"Say something, I'm giving up on you
I'll be the one, if you want me to
Anywhere, I would've followed you
Say something, I'm giving up on you"

*****

Wielka Sala wyglądała tego dnia przepięknie i jeszcze bardziej magiczne niż zwykle. Z sufitu padały srebrzące się płatki śniegu, jednak znikały tuż nad głowami uczniów. W miejscu, gdzie na codzień stał stół nauczycielski, teraz pojawiła się scena z zespołem muzycznym, a po obu jej stronach stały kilkumetrowe, zapierające dech w piersiach choinki.

Uczniowie trzech szkół magicznych oraz nauczyciele tańczyli w najlepsze na parkiecie, albo siedzieli przy swoich stolikach popijając jakiś napój lub przegryzając od czasu do czasu przekąski i rozmawiali ze swoimi przyjaciółmi bądź też znajomymi. Ale i tak co by nie robili, jedno było pewne - wszyscy byli bardzo zadowoleni z balu.

No, może prawie wszyscy.

Harry siedział przy swoim stoliku z kwaśną miną i zaciskał pod stolikiem dłonie w pięści tak mocno, że aż pobielały mu knykcie. Jego wzrok podążał po parkiecie za jedną z tańczących par. Dlaczego był tak głupi i nie zaprosił jej przed NIM?!

-Idę do dormitorium, nic tu po mnie. - oznajmił siedzący obok Ron. - A ty?

-Co ja? - czarnowłosy oderwał się na chwilę od obserwowania parkietu.

-Idziesz ze mną czy zostajesz?

-Zostanę jeszcze chwilę i później do ciebie dołączę.

-Jak tam chcesz.

Rudowłosy machnął ręką i ruszył w stronę wyjścia z Wielkiej Sali.

Kiedy zniknął z pola widzenia zielonookiego, ten powrócił do swojego wcześniejszego zajęcia - obserwacji tańczących.

Wśród wirujących na parkiecie par znajdowała się najlepsza przyjaciółka chłopca, który przeżył, tańcząca z jego turniejowym rywalem. Dziewczyna zaśmiała się serdecznie, gdy starszy chłopak okręcił ją dookoła, a Harry na ten widok zacisnął pięści jeszcze mocniej. Kiedy Wiktor szepnął coś do ucha dziewczynie, na co ta zachichotała cicho, zielonooki nie wytrzymał i wyszedł z Wielkiej Sali.

Przemierzał ciemne korytarze szkoły wolnym krokiem i ani mu się śniło na razie wracać do dormitorium. Wiedział, że jego przyjaciel już śpi, więc nie musiał się obawiać, że po powrocie zostanie przez niego zaatakowany pytaniami o późny powrót.
Chłopak stanął przy oknie na siódmym piętrze, w mniej uczęszczanej części jednego z korytarzy i oparł dłonie o parapet. Na zewnątrz z nieba leciały powolutku płatki śniegu i od czasu do czasu wirowały w powietrzu.

Wzrok czarnowłosego powędrował w stronę jeziora, a dokładniej - statku, który kołysał się delikatnie na niedużych falach. Jego myśli automatycznie posunęły mu obraz Hermiony, która tego wieczora prezentowała się przepięknie.

Do tej pory chłopak myślał, że z brunetką łączy go tylko przyjaźń i nie chciał nawet dopuścić do siebie myśli, że mogłoby połączyć ich coś więcej, jednak tego dnia był on o nią zazdrosny! Harry jeszcze nigdy nie czuł czegoś takiego względem Hermiony. A skąd wiedział, że to zazdrość? Patrząc na tańczących Hermionę i Kruma, Harry czuł to samo co kilka lat temu podczas swoich siódmych urodzin, kiedy to on nie dostał nawet głupiej kartki z życzeniami, a Dudley bawił się najnowszym modelem kolejki.
Zazdrość zżerała go od środka powodując złość na samego siebie, że nie odważył się zaprosić dziewczyny wcześniej.

Chłopak rozmyślał o swojej relacji z orzechowooką, równocześnie próbować wymazać z pamięci jej obraz śmiejącej się z żartów Bułgara.
Do dormitorium zielonooki wrócił dopiero godzinę po zakończeniu balu.

***

-Harry! - krzyknęła za nim brązowowłosa.

Chłopiec, który przeżył zignorował jednak nawoływania i przyspieszył kroku, kierując się do sowiarni.

-Harry, zaczekaj na mnie! - w głosie dziewczyny było jednak coś, czemu chłopak nie był w stanie odmówić.

Zatrzymał się więc i poczekał aż przyjaciółka go dogoni.

-Dlaczego mnie unikasz? - zapytała po dogonieniu przyjaciela.

-Wcale nie - zaprzeczył natychmiast chłopak i ponownie ruszył w stronę sowiarni, a razem z nim jego przyjaciółka.

-Nie kłam Harry, przecież nie jestem ślepa!

Czarnowłosy zignorował słowa przyjaciółki, a ona tylko westchnęła ciężko. Przyjaciele nie odzywali się do siebie całą drogę do sowiarni.
Na miejscu Harry wyciągnął list z kieszeni i dał go Hedwidze. Gdy sowa odleciała, Hermiona zapytała cicho:

-Co się dzieje?

-Nic, a co ma się dziać?

-Ostatnio zachowujesz się dziwnie.

-To znaczy jak?

-Unikasz mnie, a z Ronem już prawie nie rozmawiasz. Zachowujesz się tak od balu...

Zielonooki przygryzł wargę co nie umknęło uwadze dziewczyny.

-Mi możesz powiedzieć - położyła dłoń na dłoni chłopaka, na co ten spiął się lekko. - Przecież jestem twoją przyjaciółką.

-No właśnie! - chłopak czuł, że nie może dłużej tego ukrywać. - Jesteś PRZYJACIÓŁKĄ!

-To źle? Ja myślałam, że chcesz się ze mną przyjaźnić... - speszyła się orzechowooka.

-Nie o to mi chodzi - zaprzeczył natychmiast Harry. - Miałem na myśli, że jesteś TYLKO przyjaciółką... - ostatnie zdanie wypowiedział tak cicho, że dziewczyna ledwo go dosłyszała.

Hermiona spojrzała w jadowicie zielone tęczówki chłopaka z niedowierzaniem. Podeszła do niego najbliżej jak tylko się dało i zapytała, nie spuszczając wzroku:

-A chciałbyś bym kim dla ciebie była?

Potter postanowił położyć wszystko na jedną kartę.

-Już od dawna jesteś dla mnie kimś więcej...

W oczach Hermiony coś błysnęło radośnie i równocześnie pojawiło się w nich niedowierzanie.

-Czemu nie powiedziałeś wcześniej? - zapytała szeptem.

-Bałem się... - również wyszeptał chłopak.

Czarownica uśmiechnęła się łagodnie i ogarnęła niesforny kosmyk czarnych włosów Pottera za ucho, odsłaniając tym samym niezwykłą bliznę.

-Wiesz co Harry?

-Hmmm...?

-Ty też jesteś dla mnie kimś więcej.

Po tych słowach zielonooki z niedowierzaniem wpatrywał się w jej oczy - przepełnione radością. A kiedy otrząsnął się z szoku złączył ich usta w długim pocałunku...