- Sam?

- No?

- Powinniśmy już wstać.

- Mhm.

- I ten...myślisz, że Soos sobie poradzi? Z turystami?

-Tak. Zawsze sobie radzi.

-No. To może nie trzeba wcale schodzić, nie?

-Dipper...- ziewnąłem i zerknąłem na zegarek. - Jest 5:00 rano, a ty na bank zdasz. Uczyłeś się praktycznie cały dzień, co moim zdaniem jest chore.

- Wcale nie! -obruszył się brunet i poczułem, że zaczyna się wiercić z boku na bok. Zasnęliśmy pod jednym kocem. Dipper przyszedł do mnie o wpół do dwunastej w nocy i kazał się przepytywać. Zamiast na niego nawrzeszczeć i wykopać z przybudówki (w której dzięki uprzejmości Soosa znowu mieszkałem), wzdychając ciężko spełniłem jego prośbę.

Mimo, że wykuł to już niemal na pamięć dalej się stresował.

-Sam?

-Co?

-A co jak pomylę się i mnie wyrzucą?

-Wtedy coś wymyślimy. Poza tym nie wyrzucą cię.

-Pewny jesteś?

Podciągnąłem się i patrząc na niego w milczeniu, położyłem palec wskazujący na jego ustach. Nasze spojrzenia spotkały się, a on zarumienił się lekko.  Odgarnąłem z jego czoła kilka kosmyków włosów, a on dotknął mojego policzka. Jego dłoń była ciepła i przyjemna. Przymknąłem oczy i zapadłem w sen.

                                                                                                            ***

Wyglądał jak anioł - nawet kiedy spał. Kiedy jego oczy spotkały się z moimi wydawało mi się, że mogę dostrzec jego duszę. W tych oczach było wszystko: cierpienie, miłość, zło i dobroć, pycha, uczciwość, wahanie...

Nie mogłem uwierzyć, że ktoś o kim myślałem z nienawiścią i robiłem wszystko by go zniszczyć leży teraz naprzeciwko mnie. Taki niewinny i bezbronny. Gdyby był tu mój wujek Ford i dowiedział się o tym, kim naprawdę jest Sam, chłopak prawdopodobnie już dawno by nie żył. Zadrżałem na samą myśl o tym. To dziwne jak z biegiem lat perspektywa się zmienia. Przykładowo: gdybym miał 12 lat i wtedy pojawiłby się przede mną Bill Cipher w ludzkiej postaci po prostu walnąłbym go w łeb albo wiał, gdzie pieprz rośnie. Ewentualnie rzuciłbym się na niego z pięściami jak wtedy, kiedy porwał mojego wujka. Boże... jakie to wszystko jest pokręcone. Ale teraz leżałem i patrzyłem na niego. I jedyna myśl jaka przychodziła mi na myśl to :

Ślicznie wygląda gdy śpi.

Mruknął coś niewyraźnie przez sen i przewrócił się na drugi bok. Spojrzałem na zegarek.

5:30. Może rzeczywiście powinienem się przespać...

                                                                                                      ***

-Cholera jasna! -usłyszałem tak głośny wrzask jakby się paliło albo doszło do erupcji wulkanu. Zerwałem się na równe nogi. Na podłodze siedział Dipper, hamując łzy.

-Co się stało? - podszedłem do niego, drżąc lekko. Czuć już było, że zbliża się zima.

-PRZEŁOŻYLI!!! - ryknął, patrząc na mnie. -Profesor przełożył egzamin! Na czwartek!

Jęknąłem żałośnie.

-I tylko dlatego mnie obudziłeś? Miałem taki piękny sen...

-Ty nic nie rozumiesz! Ja się na to uczyłem tak długo! I co teraz będzie?

Spojrzałem spod oka na zrozpaczonego chłopaka.

- Teraz zjemy pożywne śniadanie. A potem wrócimy do łóżka i znowu będziesz mnie zadręczać. Chodź.

Dipper ani drgnął. Podszedłem do niego i kucnąłem naprzeciwko. Odwrócił wzrok, ale i tak widziałem łzy zbierające się w kącikach jego oczu. Chwyciłem jego twarz w dłonie.

-Dipper. - Próbował uciec wzrokiem. - Dipper, patrz na mnie.

Spełnił moją prośbę i nim zdążyłem się spostrzec, leżałem na podłodze, a on całował zachłannie moje usta. Przytrzymywał swoimi dłońmi moje jakby bał się, że ucieknę. Moje oczy rozszerzyły się ze zdziwienia, a jego był zamknięte. W końcu zacząłem oddawać pocałunki; najpierw powoli, a potem z coraz większą namiętnością.

-Wiesz co...- zaśmiałem się, kiedy oderwał swoje usta od moich. - Jeśli robisz takie rzeczy z powodu przełożonego egzaminu...to nie mam nic przeciwko, żeby przekładali je codziennie.

-Przepraszam...-mruknął zawstydzony, dotykając swoich ust. -Nie wiem, co we mnie wstąpiło...

-Hej, to nic złego. Podobało mi się.

-Serio? - spojrzał na mnie, oczy błyszczały mu z podekscytowania.

-Serio - skinąłem głową.

                                                                                                     ***

-Kochasz mnie?

Kiedy to pytanie wyszło z moich ust, Samuel uśmiechnął się i skinął głową.

-Powiedz to.

Cholera, jaki ja byłem wymagający. Nabrał powietrza w płuca. Myślałem, że krzyknie, więc odruchowo cofnąłem się. On jednak nachylił się i szepnął, a ja poczułem jak serce mało co nie wyskoczy mi z piersi. Jego głos był elektryzujący i poruszał każdą cząstkę mojego ciała.

Kocham cię.

Kocham cię.

Kocham cię.

Mógłbym powtarzać to słowo w myślach godzinami. Takie było cudowne.

Dobrze jest być kochanym.