Κατερίνας pov

Ανοίγω τα μάτια μου και πετάγομαι όρθια. Όλα είναι σκοτεινά και ένα διακοσμητικό κεράκι έκαιγε στο τραπέζι δίπλα από τον καναπέ που με πήρε ο ύπνος. Πόση ώρα κοιμόμουν; Ο Αλέξης είναι ακριβώς απέναντι μου κοιτώντας με και κρατώντας ένα ποτήρι ουίσκι.

-Πάλι πίνεις βρε Άλεξ;

Τον ρωτάω και πίνει μια γουλιά από το ποτήρι του.

-Με πήρες εδώ, μόνο και μόνο για να πίνεις και να με κοιτάς από τον άλλον καναπέ;

Δεν απαντάει και σηκώνομαι από τον καναπέ να πιω λίγο νερό στην κουζίνα.

-Κατερίνα..

Συνεχίζω για την κουζίνα. Ο Αλέξης σηκώνεται και με παρατηρεί να πίνω νερό.

-Κατερίνα.. Γιατί αυτόν;

-Δεν ξέρω Άλεξ... Δεν ξέρω αν θέλω αυτόν...

-Άρα νοιάζεσαι γι'αυτόν έστω και λίγο;

-Αλέξη μην νευριάζεις σε αγαπάω...

Δεν προλαβαίνω να ολοκληρώσω την πρόταση και πετάγεται μπροστά μου.

-Απλά δεν ξέρεις ποιον να διαλέξεις Κατερίνα.... Δεν γίνεται να νοιάζεσαι και για τους δύο... Βρες έναν και όταν αποφασίσεις πες μου και εμένα για να ξέρω

-Που πας;

Λέω και ο Αλέξης ανοίγει την πόρτα του σπιτιού.

-Κάπου για να σε αφήσω να σκεφτείς χωρίς να σε επηρεάζω

Χωρίς να προλάβω να πω κάτι κλείνει την πόρτα με δύναμη και μένω μόνη μου στην καλύβα.

Αλέξης pov

Ξυπνάω και ένας πονοκέφαλος με χτυπάει. Ο Γιάννης φέρνει ένα καφέ για εμένα και ένα για αυτόν.

-Που ήσουν;

Με ρωτάει και σηκώνομαι να πάρω ένα αναβράζον.

-Την έχω κάπου που δεν θα την βρει κανείς..

-Δεν μπορώ να το πιστέψω...

-Κανονικά δεν έπρεπε να σου το πω αυτό..

-Πυροβόλησες τον Μάριο έτσι;

Μάριος pov

Ανοίγω τα μάτια μου. Είμαι σε δωμάτιο νοσοκομείου. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο αυτή τη στιγμή. Πόση ώρα να έχει περάσει; Όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Όταν ξυπνάω ένας γιατρός είναι από πάνω μου.

-Σταύρο...

Πετάγομαι όρθιος και ο γιατρός τρομάζει.

-Είστε καλά νεαρέ μου;

-Ναι πολύ καλά που είναι ο Σταύρος;

-Ποιος Σταύρος;

Ρωτάει ήρεμα ο γιατρός και με κοιτάει με ένα στραβό χαμόγελο. Έβλεπα κάποιον εφιάλτη με τον Σταύρο;

-Αυτός...αυτός που ήταν μαζί μου...στο αυτοκίνητο..

-Νεαρέ, έχουμε ειδοποιήσει να έρθουν οι δικοί σας..

Λέει ο γιατρός και φεύγει. Παρατηρώ τον όρο στο χέρι μου. Τον τραβάω και βγαίνω στον διάδρομο. Ο Ραφαήλ και ο Σταύρος με κοιτάνε.

-Τι κάνω εδώ;... Εσύ δεν ήσουν στο αυτοκίνητο μαζί μου;

Φωνάζω και οι δύο με κοιτάνε περίεργα.

-Μάριε.. Δεν ήμασταν σε αμάξι. Σε πυροβόλησε ο Αλέξης, παίρνοντας μαζί του την Κατερίνα...

Η χθεσινή μέρα περνάει σαν εικόνες από μπροστά μου.

-Και που είναι η Κατερίνα τώρα;

-Τους χάσαμε.. Αν δεν την φέρει μέχρι αύριο θα καλέσουμε την αστυνομία

Λέει ο Σταύρος και κανείς από τους δύο μας δεν μιλάει. Ο Ραφαήλ ειδικά φαίνεται αρκετά ξενυχτισμένος. Δυο άτομα περπατάνε προς το μέρος μας. Ο Γιάννης και ο Αλέξης. Μισό ο Αλέξης; Ο Ραφαήλ με μια κίνηση σηκώνει τον Αλέξη από την μπλούζα.

-Ραφαήλ ήρεμα

Κάνει ο Σταύρος και ο Γιάννης προσπαθεί να τον απομακρύνει από τον αδερφό του.

-Που την έχεις;

Ο Αλέξης κάνει σαν να μην καταλαβαίνει, κάτι που εξοργίζει περισσότερο τον Ραφαήλ.

-Μίλα μπάσταρδε.. Παραλίγο να σκοτώσεις τον αδερφό μου.. Την σκότωσες; Που είναι;

-Δεν καταλαβαίνω τι λες Ραφαήλ

-Αλέξη σταμάτα επιτέλους να λες ψέματα που την έχεις;

Ρωτάω και εγώ και εκείνος αρχίζει να χαζογελάει.

-Δεν θα την βρείτε, είναι μόνο δικιά μου..

Πριν προλάβει να συνεχίσει μια μπουνιά εκτοξεύεται από το χέρι του Ραφαήλ. Τον απομακρύνουμε και εκείνος εκνευρισμένος αρχίζει να τον βρίζει. Ο Σταύρος σηκώνεται, πλησιάζει τον Αλέξη και με τη σειρά του τον κρατάει απειλητικά.

-Μέχρι αύριο θα έχεις την αδερφή μου εδώ αλλιώς θα το δηλώσουμε στην αστυνομία. Θα έχεις σοβαρές κατηγορίες εξάλλου... Απαγωγή και απόπειρα δολοφονίας.

Ο Αλέξης καθόλου φοβισμένος φεύγει και ο Γιάννης χτυπάει απαλά το κεφάλι του στον τοίχο.

-Δεν ακούει με τίποτα...

Ψιθυρίζει και με ρωτάει αν είμαι καλά.

~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.