Ik kijk naar de jurk. Een oranje top met zwarte accenten en een zwarte rok. Typisch Jenavaanse kleuren. Ik trek het aan. En pak daarna de zwarte schoentjes. Als ik nou ook een gedeeltelijk zwart gezicht had, zou ik een echte Jenavaan lijken. Ik draai nog een rondje ga dan op het bed zitten. Zou David al gemerkt hebben dat ik weg ben? Het maakt hem waarschijnlijk niet eens uit. Als ik iets voor hem had betekend, had ik niet jarenlang in die cel gezeten. Ik kijk naar het tafeltje aan de andere kant van de kamer. Er ligt een borstel en een handspiegel. Omdat ik geen zin heb om op te staan, laat ik de twee dingen naar me toe zweven.
Ik wil mijn krachten het liefst niet in het openbaar gebruiken. De laatste keer dat ik dat deed, werd ik in een cel gegooid.
Ik ga langzaam met de borstel door mijn haren en vlecht het. Ik kijk in de spiegel. De blauwe lok is goed te zien tussen mijn donkere haren. Ik heb die lok al sinds ik me kan herinneren. Net als mijn krachten. Zouden die twee dingen iets met elkaar te maken kunnen hebben? Ik schud mijn hoofd. Vast niet. Al blijft die gedachte door mijn hoofd dwalen. Ik sta op en loop naar de eetzaal, waar de tafels weer vol staan met eten. Snel eet ik iets en  loop dan naar de troonzaal. Misschien kan ik nog even de stad verkennen. Ik groet de wachters en loop dan in gedachten naar buiten. Meteen bots ik tegen iemand aan en val ik op de grond. 'Liana, gaat het?' vraagt iemand geschrokken. 'Ja hoor,' zeg ik. De persoon helpt me omhoog en ik veeg het zand van mijn jurk. Dan kijk ik pas tegen wie ik op ben gebotst. 'Hertog Cosmo,' zeg ik verbaasd. 'Ik kom jou ook overal tegen.' Hij grinnikt. 'Noem me maar gewoon Cosmo hoor,' zegt hij. 'Oké "gewoon" Cosmo,' lach ik en hij doet hetzelfde. 'Wat ga je eigenlijk doen buiten de troonzaal?' Vraagt hij als we uitgelachen zijn. Ik haal mijn schouders op. 'Stad verkennen denk ik. Veel heb ik niet te doen.' Hij kijkt even bedenkelijk. 'Ik moet eigenlijk eerst naar de vergaderzaal, maar misschien kan ik je straks even een korte rondleiding geven. Misschien zie je dan iets meer van Jenava dan bij Meindert,' grijnst hij. Ik grinnik. 'Sinds wanneer geef jij rondleidingen?' Plaag ik hem. 'Sinds een bepaald persoon heeft gezegd dat ik haar beter moet leren kennen,' zegt hij en hij steekt zijn tong naar me uit. 'Maar ik ga. Ik heb geen zin in een boze Cemal,' zegt hij voor hij de troonzaal inloopt. Ik schud lachend mijn hoofd. Terwijl ik hem nakijk. Ik mag hem. En ik mag niet snel mensen.

Zo'n drie kwartier later zitten Cosmo en ik in een barretje iets te drinken. 'Vertel, wat zou ik allemaal van Jenava moeten weten,' zeg ik. Hij denkt even na. 'We hebben een band met Empire. Daarom hebben we ook deze gezichten. Maar dat wist eigenlijk iedereen al. We hebben een hekel aan Entropia en de rest van het zuiden, maar dat wist je waarschijnlijk oo-' begint hij. Ik onderbreek hem. 'Waarom hebben jullie een hekel aan Entropia? Ik begrijp best dat David een vreselijk persoon is, maar je hebt toch wel een reden?' Vraag ik. 'Het is eigenlijk een ding van jaren geleden. Cemal en David konden sowieso al niet goed met elkaar overweg, maar dit keer liep alles uit de hand. We woonden toen nog in oud-Jenava. Alleen we werden aangevallen door Entropia. Ze verwoestten alles en er stierven veel van onze mannen. Cemal werd klemgezet door David, maar wist nog maar net te ontsnappen. Sindsdien is de haat tussen onze kingdoms alleen maar groter geworden,' beëindigt hij het verhaal. 'Maar waarom zou David jullie aanvallen?' Vraag ik verbaasd. Cosmo zucht. 'Deels uit haat. Maar we denken eerlijk gezegd dat hij uit was op onze geschriften.' Ik kijk hem verward aan. 'Geschriften? Wat bedoel je daarmee?' Zijn stem is gedempt wanneer hij weer begint met praten. 'De geschriften van Jenava. Het is een eeuwenoud boek met informatie over alle kingdoms en hun geheimen. Niemand kan erbij. We hebben het goed beveiligd. We hebben genoeg oorlog gevoerd om deze informatie te beschermen.' Meteen komt het idee dat ik eerder had weer op. Zou er informatie over mijn blauwe lok of mijn krachten in dat boek staan? 'Maar niemand mag het zeker lezen?' Cosmo schudt zijn hoofd. 'Niemand, op de koning en raadgever na.' Ik zucht. Daar ging mijn kleine beetje hoop. 'Maar hoezo vraag je dat? Wil je zelf in de geschriften kijken?' Ik schud mijn hoofd. Dat ik hem mag, betekent niet meteen dat ik hem alles ga vertellen. 'Ik was gewoon nieuwsgierig, dat is alles.' Hij knikt. 'Zullen we zo verder gaan? Over anderhalf uur is het eten klaar en ik wilde je eigenlijk nog een groot deel van de stad laten zien.' Ik knik en we staan op. Cosmo gooit wat geld op tafel en we lopen naar buiten.

~avhtje