Κατερίνας pov

-Ραφαήλ, καλύτερα να πηγαίνω έχεις πιει αρκετά. Έκανα λάθος που ήρθα!

-Γιατί έκανες λάθος;

Ρωτάει ο Ραφαήλ και χαϊδεύει τα μαλλιά μου.

-Γιατί είμαστε τελείως διαφορετικοί.

-Ε και; Αφού σε αγαπάω και εσύ με αγαπάς. Γιατί να μην είμαστε μαζί;

-Ραφαήλ φεύγω!

Λέω και σηκώνομαι, προσπαθώντας να αποφύγω την απάντηση. Με πιάνει από το χέρι.

-Σε παρακαλώ, μόνο σήμερα, να κοιμηθούμε αγκαλιά! Μόνο αυτό.

Τα μάτια του είχαν ανοίξει πιο πολύ και με κοιτούσε έτοιμος να κλάψει.

-Άντε καλά! Πάμε στο δωμάτιο σου.

Τον σηκώνω και σιγά σιγά προχωράμε προς το κρεβάτι του. Δεν θα βγει σε καλό αυτό. Ξαπλώνει και ξαπλώνω με την σειρά μου. Μόλις κοιμηθεί θα φύγω.

-Μην φύγεις όταν κοιμηθώ.

Λέει ο Ραφαήλ, σαν να ξέρει τι σκέφτομαι.

-Ναι δεν θα φύγω!

Με πιάνει μια σφιχτή αγκαλιά και συνεχίζει να με μυρίζει. Τα χείλη μας είναι πολύ κοντά.

-Θέλω τόσο πολύ να σε φιλήσω!

-Σςς κοιμήσου.

Τα μάτια του κλείνουν. Σαν αγγελάκι είναι, έτσι ξανθούλης. Ο ύπνος δεν άργησε να πάρει και εμένα. Μέσα στον ύπνο ακούω το κινητό μου. Τι ώρα έχει πάει; Πάνω στην οθόνη φαίνεται το όνομα του Αλέξη. Η ώρα είναι σχεδόν 12. Κοιμόμαστε έξι ώρες μαζί! Η κλήση σταματάει. Με έχει πάρει άλλες δέκα φορές. Σηκώνομαι σιγά σιγά για να μην ξυπνήσει ο Ραφαήλ και φεύγω για το σπίτι μου. Ανοίγω την πόρτα. Και ο Αλέξης έρχεται κατά πάνω μου.

-Που στο διάολο ήσουν; Σε έχω πάρει τόσες φορές.

-Είχα πάει μια βόλτα. Τώρα είδα τις κλήσεις σου.

-Βόλτα με τις πιτζάμες;

Λέει ο πολυαγαπημένος μου αδερφός. Κάποια μέρα θα τον σκοτώσω δεν υπάρχει περίπτωση. Ο Αλέξης με κοιτάει με ερωτηματικά.

-Μα φαίνεται ότι είναι πιτζάμα; Όχι! Εδώ στην γειτονιά πήγα.

Λέω προσπαθώντας να το σώσω. Ο Αλέξης φαίνεται να το έχαψε. Ο Σταύρος πάλι όχι. Παίρνω τον Αλέξη στο δωμάτιο μου και ο Σταύρος με κοιτάει με το βλέμμα θα τα πούμε μετά.

-Γιατί δεν μου είπες ότι ήσουν στην αστυνομία; Σε έψαχνα.

-Ποιος σου το είπε;

-Βρήκα τον Γιάννη και μου εξήγησε.

-Ε δεν ήθελα να σε μπλέξω με αυτά. Τώρα είμαι έξω.

-Ο Μάρκος;

-Και αυτός;

-Ο Γιάννης τι θα κάνει τώρα;

-Τίποτα έληξε το θέμα κανονικά.

-Ε τότε να βγούμε όλοι μαζί, όπως παλιά, να το γιορτάσουμε.

-Τέλεια ιδέα! Το βράδυ. Πες και στον Μάριο. Πάω να πω στον Γιάννη και στον Μάρκο.

-Θα πω και στην Βασιλική αν δεν σε πειράζει.

Δεν με άκουσε καν. Έφυγε σχεδόν τρέχοντας. Ντύνομαι και ξεκινάω να πάω προς το δίπλα σπίτι.

-Για έλα εδώ κυρία μου.

Λέει ο Σταύρος.

-Που ήσουν το πρωί;

-Με τον Ραφαήλ.

-Τι;;

Έτσι όπως έκανε, αν ήταν σε μεγαλύτερη ηλικία, θα πάθαινε εγκεφαλικό. Σίγουρα!

-Με πήρε τηλέφωνο μεθυσμένος και...

-Τον λυπήθηκες και είπες να πας να του κάνεις παρέα.

-Πω Σταύρο άστο. Πάω στον Μάριο να του πω για το βράδυ.

-Στον Μάριο ή στον Ραφαήλ;

-Στον Μάριο είπα!

Ανοίγω με το κλειδί μου και βλέπω τον Μάριο να με κοιτάει.

-Ξέρω ότι κοιμήθηκες εδώ!

-Σήμερα θα βγούμε! Εγώ, εσύ, τα δίδυμα, ο Μάρκος και η Βασιλική.

Ο Ραφαήλ εμφανίζεται νυσταγμένος. Με κοιτάει.

-Νόμιζα ότι είχες φύγει.

-Όχι, εδώ είμαι.

-Θες το βράδυ να βγούμε;

-Έχει κανονίσει η κοπέλα.

-Μάριε δεν σου μιλάει κανένας;

-Η Κατερίνα έχει κανονίσει μαζί μας.

Λέει πάλι νευρικά ο Μάριος.

~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.