Αλέξης pov

-Εσένα γιατί σε πιάσανε;

Ψιθυρίζω στον Μάρκο, καθώς περιμένουμε.

-Αν βρουν ναρκωτικά στον Γιάννη, θα μας βάλουν και τους δυο μέσα.

Κοιτάω έκπληκτος. Αλήθεια τώρα;

-Ήταν και ο Μάριος μπλεγμένος για έναν χρόνο. Μετά έφυγε. Δεν το άντεξε! Και ξέρεις πιο είναι το αστείο; Η γκόμενά σου τα ήξερε όλα!

-Πρώτον, πρόσεχε πως μιλάς γι'αυτήν και δεύτερον, τι εννοείς;

-Συγγνώμη δεν ξέρεις, ότι ο πατέρας της είναι μυστικός της αστυνομίας και μάλιστα έχει υψηλή θέση; Την είχε προειδοποιήσει κάποτε...

-Ποιος το είπε;

-Ο αδερφός μου, που του το είπε ο αδερφός της Κατερίνας.

Έχω μείνει σοκαρισμένος. Ήταν πολλά μαζεμένα για μια μέρα! Η ξανθούλα, όσο ψιθυρίζουμε, μας κοιτάει περίεργα. Ένας μπάτσος ανοίγει την πόρτα και μας κοιτάει.

-Δεν βρίσκεται πουθενά. Τον ψάξαμε παντού! Κοιτάμε στα κτελ και στο αεροδρόμιο.

-Να πάρει!

Φωνάζει η αστυνομικός και πετάει από το τραπέζι ότι υπήρχε πάνω.

Κατερίνας pov

Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω, αυτά που είπε ο Μάριος. Με πλήγωσαν. Θέλω να τον δω όμως. Πιέστηκε αρκετά, γι'αυτό μπορεί να τα είπε. Βάζω τα παπούτσια μου και πηγαίνω προς το διαμέρισμα του. Χτυπάω το κουδούνι. Ελπίζω να μου ανοίξει ή, αν ανοίξει, να μην με βρίσει. Η πόρτα ανοίγει σιγά σιγά.

-Ραφαήλ;

Ρωτάω λες και είδα φάντασμα. Είχε στο στόμα του ένα τσιγάρο και δεν φορούσε μπλούζα.

-Τι θες;

Με ρωτάει με απαξιωτικό βλέμμα. Αυτό με πόνεσε λίγο.

-Τον Μάριο θέλω να δω.

-Δεν ξέρω σε τι κατάσταση είναι, αλλά πέρνα.

Λέει και μπαίνω στο σπίτι. Φαίνεται ότι είναι οι δυο τους, γιατί όλα είναι ακατάστατα.

-Τον πείραξε πολύ ο καβγάς σας χθες και κάτι που φώναξες ότι δεν θες να τον ξαναδείς.

Λέει και με κοιτάει στα μάτια, ενώ βγάζει τον καπνό από το στόμα του.

-Που είναι;

-Στο δωμάτιο του, αν έχει ξυπνήσει.

Πηγαίνω προς το δωμάτιο του. Ανοίγω την πόρτα. Είναι ξαπλωμένος και κοιμάται. Το τασάκι δίπλα του είναι γεμάτο και ξεχωρίζω στο πάτωμα δυο πακέτα από τα τσιγάρα που καπνίζει. Υπάρχουν και τρία μπουκάλια Μαλαματίνα. Κάθομαι στο κρεβάτι και τον χαϊδεύω στο μάγουλο. Τα μάτια του είναι πρησμένα. Έκλαιγε; Τα ανοίγει ελαφρώς και με κοιτάει.

-Νόμιζα ότι δεν ήθελες να με ξαναδείς.

Μουρμουρίζει και πιάνει το χέρι μου.

-Πας καλά Μάριε; Είσαι ο αδερφός μου. Δεν μπορώ χωρίς εσένα.

Τον αγκαλιάζω και φέρνει και εκείνος τα χέρια του γύρω μου. Ούτε όταν με αγκαλιάζει ο Σταύρος δεν νιώθω τόση προστασία.

-Έλα πήγαινε να ρίξεις λίγο νερό στο πρόσωπο σου και εγώ θα σου φτιάξω καφέ!

Σηκώνομαι και αργά αργά σηκώνεται και αυτός. Πηγαίνω στην κουζίνα αγνοώντας το καρφωμένο βλέμμα του Ραφαήλ και φτιάχνω έναν καφέ.

-Αναστήθηκε ο χαϊδεμένος μας!

Κάνει ο Ραφαήλ ειρωνικά.

-Ραφαήλ ειλικρινά έχε χάρη που με πονάει το κεφάλι μου.

Ο Ραφαήλ ανοίγει το στόμα του να απαντήσει. Ξέρω ότι θα αρχίσουν να τσακώνονται, οπότε πρέπει να το σώσω.

-Γιατί τόση ακαταστασία ρε παιδιά εδώ;

Λέω γελώντας. Με κοιτάνε σοβαρά. Τα δύο αδέρφια δεν έχουν και τις καλύτερες σχέσεις. Ποτέ δεν είχαν!

-Ελάτε να με βοηθήσετε να μαζέψω λίγο.

Αφού τελειώσαμε με τις δουλειές, καθόμαστε στο σαλόνι τους.

-Ο Αλέξης τι κάνει; Τον έχεις πάρει καθόλου τηλέφωνο;

Το βλέμμα του Ραφαήλ εμφανίζει έναν πόνο αλλά προσπαθεί να μην το δείξει.

-Όχι. Όντως έχουμε να μιλήσουμε δύο μέρες. Για να τον πάρω.

Ανοίγω τις επαφές μου, πατάω τον αριθμό του και το κινητό αρχίζει να καλεί...

~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.