Ik loop door de troonzaal. Dit zal ik een tijdje niet zien. Ik ga het wel missen hoor. Cemal zit op zijn troon en glimlacht naar me. 'Klaar om naar Roemas te gaan?' Vraagt Cosmo vriendelijk. 'Ja.' Antwoord ik kort. Ik bekijk nog een keer goed de troonzaal. 'Liana we gaan.' 'Ohja.' 'TOT ZIENS TROONZAAL!!' Roep ik keihard en ik hoor hoe het door de hele troonzaal galmt. 'LIANA!' 'Sorry koning Cemal.' 'Liana je bent echt een klein kind soms.' Zegt Cosmo lachend in mijn oor. 'Ja en jij een irritante volwassene.' We beginnen te lachen. Ik kijk om en zie Cemal grinniken. Cemal is een goede koning... David niet. David is iemand die onschuldige mensen opsluit, ook al zie ik Cemal dat ook wel doen. Ik doe alsof ik weg loop, maar draai me toch nog om. Ik ren naar de Troon waar Cemal op zit. 'Ik ga niet weg zonder je nog een keer te bedanken. Dus bedankt.' Hij lacht en schudt zijn hoofd. 'Je bent een bijzonder geval. Hup, ga, het is een lange weg via de railway.' 'Uh ja... Dan ga ik maar denk ik,' zeg ik en kijk ondertussen naar de grond. Even is er een awkward stilte. Ik loop terug naar Cosmo die op mij staat te wachten. Als ik zie dat hij de andere kant op kijkt, ren ik en spring ik op zijn rug. Ik sla mijn benen om zijn middel en armen om zijn nek. Hij houdt me vast en lacht. 'Hoi.' Zeg ik droog in zijn oor. 'Ja, wat ik dus net al zei. Een klein kind.' 'Een moe klein kind, dus draag me,' zeg ik en er komt een gaap uit mijn mond. 'Heb je niet geslapen dan?' 'Ik bleef maar nadenken.' 'Over?' 'Moeten we niet gaan?' 'Je negeert mijn vraag.' Ik zucht en leg mijn hoofd op zijn schouder, ik ben zo moe. Hij pakt mijn spullen in een van zijn handen en tilt me naar de railway.

'Blijf je wel wakker.  Straks val je er nog uit.' 'Mhh... Wat?' Ik kom langzaam terug overeind. 'Dat je wakker moet blijven.' 'Ja ja, ik val echt niet in sla...' 'LIANA!' 'Ik ben al wakker!' Hij lacht en ik doe moeite om wakker te blijven. 'Zijn de mensen in Roemas wel aardig?' 'Zeg je hiermee dat Jenavanen niet aardig zijn?' 'N...nee.' Hij kijkt me strak aan die blik waar ik niet tegen kan. 'Oke tot nu toe zijn Jenavanen niet bepaald aardig tegen mij geweest.' 'Ik wel.' 'Op jou en koning Cemal na, ook al stak jij mij gelijk in mijn zij, de eerste keer dat we elkaar ontmoetten.' 'Sorry nog daarvoor.' 'Het is oké.' 'Maar ik heb geen idee hoe ze in Roemas tegen jou doen, je blijft in hun ogen een Entropiaan.' Ik zucht. 'Rustig maar, er zijn niet heel veel mensen in Roemas.' 'Wat ben ik voor jou?' 'Hoe bedoel je?' 'Gewoon wat ben ik voor jou? Een Jenavaan, Entropiaan of weet ik veel.'  'Een hyperactief kind.' 'Cosmooooo.' Zucht ik geïrriteerd. 'Voor mij ben je gewoon een Jenavaan met een blauwe lok.' 'Tenminste één iemand die dat vindt.' 'Waar is die blauwe lok eigenlijk van?' 'Hoe lang moeten we nog voordat we er zijn?' 'Nog zo'n 5 minuten.' 'Oke.' 'Je negeert alweer mijn vraag trouwens.' 'Wat vroeg je dan?' Ik doe alsof ik de vraag niet gehoord heb en zet een nep glimlach op. 'Liana ik ken je lang genoeg om te weten dat die glimlach nep is.' Ik zucht diep. 'Ga je het me nog vertellen of...' 'Ik heb het al sinds ik me kan herinneren. Waarom vraag je dat? Vindt je het lelijk?' 'N...nee dat heb ik nooit gezegd.' Zegt hij nerveus. Ik begin te lachen. 'Wat?' 'Je bent schattig als je nerveus bent.' 'Normale mensen zeggen dat niet tegen een hertog.' 'Jupp, maar ik en normaal?' 'Gelukkig heb je het zelf ook door.' 'Ik haat je.' 'Doe je niet.' 'Klopt...'

'Wow,' zeg ik met open mond als ik in Roemas sta. 'Je bent hier toch al keer geweest?' 'Ja, maar je ziet weinig als iemand je er doorheen zeult.' 'Sorry.' 'Het maakt niet uit, echt niet, ik begrijp je.' We lopen door in de straten van Roemas. Het is hier een stuk koeler dan in de hoofdstad en een stuk rustiger. 'Cosmo! Waar heb jij gezeten?!' Vraagt iemand opeens. 'Ik was in de hoofdstad.' 'Had je wel even kunnen vertellen.  Niemand wist waar je was.' 'Er was geen tijd om het te vertellen.' 'Maar wie is dit? Nieuwe chick?' Zijn blik gaat naar mij. Ik verstop mezelf achter Cosmo's rug. Ik vind hem namelijk een beetje eng. 'Euh nee... Dit is Liana.' Hij trekt mij achter zijn rug vandaan. 'Wacht, is dat niet...' Hij geeft me een vuile blik. 'Sorry hoor maar ik geef ook geen commentaar over jou gezicht.' 'Liana rustig.' 'Een Entropiaan hoort niet thuis in Jenava.' 'Dylan houdt je mond dicht.' 'Mag ik zijn gezicht verbouwen?' Fluister ik in Cosmo's oor. Hij pakt mijn pols vast en trekt me mee. 'Wat heb jij met mijn polsen vast pakken?' Hij pakt mijn handen vast en kijkt me aan. Ik kijk ongemakkelijk naar de grond. 'Liana kijk me aan.' Ik kijk hem aan ik merk nu pas dat hij prachtige ogen heeft. Ik verdwaal in zijn ogen. 'Hallo? Liana luister je wel?' 'Huh? Wat? Nee?' Ik schrik op. 'Dat je je niks van Dylan moet aantrekken.' 'Hij is net Meindert 2.0.' Hij lacht en ik moet ook lachen. 'Maar over zijn gezicht. Bijna elke Jenavaan heeft een half zwart gezicht.' 'Ja I know, maar bij hem is het heel lelijk.' 'Zal ik hem dat vertellen?' 'Nee!' Roep ik geschrokken. 'Kom dan laat ik je zien waar je kan slapen.'

'Dit is gewoon een huis!' Roep ik als we er zijn. 'Het is een huis waar iemand in kan verblijven als hij of zij hier blijft. Er zijn er hier meerdere.  Aangezien er dus niemand woont kan jij er wel wonen.' 'Heel erg bedankt Cosmo!' 'Geen probleem Hyperactief kind.'

~maritjeee