Klęka matka pod krzyżem boskim świętym

Boleść z jej postaci przebija

Zanosi Bogu swe prośby

Choć daremnie prosi los już przesądzony

Jej syn jedyny na wojnę wysłany

Ledwo jedna wojna zakończona

A oni kolejną już rozpoczęli

Nikt już rannych i trupów na wojnie tej nie liczy

Padają jak muchy od spreju ludzie na polach od kul

Nie zrozumiał swojego położenia świat

Nie wykorzystał należycie swojej szansy

Dziś wielu oddaje zań życie największy swój skarb

Daremnie jednak teraz stawy łez wylewają

Nie chcieli Boga gdy dobrze im było

Gdy zaś złe nastały czasy każdy do Boga woła

Jego Boskiej przyczyny i litości wzywa

Daremnie bo minął nasz czas

_*_*_*_*_*_*_*_*_*_

Trochę taki smutny wiersz, ale i takie są czasem potrzebne, prawda?