – Ja się pieprzyłam bez gumki.

– Powiedział...

Wpadłam jej w słowo, bo się zawahała.

– No co ci niby powiedział, co? Cóż takiego cię przekonało, żeby z obcym facetem uprawiać seks bez gumki!

– Że ma oligospermię!

Zbladłam. Zdając sobie sprawę, że Jakub zafundował mi ten sam argument.

– Ty tempa dzido! Nie uczyli cię w szkole, że wystarczy jeden plemnik! Jeden plemnik!

Byłyśmy o krok od rzucenia się na siebie, gdyby nie Kuba, który mocno trzymał mnie przy sobie i Artur, który złapał Lenę w pasie, cofając się o metr.

– Jest tu jakieś miejsce, gdzie możemy spokojnie porozmawiać? – spytał Kuba.

Elena wskazała na lewo od nas.

– Tędy! – poradziła z wciąż zaszokowaną miną. – Możemy się przenieść na plebanię.

Artur popchnął Lenę przed sobą, ale Kuba zablokował jej dostęp do mnie. Wychodziliśmy w piątkę z Eleną. Odwróciłam się, przez ramię widząc, że Simon stał w miejscu.

– Idziesz? – ponagliłam.

– Po co?! – spytał z goryczą. – Usłyszałem już wszystko.

Popatrzyłam na niego z rozczarowaniem, ale on też nie był kryształowo czysty.

– A czy ona też usłyszała wszystko? – spytałam zaczepnie.

Zbladł nieco, poruszając nerwowo szczęką.

– Czy to przed tym chciałaś mnie uratować parę dni temu?

No tak, trudno się spodziewać, że jakiekolwiek sekrety pozostaną w ukryciu!

– Chciałaś mu powiedzieć?! – Lena niemal zawyła z tyłu. – Ty...

Nabrała powietrza w płuca, pewnie by bluzgnąć

– Stanęłam przed wyborem kogo ratować – warknęłam wściekle. – Oboje jesteście dorośli! Istnieje różnica pomiędzy zupełnie obcą mi osobą a siostrą. – Spojrzałam stanowczo na Simona. – Może i nie jest idealna, i sama miałabym ochotę dziesięć razy dziennie urwać jej ten głupi łeb, ale to w końcu siostra! I nawet jeśli ona nigdy nie zrobiłaby tego dla mnie, ja... cóż... wybrałam mniejsze zło?

Rozłożyłam ręce.

– Wybrałaś mniejsze zło? – podpowiedział z niedowierzaniem. – To jest według ciebie mniejsze zło?

Z rozczarowaną miną zatoczył rękami krąg, wskazując na ludzi zebranych w kościele. Nie chciałam na nich patrzeć. Wystarczyło, że czułam te wszystkie spojrzenia na sobie. Podszedł bliżej i teraz Kuba wszedł pomiędzy nas, separując swoim ciałem. Oblizałam usta nerwowo.

– Nie, potem dowiedziałam się, że jesteście siebie warci – odpaliłam. – Że zdradzacie się wzajemnie, że...

Uniósł dłoń do góry, więc umilkłam, wahając się, czy wyciągać wszystkie brudy w kościele.

– To jest mniejsze zło? Publiczna egzekucja?

– Tego nie było w planach. Ja zamierzałam milczeć na wieki, a za innych nie odpowiadam!

Oskarżycielsko spojrzałam na trzymającego mnie faceta.

– Ale za to wykorzystałaś innego faceta, żeby to zrobił.

– Nawet nie wiedziałam, że mu brat powiedział! – zawołałam ze złością, która się we mnie budowała na myśl, że i Lena i Simon, usiłują zepchnąć winę na mnie. – Ne zwalajcie wszystkiego na mnie. To wasza wina. Twoja, Magdy i Artura i tego kolesia...

Bez ładu i składu gestykulowałam rękami ze zdenerwowania.

– Jest różnica między byciem biseksualnym a byciem w ciąży z innym facetem! – Zerknął z wściekłością nad moim ramieniem. – Według ciebie zdradzanie, na które ma się przyzwolenie, stoi na równi z ciążą z obcym facetem?

O! I to teraz ja byłam ta zła? No świetnie! Nie ma to jak być oskarżonym o zrujnowanie wesela, bo jedno zaszło w ciążę, a drugie miało na boku chłopaka! A to ja jestem według nich winna!

– Uważam, że wciąganie innych w swoje własne brudy jest nie fair! – zawołałam z goryczą. – Nie chciałam tego wiedzieć! Rozumiesz? Nie potrzebuję do końca życia zastanawiać się, jaki byłby mój przyszły siostrzeniec! – Lena zbladła. – Albo siostrzenice, bo w końcu bliźnięta rodzą bliźnięta. Czemu oboje zmusiliście mnie do poznania i ukrywania waszych sekretów?

Tupnęłam nogą ze złością. Simon przeniósł spojrzenie za mnie, a Kuba zmienił pozycję, żebyśmy wszyscy się wzajemni widzieli.

– I co? – spytał agresywnie niedoszły pan młody. – Miałaś zamiar mi wmówić, że jest moje? Że gumka pękła?

Lena się nie zawahała przed odpowiedzią.

– Zamierzałam, je usunąć we wtorek. – Doszły nas słowa z tyłu.

Niech ona przestanie to powtarzać!

– Niczego nie będziesz usuwać – warknął Artur.

– I jak mnie powstrzymasz?! – syknęła.

– Zobaczysz!

– Nie wiem co gorsze! Aborcja czy okłamywanie – warknął Simon.

Ojciec Simona podniósł się ze swojego miejsca w pierwszej ławce.

– Usłyszeliśmy już dość! Wynoście się wszyscy! – rozkazał pewnie. – W tej chwili!

Absolutnie nie miałam nic przeciwko, a i pozostali nie wyglądali na zbytnio opornych. Elena, Monika i Radek podążyli za nami na plebanię. Simon, mimo że wyszedł z nami, skierował kroki od razu na parking. Odjechał spokojnie w asyście spojrzeń ludzi wysypujących się z kościoła. Zatrzymałam się, odprowadzając go wzrokiem.

– Rusz dupę! – zawołała na mnie Lena.

Zacisnęłam usta w wąską kreskę.

– Czy jej też nie powinno zależeć, żeby zabrać się stąd jak najszybciej? – wycedziłam pod nosem.

– Powinno – potwierdził Kuba.

Spojrzałam na otwarte drzwi plebanii.

– Ale burdel... – wyszeptałam do siebie.

– Lepszy burdel niż to, co miało się wydarzyć – odparł, biorąc mnie za rękę.

Zaparłam się w miejscu, bo interesowała mnie rzecz, którą powiedziała Magda.

– Ten numer z oligospermią to na potrzeby seksu bez gumki, czy naprawdę obaj ją macie?

Uniósł brew do góry.

– Uważasz, że cię okłamałem?

– Pytam, bo nie wiem, co myśleć a żaden ze mnie znawca.

Ujął moją twarz w swoje duże dłonie.

– Nie okłamałem cię. I on też nie okłamał Magdy. Obaj cierpimy na tę samą przypadłość i obaj się zabezpieczamy.

– A jednak Lena jest w ciąży! – przypomniałam.

– Artur ma łagodniejszą odmianę, ale to może być jedyne dziecko, jakie będzie miał.

– Lub dzieci.

– Lub dzieci – zgodził się.

Wpatrywaliśmy się sobie w oczy przez długą chwilę.

– Zazdroszczę mu – wyszeptał, nim mnie pocałował.

Zabrzmiało to tak jakby...

Nie.

Janka otrząśnij się!

Co dzieje się w Londynie zostaje w Londynie.

Spanikowana, że zaraz będzie mi tu chciał renegocjować umowę, cofnęłam się i poszłam energicznie w stronę wciąż otwartych drzwi na plebanię. Doskonale słyszałam krzyki Magdy i podniesiony głos Artura.

– O parę tonów ciszej! – pouczyłam ją. – Chyba że zależy ci, żeby wszyscy słyszeli.

Wyrzuciła ręce do góry.

– Jakby ktokolwiek z nich rozumiał...

Elena uniosła do góry telefon.

– Włączy sobie translator i voilà.

Spojrzałam wymownie na siostrę, a potem na samą zainteresowaną.

– Będziemy mogli sobie wrzeszczeć do woli, ale wydostańmy się stąd. Chodź, Elena – poprosiłam – pomożesz mi zdjąć tę kieckę z Magdy.

– Zróbcie to mafijnie – poradził Kuba – wytnijcie ją z tego.

– Nie zabawne! – Obruszyła się niedoszła panna młoda. – To niezwykle droga suknia ślubna!

– I na co ci ona? – dopytywał Kuba, oparty o framugę drzwi. – Chcesz nałożyć jeszcze raz?

– Sprzedać!

– Może komuś innemu przyniesie pecha? – spytała Monika.

Zamknęłyśmy drzwi do gabinetu.

– Musiałaś mu powiedzieć? – utyskiwała siostra, gdy Elena rozpinała guziki.

– Ja mu nic nie powiedziałam. Po panieńskim Kuba usiłował się dowiedzieć, o co chodziło i dlaczego się upiłam. Nie moja wina, że trafił w dziesiątkę za drugim razem!

– Nie musiałaś potwierdzać.

Jej seria wymówek, że niby to ja byłam tą złą, strasznie mnie wkurzała!

– Ty tępa krowo... to jedyne dziecko lub dzieci, jakie Artur może mieć! – warknęłam.

– Nadal nie musiałaś zdradzać mojego zaufania! Poza tym...

Tego już było zbyt wiele.

Odstąpiłam krok do tyłu, mając serdecznie dość. Szarpałam się z suwakiem sukienki, ale zniecierpliwiona pociągnęłam mocniej, słysząc rozrywany szew. Teraz już poszło szybciej, bo nawet nie starałam się oszczędzić materiału przed zniszczeniem. Skopałam z nóg buty, nakładając własną sukienkę, w której przyjechałam. Stopy wsunęłam w sandały, chwytając za torebkę.

– Wiesz co? – syknęłam, przerywając ten monolog liryczny z narzekaniem. – Pierdol się! Całe życie ci pomagam! A ty co? NIC! Więc teraz posłuchaj uważnie. Oto przesłanie! Wal! Się! Na! Ryj!

– No jasne, uciekaj – burknęła, chyba niedowierzając, że wyjdę.

Czekała ją niespodzianka!

– Nie dzwoń, nie pisz! Nie obchodzi mnie, co zrobisz. Daj mi święty spokój.

Otworzyłam z impetem drzwi, uderzając skrzydłem w ścianę z hukiem.

– Przebieram się! – wrzasnęła za mną.

– Po co ta skromność? Wszyscy już wszystko widzieli! – odpysknęłam. – Zatrzymałam się przy Kubie. – Wychodzimy!

Nawet się nie zawahał, wyciągając z kieszeni kluczyki, za co chętnie bym go przytuliła.

– Ogarniesz to? – spytał Artura, który tylko skinął głową.

– Janka! – zawołała z pretensją Lena.

– Zostaw ją! – padła stanowcza komenda.

– Ale...

– Nie! – Artur się nie patyczkował.

No proszę, jak trzeba to potrafi! 

Nie odwróciłam się, a Kuba zatrzasnął za nami drzwi. Wsunęłam się do auta pod czujnym okiem gapiów, zachowując kamienną twarz. Milczeliśmy w drodze do naszej tymczasowej miejscówki. Zostawiłam go samego, zmywając makijaż. W szortach dresowych i koszulce zeszłam na dół.

– Myślisz, że dałoby się zmienić bilety na przykład na jutro? – spytałam, siadając ciężko na kanapie.

Uniósł brwi do góry.

– Chcesz wracać?

– Tak. – Objęłam się ramionami.

– Musisz sprawdzić swoją rezerwację. A najlepiej zadzwonić do BA.

Przełknęłam ciężko.

– Dlaczego mu powiedziałeś?

Nie wahał się z odpowiedzią.

– A na co liczyłaś, wręczając mi swój telefon?

Dobre pytanie!

– Nie wiem... – Zamilkłam, sama naprawdę nie rozumiejąc swojego zachowania i oczekiwań. – Może na Boską interwencję?

– To tak jakby nastąpiła.

Niemal wybałuszyłam na niego oczy

– Wparowanie w czasie ceremonii nazywasz Boską interwencją?

– Powiedziałem ci dlaczego. To może być jedyne dziecko, jakie będzie miał. Zrozumiałbym wspólną decyzję, ale nie coś takiego. Nie zrobienie aborcji za plecami Artura.

Zaczęłam skubać skórki.

– To moralnie szara strefa.

– Jak wszędzie gdzie punkt widzenia zależy od punktu siedzenia.

Z prawdą jak z dupą, każdy ma swoją.

– Myślisz, że ją przekona i odwiedzie od decyzji? – spytałam niepewnie.

– Mam taką szczerą nadzieję. Dzieci w mojej rodzinie to boski dar.

Rozumiałam go, ale z drugiej strony... Nadużył mojego zaufania, a z kolejnej sama dałam mu ten telefon.

– Czyli nadwyrężenie mojego zaufania wyznasz na spowiedzi i będziesz z Bogiem kwita??

Przyjrzał mi się uważnie.

– Masz do mnie pretensję, że zdradziłem twoje zaufanie?

– Trochę tak – przyznałam.

– Że kocham brata, wiedziałaś. Że zawsze sprzątam jego burdel też. – Wyliczał na palcach. – Uważałaś, że tym razem dopuszczę? Wiedząc, z jaką chorobą się zmagamy?

– Mogłeś mi powiedzieć. Tylko o to mi chodzi.

Westchnęłam. Cała ta sytuacja wydawała się teraz absurdalna. Niczym z jakiejś komedii romantycznej.

– Ale moment był idealny – szepnęłam, tłumiąc uśmiech.

Uśmiechnął się.

– Idealnie wymierzony.

Zachichotałam i natychmiast zakryłam ręką usta.

– Jak w Shreku. Tylko brakowało smoczycy wybijającej okna – dodałam, niemal dławiąc się słowami ze śmiechu.

Oboje zaczęliśmy chichotać jak opętani. Wyciągnął do mnie dłonie w swoistym „chodź do mnie", więc przesiadłam się, tonąc w jego ramionach.

– I co teraz? – spytałam, wtulając się w niego.

– Byłoby super, gdyby się dogadali.

– Mam wątpliwości czy oni do siebie pasują. – Zmarszczyłam nos. – Gdzie Briedezilla a gdzie casanova.

Wsunął dłoń na mój kark, masując go delikatnie.

– Jeśli Magda nie chce tego dziecka, wystarczy, że je urodzi i zrzeknie się praw.

– Może i jest suką, ale chyba nie aż taką.

– Nie wiem, jak zamierza ją przekonać, ale musi.

Bawiłam się guzkami koszuli, którą wciąż miał na sobie.

– A ty co byś powiedział?

Odsunął się nieco, żebyśmy mogli spojrzeć sobie w oczy.

– Gdybyś zaszła w ciążę i mi nie powiedziała?

– Mhm.

– Nawet jak ci zrobię awanturę, to mnie wykpisz niemiłosiernie.

Sprytny gość.

– Więc odpada.

– Zaproponowałbym ci wspólną opiekę nad dzieckiem, alimenty i błagał, żebym mógł spędzać czas ze swoim dzieckiem. A jak to by nie pomogło... próbowałbym się z tobą targować.

Uniosłam brew.

– Proponować pieniądze w zamian za urodzenie dziecka? – skrzywiłam się zniesmaczona.

– Nieeee. Powiedziałem targować, a nie kupić. – Pacnął mnie palcem po nosie. – Targowanie się to obiecywanie.

– Interesownie. Coś za coś – zauważyłam rezolutnie.

– Dałbym ci siebie.

Uśmiechnęłam się diabelsko.

– Nie przyjmuję tanich prezentów.

– Osz ty czarownico! – Połaskotał mnie po żebrach, a ja zaczęłam piszczeć. – Ja ci ofiarowuję siebie, a ty mi odmawiasz?

– Niby towar macany należy do macanta, aleee my tu mamy kontrakt na czas określony! – przypomniałam między parsknięciami śmiechu, gdy usiłowałam go powstrzymać przed gilgotaniem boczków.

– To się go zrobi na czas nieokreślony.

– Nie taka była umowa.

Śmiałam się już niemal do łez.

– To się ją zmieni – odpadł poważnie, zaprzestając natarcia.

– Nie, bo wtedy któreś z nas musiałoby odejść z pracy, a ja nie chcę być utrzymanką, a ciebie utrzymać to chyba musiałabym obrabować jakiś bank albo ze dwa.

– Uważasz, że nie potrafilibyśmy pracować razem?

– Ty jesteś terrorystą! Prawie kłóciłeś się ze mną o kolor papieru toaletowego. – Teraz ja usiłowałam łaskotać jego, ale nie działało. – Zaczęłoby się gadanie, że jesteś głową a ja szyją i kręcę tobą w dowolną stronę. Nie jesteś mnie w stanie przekonać.

– A gdybym obiecał ci, że wydam Ninę Grey?

Och! To dopiero by się zaczęło!

Brwi podskoczyły mi do góry, ale tylko przewróciłam oczami.

– Obiecanki, cacanki a głupiemu radość!

– Ty wiedźmo!

Powrócił do łaskotania, aż w końcu przerwał tortury na namiętny pocałunek, który jeszcze na długo zostawił mnie w fazie walki o oddech. Jeśli zamierzałam jutro wrócić do Polski, to wypadałoby dobrze wykorzystać dany nam czas. Czas ucieka – jak mawiają zegarmistrze. Dzisiaj świadomość tych słów spadała ciężko na barki.

Poznałam smak dojrzałej namiętności.

Jak mogłabym się teraz zadowolić czymś gorszym?