"Tam, gdzie jest nieodwzajemnione uczucie, występuje nierównowaga sił. Można ją łatwo wykorzystać, ale nie jest to mądre postępowanie. Miłości często towarzyszy nienawiść. One mogą istnieć obok siebie."

Cassandra Clare - "Miasto kości"

*****

Huncwoci siedzieli w Pokoju Wspólnym Gryffindoru i planowali swój kolejny żart. Syriusz żywo dyskutował z Remusem nad mapą, zastanawiając się, która droga do lochów będzie lepsza. Peter co chwilę przytakiwał to jednemu to drugiemu, wyrażając swoją aprobatę.
Jedynie James nie brał udziału w dyskusji, siedząc na parapecie i wyglądając przez okno.

-Rogacz?! Rogacz!!! - dobiegł go głos bruneta.

Czarnowłosy odwrócił się w stronę przyjaciół, lecz jego wzrok był nieobecny.

-Co się z tobą dzieje? - zapytał Syriusz z wyraźnie słyszalną złością w głosie.

-O co ci niby chodzi?

-Jak to o co?! Zawsze przejmowałeś inicjatywę w planowaniu, a teraz tylko siedzisz i patrzysz na te durne błonia za oknem, jakby były ósmym cudem świata! - Łapa był więcej niż zdenerwowany.

-Nie mam ochoty ani pomysłów na planowanie. - głos Jamesa był dla odmiany spokojny.

Po tych słowach trójka chłopaków wpatrzyła się ze zdumieniem w brązowookiego.

-Co takiego?! - pierwszy z szoku otrząsnął się jak zwykle Syriusz.

-To co usłyszałeś.

-Co się z tobą dzieje?

-Zaczynasz się powtarzać.

-James! Ty nigdy się tak nie zachowywałeś, a do tego nie chcesz nam powiedzieć co się stało. Zaczynamy się martwić.

-A niby co miało się stać?

-James, ja mówię poważnie.

-Ja też.

Po tych słowach chłopak wyminął osłupiałych przyjaciół i wyszedł przez portret na ukrywający się w mroku nocy korytarz.

***

Przemierzając korytarze James, ani przez chwilę nie pomyślał o dyżurujących nauczycielach, chociaż nie miał przecież przy sobie ani mapy, ani peleryny.
Jego umysł już od jakiegoś czasu zaprzątało tylko jedno. A raczej jedna.
W końcu chodzenie po zamku zaczęło mu się nudzić, a nie miał ochoty już wracać do wieży, więc skierował swoje kroki w stronę błoni.
Po przekroczeniu progu zamku uderzyło w niego świeże powietrze. Noc była dość ciepła, a niebo pokryte milionami gwiazd, które migotały na ciemnym nieboskłonie.
Przechodząc niedaleko jeziora chłopak usłyszał cichy płacz. Podszedł bliżej i od razu zauważył znajomą dziewczynę, siedzącą pod jednym z drzew na skraju jeziora.

-Lilly? - wyszeptał ze zdziwieniem.

Dziewczyna wzdrygnęła się lekko i spojrzała na niego załzawionymi oczami. Czarnowłosy od razu utonął w jej jadowicie zielonym spojrzeniu.

-Odejdź Potter! - powiedziała ze złością. - Nie mam ochoty słuchać twoich idiotycznych tekstów i podrywów.

-Ale ja nie zamierzam cię podrywać. - zapewnił od razu.

-Akurat - prychnęła i schowała twarz w kolanach, które objęła ramionami.

-Dlaczego płaczesz? - zapytał czarnowłosy najłagodniej, jak tylko potrafił.

-Nie twoja sprawa Potter! - warknęła ostro.

-Myślałem, że się przyjaźnimy...

Dziewczynie na chwilę zrobiło się głupio. I jeszcze ton jakim to powiedział. No, ale przecież to Potter! Chociaż z drugiej strony...

-Nie chcę o tym mówić. - wyszeptała po chwili.

James przyglądał się jej przez jakiś czas, po czym po prostu się do niej przytulił. Zaskoczona dziewczyna w pierwszej chwili zesztywniała, lecz gdy tylko poczuła bijące od niego ciepło, rozluźniła się i wtuliła w niego ufnie. Skoro faktycznie chciał pomóc...

Czarnowłosy nie drążył już tematu łez dziewczyny, a ona była mu za to bardzo wdzięczna. Chłopak uznał, że gdy będzie gotowa sama mu o tym powie.
Zielonooka nie zorientowała się nawet kiedy zasnęła.
Następnego dnia obudziła się w ubraniach z zeszłego dnia w swoim dormitorium, a wcześniejsza noc wydawała się jej odległym wspomnieniem, mimo iż cały czas pamiętała ciepły uścisk Jamesa.