Κατερίνας pov

-Απλά Ραφαήλ μου, έπρεπε να το επιβεβαιώσει και κάποιος άλλος. Εσύ δουλεύεις για την αστυνομία. Οπότε, κύριε Γιώργο, συλλαμβάνουμε τον Μάρκο και τον Γιάννη για διακίνηση και τον Αλέξη για απόπειρα δολοφονίας.

Έχω μείνει σοκαρισμένη, να ακούω τι λένε στο σαλόνι.

-Ναι Ηλιάνα, μπράβο κοπέλα μου. Στην Κατερίνα πως το λέμε;

Μπράβο Μάριε, είπαμε θα είμαστε μαζί όταν θα τον δώσουμε.

-Αφήστε το σε μένα και τον Μάριο!

Λέει ο Σταύρος. Έτσι μπείτε όλοι στο σχέδιο. Να το παίξω χαζή αργότερα ή να πεταχτώ τώρα να τους πω; Θα πεταχτώ! Ανοίγω την πόρτα και πηγαίνω στο σαλόνι.

-Τι γίνεται ρε παιδιά, ακόμα μάζωξη;

-Εγώ να πηγαίνω!

Λέει η ξανθιά και ο Σταύρος σηκώνεται να την ανοίξει την πόρτα.

-Δεν χρειάζεται να αποφύγετε κάτι, κάποια τα άκουσα. Τι συμβαίνει; Μάριε δεν θα το λέγαμε μαζί;

-Κόρη μου, τον Μάριο εμείς τον παρακαλέσαμε να μας πει.

-Και μπαμπά εσύ από πότε δουλεύεις στην αστυνομία;

-Από πάντα. Και ο Ραφαήλ συνεργάζεται εδώ και κάποια χρόνια. Το ξέραμε ότι ήταν ο Αλέξης αυτός που πυροβόλησε τον Μάριο, απλά χρειαζόμασταν επιβεβαίωση και από τον ίδιο.

-Και αφού δουλεύετε στην αστυνομία, γιατί δεν σας έχω δει ποτέ με στολή για παράδειγμα;

-Είμαστε μυστικοί.

Κάνει ο Ραφαήλ και με κοιτάει.

-Και εσύ Σταύρο, τα ήξερες όλα;

-Τώρα το πρωί τα έμαθα!

Ο πατέρας μου σηκώνεται και με παίρνει αγκαλιά.

-Συγγνώμη, κόρη μου, αλλά θα πρέπει να συλλάβουμε τον Αλέξη και τους άλλους δύο που άκουσες.

-Για τους άλλους δύο έχετε αποδείξεις;

-Ναι έχουμε! Ο Ραφαήλ από εδώ τους είχε τόσο άχτι που τους παρακολουθούσε στενά.

-Κατερίνα, πάμε για έναν καφέ εκεί να τους αποχαιρετήσουμε τουλάχιστον;

-Δεν θα πείτε τίποτα!

-Όχι απλά να τους δούμε για τελευταία φορά.

-Σταύρο, έχε το νου σου στην Βασιλική. Κοιμάται.

Εγώ και ο Μάριος πηγαίνουμε προς το σπίτι των διδύμων και ο πατέρας μου με τον Ραφαήλ να πιούνε καμιά μπύρα. Ευτυχώς αφήσαμε τον Σταύρο πίσω με την Βασιλική, μπας και τα βρούνε. Χτυπάμε την πόρτα τους και καθόμαστε όλοι μαζί στο σαλόνι τους. Ο Αλέξης με παίρνει αγκαλιά και μετά από κάποια ώρα ανεβαίνουμε στο δωμάτιο του. Καθόμαστε αγκαλιά και που και που, δίνουμε και κανά φιλί. Δεν πρέπει να πάει στην φυλακή. Είναι καλός άνθρωπος!

-Αλέξη, τρέχα!

Ακούγεται η φωνή του Γιάννη από κάτω. Ήρθε η ώρα λοιπόν! Κοιτάει από το παράθυρο. Ένα περιπολικό.

-Κατερίνα, είπατε τίποτα με τον Μάριο στην αστυνομία;

-Όχι ειλικρινά! Αλέξη κρύψου, φοβάμαι.

Εκεί που περίμενα να αρχίζει να τρέχει, με παίρνει αγκαλιά και με φυλάει στο μέτωπο. Ύστερα στο στόμα και συνεχίζει να με κρατάει στην αγκαλιά του.

-Να με περιμένεις!

Ψιθυρίζει. Δάκρυα τρέχουν και από τους δύο.

-Να προσέχεις! Μην σε πειράξει κάποιος θα βγω να τον σκοτώσω.

Λέει και γελάει. Με σφίγγει πιο πολύ πάνω του.

-Να τελειώσεις την σχολή σου, να βρεις την καλύτερη δουλειά και όταν βγω θα έρθω να σε βρω. Εντάξει;

Κουνάω το κεφάλι μου. Δεν θα έτρεχε να ξεφύγει. Είναι πολύ καλός άνθρωπος για να το κάνει αυτό. Περιμένουμε αγκαλιά, μέχρι να μπουν στο δωμάτιο δύο αστυνόμοι. Τον παίρνουν από την αγκαλιά μου, του περνάνε χειροπέδες και τον τραβάνε. Εγώ απλά στέκομαι στο δωμάτιο του και κλαίω. Το πιο χειρότερο αίσθημα. Να σου παίρνουν κάποιον που αγαπάς με το ζόρι.

~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.