6 χρόνια μετά...

Κατερίνας pov

Επιτέλους αποφοίτηση! Αφού έχει τελειώσει η τελετή, φεύγουμε όλοι στο σπίτι μου. Ο Μάριος έχει μπει στην παρέα μας πλέον. Βάζουμε μουσική και γιορτάζουμε την αποφοίτηση μας. Το τηλέφωνο μου χτυπάει. Στην οθόνη αναβοσβήνει ένα όνομα που είχα καιρό να δω. Τρέχω στο μπάνιο, για να μην ακούσει κανείς και κυρίως ο Ραφαήλ.

Εγώ: Παρακαλώ.

Αλέξης: Τόσο καιρό φυλακή, ένα τηλέφωνο δεν με πήρες..

Εγώ: Συγγνώμη Αλέξη έγιναν πολλά.

Αλέξης: Μου τα είπε ο αδερφός σου. Σου είχα πει κάτι...

Εγώ: Ειλικρινά συγγνώμη, με κέρδισε ο Ραφαήλ.

Αλέξης: Δεν πειράζει, αρκεί να αποφασίσεις ποιον θες επιτέλους. Αθήνα είσαι;

Εγώ: Ναι.

Το τηλέφωνο κλείνει. Η πόρτα του μπάνιου χτυπάει.

-Να περάσω;

Ακούγεται η φωνή του Μάριου. Ανοίγω την πόρτα και ο Μάριος μπαίνει ανήσυχος στο μπάνιο.

-Σε πήρε αυτός έτσι;

-Ναι!

-Και εμένα με πήρε και του είπα μάλιστα να μην σε πάρει και σε αναστατώσει.

-Νομίζω έρχεται!

-Που;

-Αθήνα!

-Ποιος έρχεται Αθήνα;

Λέει ο Ραφαήλ καθώς ανοίγει την πόρτα. Στέκεται και μας κοιτάει περιμένοντας την απάντηση.

-Ο Αλέξης..

Λέει ο Μάριος χωρίς να είναι σίγουρος αν έπρεπε να το πει. Ο Ραφαήλ πιάνει το κινητό μου από τα χέρια μου και το ανοίγει. Αφού το επεξεργάζεται, μου δίνει πίσω το κινητό και φεύγει.

-Ραφαήλ!

Λέω ακολουθώντας τον. Όχι νεύρα πάλι! Μια χαρά ήμασταν τόσο καιρό. Ανοίγει την πόρτα και εξαφανίζεται τρέχοντας.Τον προλαβαίνω στην είσοδο της πολυκατοικίας.

-Που πας;

-Πήγαινε στον Αλέξη πάλι! Δεν σε χρειάζομαι!

Φωνάζει δυνατά και εξαφανίζεται. Οι λέξεις που ξεστόμισε, ηχούσαν στα αυτιά μου συνέχεια. Γυρίζω πάνω και φωνάζω την Μαρίνα. Εδώ και έξι χρόνια που κάνουμε παρέα, λέμε τα πάντα η μία στην άλλη. Καθόμαστε στο κρεβάτι και αρχίζω να της λέω τι έγινε.

-Θα το είπε πάνω στην ζήλεια και τα νεύρα του!

Το απόγευμα, η Μαρίνα, ο Κώστας και ο Μάριος με παίρνουν να πάμε βόλτα στο εμπορικό. Αφού φέρνουμε βόλτα όλα τα μαγαζιά, καθόμαστε σε μια από τις καφετέριες. Η Μαρίνα είχε έναν πολύ δύσκολο χωρισμό με τον Παναγιώτη. Παρόλα αυτά ζήτησαν να κάνουμε παρέα, όσο και αν τους βλέπω να καταπιέζονται. Μόνο η Πηνελόπη με τον Θωμά είναι μαζί ακόμα και ταιριάζουν... Μόνο που οι γονείς της Πηνελόπης δεν τον θέλουν. Θέλουν έναν πλούσιο άντρα της Αθήνας για την κόρη τους.

-Και δηλαδή με τον δικό σου τώρα τι θα κάνεις;

Ρωτάει ο Κώστας πάνω στην συζήτηση. Ο Κώστας είναι κλασσικά ήρεμος. Δεν τον επηρεάζουν τα γεγονότα, απλά τα σχολιάζει. Όσο και αν προσπαθεί να το κρύψει, η αδυναμία του προς εμένα, είναι εμφανής. Χαίρεται όταν κάτι γίνεται και τσακωνόμαστε. Δεν χαίρεται από κακία βέβαια...

-Θα του μιλήσω. Εξάλλου δεν θέλω τον Αλέξη και δεν νομίζω να τον δω.

-Και αν έρθει Αθήνα;

Ρωτάει η Μαρίνα πίνοντας μια γουλιά από την μπύρα της.

-Δεν θέλω να τον δω!

Αφού τελειώνουμε τις μπύρες μας, φεύγουμε. Αφήνουμε τον Κώστα και την Μαρίνα στα σπίτια τους και συνεχίζουμε προς το δικό μας. Ως γνωστόν στην Αθήνα πρέπει να κάνεις τάμα για να βρεις πάρκινγκ κοντά στο σπίτι σου, οπότε ο Μάριος με αφήνει έξω από την είσοδο και φεύγει. Ψάχνοντας τα κλειδιά μου στην τσάντα μου, ακούω βήματα.

-Μπορούμε να μιλήσουμε;

Ακούω μια γνωστή φωνή και γυρίζω να αντικρίσω από ποιον προήλθε.

~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.