Ραφαήλ pov

Την παρακολουθώ να κατεβάζει σιγά σιγά και το υπόλοιπο ποτήρι με το ουίσκι της. Ο Μάριος είχε βάλει ήδη το δεύτερο.

-Εντάξει ρε παιδιά δεν είναι για χόρταση, ηρεμήστε.

-Ναι μεγάλε αδερφέ!

Κάνει ειρωνικά ο Μάριος.

-Εγώ να φεύγω.

Λέει η Κατερίνα. Ο Μάριος την κοιτάει. Πρέπει να τον έχει πάρει πολύ από κάτω.

-Κάτσε εδώ μαζί μου σήμερα.

-Καλά.

Λέει και κάθεται στην αγκαλιά του. Ξέρω, ότι αυτή η αγκαλιά είναι εντελώς όπως ένας αδερφός θα αγκάλιαζε την αδερφή του, αλλά μπορώ να πω ότι ένιωσα ένα δίχτυ ζήλειας να πέφτει πάνω μου.

-Κατερίνα μπορώ να σου μιλήσω.

-Όχι!

Λέει ο Μάριος, πριν καλά καλά ανοίξει το στόμα της.

-Κατερίνα;

-Τι ακριβώς να πούμε;

-Όχι εδώ. Πάμε μέσα.

-Ναι γιατί θα πείτε πολλά μυστικά.

Αγνοώ το σχόλιο του Μάριου και την παίρνω στο δωμάτιο μου. Φαίνεται ότι τον πόνεσε τον Αλέξη αρκετά. Λες να αγαπάει αυτόν και όχι εμένα;

-Σε ακούω λοιπόν!

Δεν της λέω τίποτα. Απλά έκανα αυτό που ήθελα. Άρχισα να την φιλάω και πάρα την αρχική της αντίσταση, ενέδωσε στο φιλί μου. Την ξαπλώνω στο κρεβάτι μου. Δεν αντιστέκεται καθόλου απλά η ανάσα της έχει γίνει βαριά και έχει κοκκινίσει ελαφρώς. Βγάζω την μπλούζα της και αρχίζω να συστήνονται την φιλάω παντού.

-Ο Μάριος...

Ξεκίνησε να λέει η Κατερίνα. Εγώ απλά την φιλάω.

-Είναι απασχολημένος με το ουίσκι. Μην φοβάσαι.

Της ψιθυρίζω και αρχίζουμε να βγάζουμε τα υπόλοιπα ρούχα μας. Ξημερώματα, κουρασμένοι πλέον, καθόμασταν αγκαλιά γυμνοί. Ήθελα να το κάνω εδώ και καιρό αυτό. Καμία δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί της.

-Νιώθω λίγο άσχημα..

Λέει απαλά η Κατερίνα, καθώς πείραζε τα μαλλιά μου.

-Γιατί;

-Υποσχέθηκα στον Αλέξη να τον περιμένω.

-Μην μου το χαλάς τώρα. Περάσαμε υπέροχα.

-Δεν μετάνιωσα κάτι, απλά νιώθω λίγο άσχημα γι'αυτόν.

-Μωρό μου, δεν έπρεπε καν να είσαι με αυτόν.

-Ραφαήλ ας μην την κάνουμε αυτή τη συζήτηση...

Τα μάτια της απέφυγαν τα δικά μου.

-Μή.. Μήπως.. Τον αγαπάς;

-Ραφαήλ, δεν ξέρω εντάξει; Δεν είμαι σίγουρη για τίποτα. Περάσαμε καλά ωραία; Φεύγω.

Αθόρυβη, σηκώνεται από το κρεβάτι, ντύνεται και κλείνει την πόρτα πίσω της. Όταν ακούγεται η εξώπορτα, νιώθω έναν θυμό να με διαπερνά. Πως τα κατάφερα πάλι και έπεσα στην παγίδα της; Αυτή, είμαι σίγουρος, θέλει τον φλώρο.

Μάριος pov

Παρότι ψιλολιώμα, καταλαβαίνω τι έκαναν μέσα στο δωμάτιο. Αχ αυτός ο αδερφός μου. Η Κατερίνα φεύγει απότομα και κλείνει με δύναμη την πόρτα. Αφού αυτόν θέλει τι τα πεδεύει τόσο τα πράγματα. Ο Ραφαήλ έρχεται στο σαλόνι με την ελπίδα ότι θα είναι ακόμα εδώ. Μόλις αντικρίζει εμένα έρχεται και κάθεται δίπλα μου.

-Γιατί έφυγε πάλι;

Τον ρωτάω και εκείνος ανάβει το τσιγάρο του.

-Εγώ φταίω πάντα. Το ξέρω. 

-Γιατί δεν κάνεις κάτι γι'αυτό;

-Δεν μπορώ να την κυνηγάω από πίσω για πάντα.

-Επίσης δεν μπορούμε να είμαστε και κάθε μέρα μεθυσμένοι.

Λέω γελώντας, αλλά ο Ραφαήλ με γράφει.

-Κοίτα Ραφαήλ, την θες. Και αυτή σε θέλει. Το ξέρω ότι το κάνει. Το θέμα είναι να την κερδίσεις σωστά.

-Πως να την κερδίσω αυτή είναι κολλημένη με τον άλλον ακόμα.

-Την ξέρω δεν είναι. Απλά νιώθει τύψεις, όπως νιώθω εγώ. Προδοσία στον κολλητό μου. Αυτή προδοσία στο αγόρι της. Δεν έχουν χωρίσει.

-Έχεις δίκιο αδερφέ. Θα της μιλήσω αύριο.

~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.