Κατερίνας pov

Το πρωί ξυπνάω όσο πιο νωρίς μπορούσα. Δεν έχω καμία όρεξη να δω τον αδερφό μου. Ντύνομαι, παίρνω την τσάντα μου και πάω αθόρυβα στο σαλόνι για να βάλω παπούτσια.

-Γεια σου Κατερίνα

Ακούγεται η φωνή του Σταύρου. Εγώ συνεχίζω να βάζω τα παπούτσια μου και τον αγνοώ. Πάω να ανοίξω την πόρτα αλλά είναι μπροστά.

-Γιατί δεν μου μιλάς;

Με ρωτάει ο Σταύρος και με παίρνει αγκαλιά.

-Να σου πω ξέρω τον κολλητό μου...και επίσης είναι πολύ μεγαλύτερος σου, βρες κάποιον στην ηλικία σου

Γνέφω θετικά και πηγαίνω να χτυπήσω στον Μάριο. Η μικρή αδερφή του ανοίγει την πόρτα με φόρα. Αφού με βλέπει, πέφτει στην αγκαλιά μου και κλαίει;;;

-Τι έγινε Αναστασία;

-Δεν με αφήνει η μαμά...

-Τι δεν σε αφήνει η μαμά;

Σηκώνει το κεφάλι της και κλαίει λυγμούς.

-Να πάω στον μπαμπά ξανά...Επειδή τσακώθηκαν χθες πολύ...

Ο Μάριος εμφανίζεται αμίλητος και παίρνουμε και την Αναστασία μαζί για να την αφήσουμε στο σχολείο. Ο Ραφαήλ ανοίγει την πόρτα. Ο Μάριος τον κοιτάει περίεργα και αυτός ούτε καν δίνει σημασία. Όταν κατεβαίνουμε τις σκάλες, το αυτοκίνητο του Ραφαήλ, φεύγει γρήγορα. Όταν φτάσαμε στο σχολείο άρχισα να ψάχνω την Βασιλική. Ξαφνικά ένας τύπος πέφτει πάνω μου και με κολλάει στον τοίχο.

-Καλημέρα όμορφη

-Καλημέρα Αλέξη. Με τρόμαξες

-Αγάπη μου

Λέει και με φιλάει. Μισό...Εγώ πότε του έδωσα αυτό το δικαίωμα; Τον σπρώχνω μακριά μου και εκείνος με κοιτάει με το γλυκό κουταβίσιο βλέμμα του. Μήπως να αφήσω τον Ραφαήλ στην άκρη;

-Πάμε χτύπησε το κουδούνι...

-Θες μια κοπάνα πρώτη ώρα;

-Τι λες Αλέξη;

-Πάμε

Με τραβάει και περπατάμε χέρι χέρι. Φτάσαμε έξω από το σπίτι του και με τραβάει μέσα. Ανεβαίνουμε στο δωμάτιο του και ξαπλώνουμε στο κρεβάτι του. Με φιλάει και εγώ ανταποδίδω. Δεν είναι σαν τα φιλιά του Ραφαήλ αλλά μπορώ να πω ότι και τα δικά του με τρελαίνουν. Με φιλάει με πάθος, μέχρι που χτυπάει το κινητό του. Μήπως να τα φτιάξω μαζί του τελικά;

-Έλεος ούτε μια δουλειά δεν μπορώ να κάνω εδώ μέσα

Φωνάζει και σηκώνεται. Εγώ γελάω και εκείνος μου χαμογελάει. Φεύγει από το δωμάτιο για να μιλήσει. Μετά από δύο λεπτά, μπαίνει γρήγορα μέσα στο δωμάτιο και μου κάνει νόημα να σηκωθώ. Βάζουμε τα μπουφάν και φεύγουμε. Μόλις φτάνουμε στο σχολείο αφήνει το χέρι μου και φεύγει. Εγώ δεν κατάλαβα τίποτα. Η Βασιλική έρχεται τρέχοντας και άρχισε να μιλάει τόσο γρήγορα σε σημείο που δεν την καταλάβαινα.

-Ηρέμησε λίγο και πες μου...

Η Βασιλική παίρνει μια ανάσα και με κοιτάει.

-Ο Μάριος..

-Ναι τι;

-Ήρθε σχολείο ο αδερφός του και τσακώνονταν....Και ο Μάριος είναι στο νοσοκομειο τώρα....Σε κώμα

-Τιιι;;; Για πιο λόγο τσακώθηκαν;

-Δεν καταλαβαίναμε κανένας μας...

-Μάλιστα. Πάω να πάρω ένα τηλέφωνο

Απομακρύνομαι και ανοίγω το κινητό μου. Βρίσκω τον αριθμό του Ραφαήλ και του τηλεφωνώ. Το τηλέφωνο καλεί πολλές φορές. Ήμουν έτοιμη να το κλείσω, μέχρι που ακούγεται η φωνή του Ραφαήλ.

Ραφαήλ: Τι θες;

Εγώ: Ραφαήλ που είσαι;

Ραφαήλ: Όπου γουστάρω

Εγώ: Έλα από το σχολείο τώρα...Θέλω να σε δω και λίγο... Τι είπατε με τον Σταύρο και γιατί τσακώθηκες με τον αδερφό σου;

Ραφαήλ: Κατερίνα μην ξαναμπλέξεις μαζί μου...

Μου έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα. Ο Ραφαήλ...Έκλεισε το τηλέφωνο...Σε εμένα... Συγχαρητήρια Ραφαήλ. Με πλήγωσες άλλη μια φορά. Κοιτάω το προαύλιο. Εντοπίζω τον Αλέξη και τους άλλους δύο. Τώρα που θα τα φτιάξω με τον Αλέξη, πρέπει να ζηλέψει πάρα πολύ. Δεν μπορώ να καταλάβω... Έχουμε περάσει ένα ολόκληρο καλοκαίρι μαζί...Γιατί να μου το κάνει αυτό; Αφού με αγαπάει και τον αγαπάω....

Ραφαήλ pov

~Καλοκαίρι..~

~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.