Ραφαήλ pov

Περιμένω έξω από το σπίτι των διδύμων. Τα περιπολικά τους έχουν φύγει ήδη. Πρώτα βγαίνει έξω ο Μάριος, στεναχωρημένος και νευριασμένος. Μετά από λίγα λεπτά βγαίνει η Κατερίνα. Τα μάτια της δεν έχουν αυτό το χαρούμενο βλέμμα. Τόσο πολύ στεναχωρήθηκε για τον φλώρο; Τα μάτια της είναι όσο πρησμένα είναι και του αδερφού μου. Τους πλησιάζω. Ο Μάριος με κοιτάει λίγο περίεργα.

-Ελάτε να σας πάω σπίτι.

Λέω, αλλά ξέρω ότι ο Μάριος, θα βγάλει τεράστια εκδικητικότητα. Όπως το περίμενα πιάνει την Κατερίνα και με πλησιάζει απειλητικά.

-Δεν ήταν ανάγκη να καρφώσεις τον Αλέξη. Είναι ο καλύτερος μου φίλος. Αλλά εσύ είσαι τόσο κολλημένος με την Κατερίνα, που θα έκανες τα πάντα να τον βγάλεις από την μέση..

-Μάριε σταμάτα. Έλα να φύγουμε!

Τον τραβούσε η Κατερίνα, αλλά εκείνος ελευθέρωσε τα χέρια του και πλησίασε πιο κοντά.

-Μάριε, πήγε να σε σκοτώσει..

-Το ξέρω, αλλά του το συγχώρεσα. Ξέρεις γιατί; Γιατί μου είπε ότι η σφαίρα πήγαινε για σένα. Έπρεπε να σε είχε πετύχει. Να σε σκότωνε.

-Αδερφούλη, λες άσχημα λόγια όταν έχεις νεύρα. Σταμάτα.

Με πιάνει από τον λαιμό και με κολλάει στον τοίχο της απέναντι πολυκατοικίας. Παρά τα παρακάλια της Κατερίνας, δεν με άφηνε.

-Αδερφούλη μου, θυμάσαι που σε είχα στείλει την προηγούμενη φορά που τσακωθήκαμε έτσι.

-Μην μου μιλάς εμένα έτσι. Όσο με νευριάζεις, τόσο περισσότερες θα φας.

Άρχισα να γελάω. Μου δίνει μια μπουνιά. Μάλλον έσπασε η μύτη μου, γιατί ένα κάρο αίμα άρχισε να τρέχει. Η Κατερίνα καταφέρνει να τον απομακρύνει και πλησιάζει εμένα. Βγάζει ένα χαρτομάντιλο από την τσάντα της και προσπαθεί να με καθαρίσει.

-Καλά είμαι!

Της λέω και της πιάνω απαλά το χέρι. Παίρνω το χαρτομάντιλο και το βάζω στην μύτη μου.

-Μάριε...

Προσπαθώ να μιλήσω στον θυμωμένο αδερφό μου, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να μου μιλήσει.

-Συγγνώμη!

-Τι;

Γυρνάει έκπληκτος και με κοιτάει. Το ίδιο έκπληκτη είναι και η Κατερίνα.

-Συγγνώμη που πήρα τον κολλητό σου. Και όντως το έκανα γιατί νόμιζα ότι η Κατερίνα θα έπεφτε στην αγκαλιά μου, αν απομακρυνόταν ο βλάκας.

-Αχ ρε Ραφαήλ!

Λέει αυτή και ο Μάριος με ξαναπλησιάζει.

-Η κοπέλα λιώνει για πάρτυ σου ρε φίλε. Λίγο να προσπαθούσες παραπάνω, θα ήταν δικιά σου. Θες να σε μισήσει; Γιατί με αυτό μόνο να σε μισήσει γίνεται.

-Συγγνώμη!

Ξαναλέω, αλλά αυτή τη φορά κοιτάω την Κατερίνα.

-Δεν πειράζει!

Λέει αλλά πολύ αδιάφορα, πολύ διαφορετικά από ότι περίμενα.

-Ελάτε να σας πάω σπίτι.

Μπαίνουν και οι δύο στο αυτοκίνητο και πηγαίνουμε προς το σπίτι. Η Κατερίνα έρχεται μαζί μας και κάθεται στον καναπέ. Ο Μάριος ανάβει ένα τσιγάρο.

-Αν έρθει η Αναστασία, θα σε σκοτώσει.

Του λέω εγώ αλλά με γράφει κανονικότατα. Η Κατερίνα κάθεται μουτρωμένη και κοιτάει το κενό. Ακόμα και τώρα είναι πολύ όμορφη. Παίρνω ένα μπουκάλι ουίσκι και βγάζω ένα ποτήρι.

-Θέλω και εγώ!

Ακούγεται η φωνή του Μάριου. Βγάζω και δεύτερο ποτήρι.

-Βγάλε και για μένα!

Λέει η Κατερίνα και γυρίζω και την κοιτάω. Το ίδιο κάνει και ο Μάριος.

-Βγάλε σου λέω.

Βγάζω τρία ποτήρια και κάθομαι ανάμεσα τους. Σερβίρω και αρχίζουμε να πίνουμε. Βλέπω την Κατερίνα, κατεβάζει αρκετή ποσότητα.

-Κατερίνα μου, ήρεμα!

Μου χαμογελάει και με κοιτάει. Αυτό το χαμόγελο της.

-Μην αγχώνεσαι, είμαι καλά!

~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.