Κατερίνας pov

Κάτι συμβαίνει! Συνήθως ο Αλέξης απαντάει κατευθείαν.

-Δεν το σηκώνει!

Λέω στον Μάριο και ο Ραφαήλ δείχνει να χαίρεται. Τον ξανακαλώ αλλά πάλι το ίδιο. Μήπως έχει πάθει κάτι;

-Θα πάω από εκεί!

Λέω και ο Ραφαήλ κάνει κάτι με τα μάτια του.

-Θα ερχόμουν μαζί σου αλλά μάλλον θα ξαπλώσω.

Λέει ο Μάριος και εγώ γνέφω. Σηκώνομαι και σηκώνεται και ο Ραφαήλ.

-Θα σε πάω εγώ με το αυτοκίνητο.

-Δεν χρειάζεται θα περπατήσω.

-Έχει ζέστη...

Λέει βρίσκοντας δικαιολογία τις τελευταίες ζέστες του Αυγούστου.

-Άντε καλά!

Άλλο που δεν ήθελες, λέει μια φωνή μέσα μου. Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο του και καθώς οδηγεί επικρατεί μια σιωπή. Είναι πολύ άβολο. Εδώ ήθελε να με σκοτώσει.

-Εδώ δεν είναι;

Λέει όταν φτάνουμε έξω από το σπίτι των διδύμων.

-Ναι, ευχαριστώ!

Λέω και ανοίγω την πόρτα.

-Κατερίνα...

Κάνει μια παύση και εγώ τον κοιτάω έτοιμη να τον ακούσω.

-Να ξέρεις είχα πολλά νεύρα μαζί σου.

Βγαίνω από το αυτοκίνητο και κλείνω την πόρτα πίσω μου. Αυτός ο άνθρωπος με βασανίζει τουλάχιστον τέσσερα χρόνια, δεν θα τον αφήσω άλλο. Φτάνω στην εξώπορτα του σπιτιού. Οι γονείς τους πρέπει να έχουν αρκετά λεφτά, κρίνοντας από το σπίτι και τα αυτοκίνητα που έχουν. Χτυπάω την πόρτα. Τίποτα. Μα που έχουν πάει όλοι; Ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και ένα χέρι με τραβάει.

-Τι στο διάολο;

Λέω καθώς ελευθερώνω το χέρι μου.

-Μην μιλάς και έλα μαζί μου.

Ακούγεται η χαρακτηριστική φωνή του Γιάννη. Ανοίγει κάτι και ένα φως ξεχωρίζει ξεχωρίζει στο σκοτάδι. Κατεβαίνουμε την σκάλα και ο Γιάννης κλείνει την πορτούλα.

-Γιάννη τι στο καλό;

-Έπιασαν τον Μάρκο και τώρα προσπαθούν να φτάσουν σε μένα.

-Ποιοι;

-Η αστυνομία! Πρέπει να σου έχει πει ο πατέρας σου.

-Που τον ξέρεις τον πατέρα μου;

-Πολύ γνωστό λαμόγιο στην αστυνομία.

-Τι;

-Εννοώ ότι είναι στην αστυνομία, αλλά αφού δεν ξέρεις τίποτα.

-Τέλος πάντων...Με τον Αλέξη τι γίνεται;

-Τον κρατάει η αστυνομία.

-Γιατί;

Πως τον κρατάει η αστυνομία; Εμείς δεν είπαμε τίποτα. Τι γίνεται;

-Αντί για μένα έπιασαν τον Αλέξη και άμα δεν με βρουν, θα τον αφήσουν να φύγει σήμερα. Αλλά θα τον παρακολουθούν.

-Γιατί να σε βρουν, τι έκανες;

-Κάτι με τα ναρκωτικά, που ασχολούμαι εγώ με τον Μάρκο. Τον Μάρκο τον έπιασαν, πάει.

Έχω μείνει με το στόμα ανοιχτό. Κάτι είχε πει ο μπαμπάς παλιότερα, αλλά νόμιζα ότι απλά ήταν υπερβολικός και δεν ήθελε πολλά πολλά μαζί τους.

-Επειδή σίγουρα παρακολουθούν, πάρε τα κλειδιά μου και αν σε ρωτήσουν πες ότι έχεις κλειδιά. Και μην πεις σε κανέναν που είμαι.

Παίρνω τα κλειδιά και φεύγω από την κρυψώνα του Σταύρου. Πως θα ζήσει αυτός ο άνθρωπος από εδώ και πέρα; Κρυμμένος σε ένα δωμάτιο; Βγαίνοντας από το σπίτι, γυρίζω να κλειδώσω. Γυρίζοντας να φύγω ένας αστυνομικός με σημαδεύει με όπλο.

-Ψηλά τα χέρια σας παρακαλώ. Ακολουθήστε με σιγά σιγά.

Μπαίνουμε σε ένα άσπρο βαν. Με βάζει σε μια καρέκλα και κάθεται απέναντι μου.

-Πως ονομάζεσαι;

-Κατερίνα.

-Τι σχέση έχεις με την οικογένεια;

-Είμαι η κοπέλα του Αλέξη.

-Πως μπήκες στο σπίτι;

-Έχω δικά μου κλειδιά.

Απαντώντας φυσιολογικά της απαντήσεις, ο μπάτσος έχει αρχίσει να νευριάζει, που δεν βρήκε κάποιο στοιχείο. Με αφήνει να φύγω και τρέχω γρήγορα στο σπίτι για να πω τα νέα στον Μάριο. Μήπως είναι και αυτός μπλεγμένος;

~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.