*Ομγ έφτασα τα 30 κεφάλαια😱

Μάριος pov

Όλο το βράδυ δεν κοιμήθηκα. Η Κατερίνα δεν έχει και άδικο. Είναι κολλητός μου όμως. Δεν μπορώ να τον στείλω στην φυλακή. Ακόμα και αν με πυροβόλησε, εγώ τον νιώθω σαν αδερφό μου. Πρέπει να το σκεφτούμε αυτό που θα κάνουμε. Για την Κατερίνα είμαι σίγουρος. Τον αδερφό μου ήθελε πάντα, δεν τίθεται θέμα. Και για τον Αλέξη νιώθει, αλλά αν ήταν ο Ραφαήλ στην θέση του Αλέξη δεν θα τον έδινε. Σηκώνομαι από το κρεβάτι μου, ντύνομαι, φτιάχνω μια φέτα ψωμί με μαρμελάδα, τρώω και πηγαίνω προς το σπίτι της Κατερίνας. Ίσως δεν πρέπει να τον δώσουμε. Χτυπάω το κουδούνι. Ο Σταύρος ανοίγει την πόρτα. Στο δεξί του μάτι διακρίνεται μια μεγάλη μελανιά και είναι ελαφρώς πρησμένο.

-Σταύρο; Τι έπαθες;

Περνάω μέσα και καθόμαστε στον καναπέ.

-Άστα να πάνε φίλε... Βασιλική...

-Τι εννοείς;

-Αυτή με χτύπησε... Με βρήκε έξω με τον Γιώργο. Ο Γιώργος έφυγε νευριασμένος και δεν απαντάει στις κλήσεις μου..

-Αχ ρε φίλε τι τραβάς και εσύ. Και τι θα κάνεις τώρα;

-Τίποτα θα αφήσω τον Γιώργο να με ψάξει..

-Καλά θα κάνεις.. Η αδερφή σου που είναι;

-Κατερίνααα..

Φωνάζει ο Σταύρος και η φωνή του κάνει αντίλαλο σε όλο το σπίτι. Η Κατερίνα εμφανίζεται μετά από κάποια δευτερόλεπτα. Τα μάτια της είναι πρησμένα. Σημαίνει ότι ούτε αυτή κοιμήθηκε καθόλου. Κάθεται στον καναπέ απέναντι μου και ο Σταύρος μας κοιτάει.

-Τι έγινε και είστε τόσο σοβαροί; Και γιατί δεν μιλάτε;

-Σταύρο έφευγες;

Ρωτάει νευρικά η Κατερίνα. Ωραία είναι και αυτή πολύ νευριασμένη με αυτό το θέμα.

-Μήπως κάνατε τίποτα και θέλετε να τα βρείτε;

-Ίου ρε Σταύρο. Με τον Μάριο είμαστε κολλητοί. Αδέρφια. Δεν θα μπορούσαμε πότε..

-Τότε τι έγινε;

-Αδερφέ, πήγαινε λίγο μέσα να μιλήσω με την Κατερίνα και θα σου εξηγήσουμε.

Λέω και ο Σταύρος μας κοιτάει ακόμα πιο περίεργα. Φανερά ενοχλημένος σηκώνεται και πηγαίνει προς το δωμάτιο του. Αφού κλείσει η πόρτα του, η Κατερίνα με κοιτάει στα μάτια.

-Τι θα κάνουμε;

Με ρωτάει και συνεχίζει να με κοιτάει.

-Λοιπόν θα τον δώσουμε..

-Είσαι σίγουρος;

-Θα προσπαθήσουμε να τους πείσουμε, αρχικά, ότι δεν θέλουμε να κάνουμε καταγγελία και αν επιμείνουν θα τους πούμε.

-Τι θα τους πούμε;

-Ότι ήθελε να σε πάρει μακριά, επειδή δεν σας θέλαμε μαζί και δεν ήθελε να μας πυροβολήσει. Ήταν κατά λάθος.

-Έτσι δεν θα γίνει χειρότερα όμως;

-Όχι Κατερίνα το χω! Εσύ δεν θα μιλήσεις καθόλου. Μόνο αν σου πουν να επιβεβαιώσεις κάτι. Εντάξει;

-Ναι ωραία!

Καθόμαστε σιωπηλοί για αρκετή ώρα. Το κουδούνι χτυπάει και η Κατερίνα σηκώνεται να ανοίξει. Δυστυχώς ήταν οι αστυνομικοί, που είχαν έρθει χθες. Περνάνε στο σπίτι, κάθονται στον καναπέ και η Κατερίνα τους βάζει λίγο νερό.

-Για πείτε μας λοιπόν!

Λέει ο ένας. Η Κατερίνα παίρνει θέση δίπλα μου.

-Κοιτάξτε κύριε αστυνόμε... Εγώ καταγγελία δεν θέλω να κάνω!

-Δεν έχει να κάνει με εσάς κύριε Μάριε...

-Τότε με ποιον;

-Με το γεγονός ότι κάποιος σας πυροβόλησε και μάλιστα με παράνομο, για την Ελλάδα, όπλο. Ούτε καν έχει δηλωθεί.

-Και πως τα ξέρετε εσείς αυτά;

-Ελέγξαμε την σφαίρα!

-Ωραία λοιπόν θα σας πω. Το εν λόγω όπλο ανήκει σε έναν πολύ καλό μου φίλο.

-Πως ονομάζεται; Και αφού είναι φίλος σας, γιατί σας πυροβόλησε;

-Ο φίλος μου αγαπάει την γειτόνισσα μου από εδώ και ο αδερφός μου επίσης. Ο αδερφός μου δεν την άφηνε να είναι μαζί του, γι'αυτό ο φίλος μου αποφάσισε να την πάρει μαζί του με το ζόρι. Εγώ με τον αδερφό μου προσπαθήσαμε να τον αποτρέψουμε. Μόλις τον πλησιάσαμε αρκετά, για να μας τρομάξει πυροβόλησε στον αέρα, αλλά η σφαίρα χτύπησε κάπου και γύρισε πάνω μου. Τον φίλο μου τον λένε..

Η Κατερίνα δίπλα μου λιποθυμάει. Αμάν ρε Κατερίνα...

~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.