*Τα αστεράκια είναι τσάμπα αδέρφια. Πατήστε και κανένα.

Κατερίνας pov

-Μάριε πες τι έγινε;

Λέω και σηκώνομαι. Ο Μάριος νευρικά αποφεύγει να με κοιτάξει.

-Ο Ραφαήλ είχε ένα ατύχημα με το αυτοκίνητο και είναι στο νοσοκομείο.

-Ζει; Είναι καλά;

Ρωτάει η Μαρίνα. Όλα γύρω μου γυρίζουν.

-Κατερίνα είσαι καλά;

Ακούω την φωνή του Μάριου σαν να ακούγεται από άλλο σύμπαν. Όλα μαυρίζουν και σωριάζομαι στο πάτωμα.

Ξυπνάω σε ένα μουντό δωμάτιο νοσοκομείου. Εγώ φταίω για ό, τι έπαθε ο Ραφαήλ. Εγώ του είπα να έρθει. Η Μαρίνα ανοίγει την πόρτα. Μόλις βλέπει ότι έχω ξυπνήσει έρχεται δίπλα μου και κάθεται στο κρεβάτι.

-Είσαι αναίσθητη από εχθές το βράδυ. Νόμιζα δεν θα ξυπνούσες ποτέ.

-Ο Ραφαήλ που είναι; Είναι καλά;

-Ο γιατρός δεν μας αφήνει να σου πούμε οτιδήποτε μπορεί να σε ταράξει.

-Πες μου μόνο αν ζει.

-Ζει και εσύ περιμένεις το παιδί του.

-Τι;;

-Γι'αυτό ζαλίστηκες και μάλιστα παραλίγο να το χάσεις.

-Μπορώ να πάω να τον δω;

-Είσαι ευάλωτη ακόμα ο γιατρός είπε να περιμένουμε μέχρι το μεσημέρι.

Μάριος pov

Ο Ραφαήλ είναι σε κώμα. Δεν έχει ξεφύγει ακόμα από τον κίνδυνο. Ήταν πολύ μεθυσμένος χθες για να οδηγήσει μέχρι το σπίτι της Μαρίνας. Δεν είδε ένα στοπ και ένα μεγάλο αυτοκίνητο τον παρέσυρε. Η Κατερίνα είναι έγκυος. Αν πεθάνει, θα είναι δύσκολο για όλους. Η Μαρίνα πλησιάζει με αργά βήματα.

-Η Κατερίνα ξύπνησε!

Λέει χαμηλόφωνα. Πάντα με κοιτάει στα μάτια αυτή η κοπέλα.

-Της είπε τίποτα;

-Όχι.

-Πρέπει να της το φέρουμε ομαλά.

-Συμφωνώ μαζί σου Μαρίνα αλλά αν πάθει κάτι πάλι;

-Σε λίγο ο γιατρός, μόλις την εξετάσει, θα την φέρει εδώ. Θα της το πούμε αναγκαστικά.

Η Κατερίνα πλησιάζει από την άλλη άκρη του διαδρόμου. Μόλις φτάσει αρκετά κοντά την αγκαλιάζω.

-Κατερίνα, θα σου πούμε κάτι, αλλά θέλω να είσαι ψύχραιμη.

-Τι έγινε;

-Ο Ραφαήλ χθες, ήταν μεθυσμένος και πέρασε ένα στοπ χωρίς να σταματήσει. Ένα άλλο μεγάλο αυτοκίνητο τον παρέσυρε. Είναι σε κώμα, δεν έχει περάσει ο κίνδυνος ακόμα.

-Δηλαδή μπορεί να πεθάνει;

-Υπάρχει μια πιθανότητα, αλλά ας ελπίζουμε ότι δεν θα γίνει αυτό.

Δάκρια κυλάνε από τα μάτια της και εγώ την σφίγγω περισσότερο στην αγκαλιά μου. Μετά από αρκετή ώρα ένας γιατρός βγαίνει από το δωμάτιο του Ραφαήλ. Μας πλησιάζει και μας κοιτάει έναν έναν.

-Συμβαίνει κάτι γιατρέ;

Ρωτάει η Μαρίνα και εμείς την κοιτάμε. Ο γιατρός παίρνει μια βαθιά ανάσα. Γυρίζουμε και κοιτάμε με αγωνία τον γιατρό.

-Ο ασθενής απεβίωσε.

Εγώ με την Κατερίνα απλά κρατιόμαστε και κοιτάμε τον γιατρό. Η Μαρίνα μία κοιτάει εμάς, μια τον γιατρό.

-Τι;;

Απαντάω εγώ και ελπίζω να άκουσα λάθος.

-Υπέκυψε στα τραύματα του.

Λέει ο γιατρός με μια ήρεμη και αναίσθητη έκφραση. Πόσες φορές να το έχει ανακοινώσει αυτό το γεγονός;

-Εγώ φταίω. Εγώ φταίω.

Άρχισε να φωνάζει η Κατερίνα, καθώς σηκώθηκε.

-Όχι μην κατηγορείς τον εαυτό σου.

Έλεγε η Μαρίνα και την αγκάλιασε. Εγώ απλά είχα μείνει να κοιτάω το κενό. Ο αδερφός μου σκοτώθηκε τόσο άδικα. Δεν έπρεπε να είχε γίνει αυτό.

-Κατερίνα ηρέμησε θα πάθεις τίποτα.

Άκουγα την Μαρίνα να λέει στην Κατερίνα.

~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.