Ραφαήλ pov

~Καλοκαίρι..(vol. 1)~

Το κουδούνι της πόρτας χτυπάει. Επιτέλους ο αγαπημένος μου φίλος είναι εδώ. Ανοίγω την πόρτα και αντικρίζω τον Σταύρο. Κάνουμε μια χειραψία χωρίς να μιλάμε και αγκαλιαζόμαστε. Μετά από τρία χρόνια που έχουμε να τα πούμε λογικό.

-Γεια σου Ραφαήλ

Λέει η Κατερίνα η αδερφή του. Περνάει μέσα και κινείται προς το δωμάτιο του Μάριου.

-Γεια σου Κατερίνα

-Σιγά μην σε άκουσε. Τι νέα ρε φίλε;

Λέει ο Σταύρος και καθόμαστε στον καναπέ του σπιτιού μου.

-Εδώ μωρέ Πάτρα-Γερμανία, Γερμανία-Πάτρα μήπως κάνω και τίποτα άλλο. Ευτυχώς φέτος τελειώνω και θα γυρίσω Γιάννενα. Εσύ ρε φίλος τι λέει;

-Εγώ εδώ κλασσικά. Τελειώνω και εγώ φέτος και θα ψάξω να βρω δουλειά

-Πάμε για κανά ποτάκι;

-Και δεν βαριέσαι... Πάμε

Βγάζουμε τις μηχανές μας από το γκαράζ και φεύγουμε για το γνωστό κλαμπ. Καθόμαστε κοντά στο μπαρ και παίρνουμε από μια βότκα ο καθένας.

-Θα έρθει και ο Μάριος με την Κατερίνα

-Α ωραία κανένα πρόβλημα

Μετά από λίγη ώρα διακρίνω τον αδερφό μου. Πλησιάζει τον Σταύρο, του λέει κάτι και φεύγει. Ψάχνω να βρω κανένα γκομενάκι να περάσω την ώρα μου και τα μάτια μου πέφτουν πάνω σε μια ξανθιά. Άρχισα να την περιεργάζομαι. Σχετικά πολύ καλό μέγεθος στήθος, σε σημείο που σε ικανοποιεί και μόνο που το κοιτάς και γλυκό πρόσωπο. Ο κώλος της δεν φαίνεται από το κοντό φόρεμα που φοράει, αλλά έχω μεγάλη περιέργεια να δω πως είναι. Γυρίζω να πω στον Σταύρο αλλά κάτι γράφει στο κινητό του. Σηκώνομαι και πλησιάζω την κοπέλα που ήταν και μόνη της.

-Τι κάνει μια τόσο όμορφη κοπέλα μόνη της εδώ;

-Εσάς ψάχνω ρε Ραφαήλ που είστε;

-Εμ....Κατερίνα;

-Ναι που είναι ο Μάριος;

-Δεν..δεν ξέρω

-Γιατί τραυλίζεις παιδάκι μου;

Ασυναίσθητα την πιάνω και την φιλάω. Νιώθω να με σπρώχνει αλλά δεν την αφήνω να φύγει. Τι κάνω πάω καλά; Λογικά όχι. Κάποιος με σπρώχνει δυνατά από το πλάι και η Κατερίνα φεύγει. Μέχρι να συνέλθω έχω φάει δύο ή τρεις μπουνιές τουλάχιστον και ένας θυμωμένος Μάριος φωνάζει. Η Κατερίνα τον σταματάει από την τέταρτη μπουνιά και φεύγουν από το πλήθος που έχει μαζευτεί τριγύρω. Αφού φεύγω από αυτό το ηλίθιο μαγαζί παίρνω τηλέφωνο τον Σταύρο αλλά λογικά δεν το ακούει. Τον ξαναπαίρνω. Ε όχι να τσακωθούμε τώρα επειδή φίλησα την αδερφή του βασικά. Καλώ την Κατερίνα:

Κατερίνα: Ραφαήλ τι θες; Δεν με αφήνει ο αδερφός σου να σου μιλήσω...

Εγώ: Κατερίνα που είναι ο αδερφός μου;

Κατερίνα: Καλύτερα να μην μιλήσετε τώρα γιατί θα μαλώσετε και δεν θέλω

Εγώ: Εντάξει καταλαβαίνω! Κατερίνα να σου πω...

Ησυχία ακούγεται από την άλλη μεριά του κινητού οπότε σημαίνει ναι.

Εγώ: Κατερίνα αυτό που έκανα στο μαγαζί ήταν αληθινό να ξέρεις, αλλά καλύτερα να μείνεις μακριά μου έχει δίκιο ο αδερφός μου που με βάρεσε. Θα μιλήσω αύριο μαζί του

Τερματίζω την κλήση και πετάω το κινητό μου στον δρόμο. Δεν μπορεί να κρατήσει άλλο αυτή η κατάσταση. Κάθε καλοκαίρι τα ίδια. Μετανιώνω για το τελευταίο και σηκώνω το κινητό ευτυχώς δεν έπαθε τίποτα. Γυρίζω σπίτι και κλειδώνω την πόρτα του δωματίου μου. Την σκέφτομαι αλλά δεν πρέπει να την καταστρέψω είναι μικρή ακόμα. Εγώ θέλω παραπάνω πράγματα πλέον, δεν είναι όπως παλιά... Θα φύγω δεν θα μιλήσω ούτε στον Σταύρο ούτε στον Μάριο. Αρχίζω να μαζεύω τα πράγματα μου και αφού τελείωσα ξαπλώνω στο κρεβάτι.

~Τέλος καλοκαίρι vol. 1~

Κατερίνας pov

Παίρνω ένα ταξί και πάω στο νοσοκομείο μαζί με τους υπόλοιπους τρεις.

-Πως είναι ο Μάριος;

Ρωτάει μια γυναικεία φωνή. Μισό η Βασιλική;;;;;

-Βασιλική τι κάνεις εδώ;

-Ε τι μόνο εσύ θα έρχεσαι να βλέπεις τον Μάριο;

-Ο γιατρός είπε ότι ο κίνδυνος ξεπεράστηκε αλλά θα πρέπει να ξυπνήσει

Απαντάει ο Γιάννης και κουνάει το κεφάλι του.

-Τι έγινε ακριβώς;

-Δεν ξέρουμε...

Κάθομαι σε μια καρέκλα δίπλα στον Αλέξη και ακουμπάω στον ώμο του. Το ίδιο κάνει και η Βασιλική. Εγώ αυτήν θα την δείρω.

~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.