Leżeliśmy, tak po prostu.
Oboje byliśmy grzeczni, nie grzeszyliśmy.
Ja nie karałem, ty nie cierpiałaś.

Oglądaliśmy kolejny nudny film, tak po prostu. Oboje byliśmy znudzeni, nie rozmawialiśmy, siedzieliśmy w ciszy.

To wszystko było tak po prostu.

Woleliśmy milczeć, niż rozmawiać.
Woleliśmy się nudzić, niż zaznawać rozrywki.
Ja byłem chłopakiem, który nie posiadał obsesji na punkcie pewnej dziewczyny.
Ty byłaś dziewczyną, która nie zaspokajała pewnych chłopaków.

Byliśmy razem, tacy prości jak nastolatkowie, którzy jeszcze istnieli zanim siebie poznaliśmy nawzajem.

Nastolatkowie, którzy nie wyróżniali się od społeczeństwa, którzy nie chcieli być widoczni. Zupełnie normalni.

Moja głowa leżała na twoim brzuchu, a ja palcami kreśliłem nieznane mi i tobie wzory. Gdy tak trwaliśmy ze sobą, zupełnie zwyczajnie. Twoja dłoń i długie paznokcie, powędrowały w moje nieułożone włosy.

I kochanie przyznam ci, że mimo, iż było tak banalne i zwyczajne, to chciałbym to powtórzyć.

Uwierz.